Η Μεταμόρφωση του Χριστού στο όρος Θαβώρ δεν είναι μια θεατρική επίδειξη θεϊκής δύναμης, ούτε απλώς ένα θαύμα με σκοπό την εντυπωσιακή επιβεβαίωση της θεότητας. Είναι η στιγμή κατά την οποία το άκτιστο φώς του Θεού εκρήγνυται στο χρόνο και κατακλύζει τον κόσμο με την αλήθεια του. Μια στιγμή όπου η σάρκα ακτινοβολεί πνεύμα, και το ανθρώπινο ντύνεται το άρρητο.
Στο Θαβώρ δεν βλέπουμε απλώς μια μεταμόρφωση· βλέπουμε το πρόσωπο του κόσμου όπως είναι όταν αγαπάται από τον Θεό. Ο Χριστός δεν αλλάζει· αποκαλύπτεται. Οι μαθητές δεν μαθαίνουν κάτι καινούργιο· βλέπουν για πρώτη φορά καθαρά. Η θέα του άκτιστου φωτός δεν είναι οφθαλμική, είναι υπαρξιακή. Το φώς δεν φωτίζει απλώς τον χώρο· φωτίζει την ψυχή, διασπά το εγώ και ανοίγει ρωγμές στην κλειστότητα της συνείδησης.
Η έκπληξη των μαθητών δεν είναι προϊόν λογικής· είναι ρήγμα στην ψευδαίσθηση της καθημερινής εμπειρίας. Η σάρκα, το πρόσωπο, τα ρούχα του Χριστού λάμπουν με φώς που δεν προέρχεται από τον ήλιο αλλά από το είναι. Μπροστά σ’ αυτό το φώς, ο Πέτρος μιλά· αλλά τα λόγια του είναι η αμηχανία της καρδιάς μπροστά στην πληρότητα. «Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι» και σ’ αυτή τη φράση η ανθρωπότητα αποτυπώνει την αρχέγονη επιθυμία της να κατοικήσει το Άγιο.
Όμως το φώς δεν κρατά· όχι γιατί αποσύρεται ο Θεός, αλλά γιατί δεν αντέχει ακόμα ο άνθρωπος. Η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι πάντα έτοιμη να χωρέσει το άπειρο. Το φώς πληγώνει, όπως πληγώνει κάθε αγάπη που απαιτεί μεταμόρφωση. Το άκτιστο φώς δεν είναι ανώδυνο· είναι φωτιά καθαρτική.
Η Μεταμόρφωση δεν είναι απλώς ένα θεϊκό φαινόμενο· είναι εσωτερική κατάσταση. Ο Απόστολος βιώνει έκσταση, δηλαδή έξοδο από το "εγώ", διάρρηξη του κλειστού συστήματος του εαυτού. Βγαίνει από το συνηθισμένο και εισέρχεται στο ανέκφραστο. Η θεοφάνεια δεν επιβάλλεται· αποκαλύπτεται σε εκείνον που μπορεί να γίνει διάφανος, να παραδοθεί.
Η εμπειρία του ακτίστου φωτός δεν αφορά μόνο την εποχή του Χριστού. Είναι το αιώνιο κάλεσμα που απευθύνεται σε κάθε ψυχή που πεινά και διψά για την αλήθεια. Είναι η φωτεινή απάντηση στο υπαρξιακό σκότος, το αντίδοτο στην απελπισία της μοναξιάς.
Οι μαθητές δεν βλέπουν επειδή είναι άξιοι· βλέπουν επειδή είναι δεκτικοί. Δεν κατανοούν με τον νου· αλλά με την καρδιά. Το άκτιστο φώς δεν αναλύεται· αφομοιώνεται. Είναι καρπός κοινωνίας και όχι παρατήρησης. Γι’ αυτό και ο Μωυσής και ο Ηλίας εμφανίζονται: όχι μόνο ως ιστορικές μορφές, αλλά ως μάρτυρες της ενότητας του χρόνου στην αιωνιότητα του Θεού.
Η δεκτικότητα των Αποστόλων είναι το μυστικό της φιλοκαλίας: η καρδιά που καθαρίζεται, η προσευχή που γίνεται αδιαλείπτως, το βλέμμα που απομακρύνεται από τον κόσμο όχι για να τον απορρίψει, αλλά για να τον αγαπήσει αληθινά. Ο καθαρός νους βλέπει τον Θεό και βλέπει και τον κόσμο με μάτια αναστημένα.
Σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί το φώς του τεχνητού και το σκοτάδι του καταναλωτισμού, το άκτιστο φως του Θαβώρ είναι ριζικά επαναστατικό. Δεν προτείνει μια θρησκευτική φυγή, αλλά μια θεανθρώπινη συνάντηση. Δεν ζητά απόσυρση από τον κόσμο, αλλά διάσωση του κόσμου μέσα από τη μεταμόρφωση του.
Όταν η ψυχή δει το φώς του Θαβώρ, όλα μεταμορφώνονται. Οι σχέσεις, η πόλη, η εργασία, η πολιτική, η παιδεία όλα ανακτούν το αρχαίο κάλλος τους. Η παρουσία του Θεού δεν είναι αισθητική· είναι οντολογική. Δεν αγγίζει απλώς τις ευσεβείς ψυχές· διαπερνά τις ρωγμές της ιστορίας.
Το άκτιστο φώς δεν είναι απλώς φαινόμενο· είναι τρόπος υπάρξεως. Είναι η θεία ενέργεια που εισχωρεί στην καρδιά και την αναπλάθει. Δεν μας αλλάζει εξωτερικά· μας αποκαλύπτει. Η Μεταμόρφωση δεν είναι γεγονός μόνο για τον Χριστό· είναι πρόσκληση για κάθε άνθρωπο να μεταμορφώσει τον εαυτό του όχι με δύναμη, αλλά με φώς. Όχι με έλεγχο, αλλά με ταπείνωση. Όχι με φόβο, αλλά με αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου