Και κοιμηθήκαμε ώρες πολλές, δε ξέρω πόσες, μα πολλές. Και μες στον ύπνο το βαθύ ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων από την ανάποδη - όπως τον ακούει ο δύτης σαν ανεβαίνει απ’ το βυθό - μας είπε:
«Ξυπνήστε, ελάτε ανοίξτε τα μάτια σας».
Και ξυπνήσαμε όλοι, άλλος πιο αργά άλλος μονομιάς, μα ξυπνήσαμε όλοι.
Αντίκρυ, στο αχνό του ορίζοντα, το γαλάζιο τ’ ουρανού αγκαλιαζόταν με μιαν απόχρωση του κόκκινου. Δεν είμαι καλός να διακρίνω τις λεπτές αποχρώσεις των χρωμάτων παρά μόνο σαν τα αισθανθώ μπορώ να ξεχωρίσω.
Και πάλι, μας Ρώτησε «Πείτε μου ο ήλιος βασίλεψε ή περιμένουμε ανατολή;».
Άκουσα λογιών - λογιών απαντήσεις. Άλλες αυθόρμητες, άλλες διστακτικές, άλλες με σιγουριά, άλλες αβέβαιες. Κι είδα πολλούς να σιωπούν μέχρι να ξεκαθαρίσουν τα χρώματα στα μάτια τους, άλλους να ζητάνε χειροπιαστές τις αποδείξεις ή να περιμένουν κάποιο φαινόμενο φυσικό. Άλλους να κάνουν στατιστική τις απαντήσεις των πολλών ώστε να βρούνε την απάντηση.
Άκουσα ένα παιδί να απαντά με βεβαιότητα πως όπου να ‘ναι θα ανατείλει, κι έναν γεράκο που η πείρα των βεβαίωνε πως έδυσε ο ήλιος.
Είδα άντρες, να ψηλαφίζουνε το χώμα κι από εκεί να παίρνουν την απάντηση αναλόγως με την υγρασία του.
Παρατήρησα γυναίκες, να κοιτούν τα πουλιά του ουρανού και να κρίνουν από το πέταγμα τους την άφιξη της νύχτας ή το καλωσόρισμα της μέρας.
Είδα σκόρπια κάποιους λίγους, να σφαλούν ξανά τα μάτια ώστε να ακούσουν προσεκτικά τους ήχους του σύμπαντος κόσμου κι από εκεί να κρίνουν την απάντηση.
Σαν περνούσε η ώρα - άλλοι έχοντας δώσει την απάντηση κι άλλοι όχι - όλοι στραφήκαν προς τα εδώ ή προς τα εκεί. Τραβήξαν βόρεια ή επάνω στο δρόμο του νοτιά. Ακολούθησαν την κίνηση της γης, μαζί της ή ανάποδα. Ανοίξανε συζήτηση επί του θέματος σε παρέες μεγάλες ή μικρότερες, συνομήλικοι ή όχι. Μερικούς τους άκουσα με βεβαιότητα να μονολογούν συζητώντας με τον εαυτό τους. Κι είδα ακόμα αρκετούς σαν πέρασε η ώρα, που ξέχασαν την ερώτηση ή αρνήθηκαν ακόμα να απαντήσουν.
Και χαίρομαι, μ’ ακούς; χαίρομαι που βρίσκομαι ανάμεσα σε τόσους, χαίρομαι που αντικρίζω τον ορίζοντα, που άκουσα την ερώτηση, που ζητώ να βρω κι εγώ την απάντηση. Μα κρυφά μέσα μου, μ' ακούς;, χαίρομαι πιότερο που δεν άκουσα δύο απαντήσεις, κι ας είναι δυό μονάχα τα ενδεχόμενα. Το κάθε βλέμμα μορφοποιεί αλλιώς τα χρώματα της ίριδας. Η κόρη του ματιού, σαν των δαχτύλων το αποτύπωμα, είναι μοναδική και δεν αρμόζει σε μια μοναδικότητα τσουβάλιασμα και όχλος.
«Και πως ξέμεινες πάτερ εδώ», τον ρώτησα, «γιατί την Ορθόδοξη πίστη, γιατί;» «Γιατί μονάχα εδώ βρήκα Ελευθερία».
Ευάγγελος Θεοδώρου
Το κείμενο συνοδεύει
την κινηματογραφική παραγωγή
του φωτογράφου και φίλου
Βασίλη Μούμκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου