Οταν αυτοκτονεί ένα μικρό παιδί...

  

Οταν αυτοκτονεί ένα μικρό παιδί,μας λέει πόσο αποτυχημένη γενιά γίναμε γι αυτά τα παιδιά,εμείς που μεγαλώσαμε με όμορφες αναμνήσεις έστω σε δύσκολα χρόνια με πολύ στέρηση και φτώχεια με τα παπούτσια της Κυριακής περασμένα με μπογιά να φαίνονται καινούργια και τα ρούχα πάντα με τσόντα ύφασμα να μακραίνει στο ψήλωμα.

  Kι όμως έστω κι αν είχαμε τοσα πολλά που μας λείπανε ακόμη και το φαγητό,μεγαλώσαμε με αγάπη με επικοινωνία στην οικογένεια έστω κι αν το ξύλο πήγαινε σύννεφο αν είμασταν παλιόπαιδα και ξετζανιάζονταν οι μανάδες να μας φωνάζουν να μαζευτούμε απο τους μαχαλάδες και τα παιγνίδια με την καναπίτσα η λούρα (βέργα) στα πόδια κι έτσουζε το ρημάδι ,αλλά η αγκαλιά τα παραμύθια στις αυλές με τα κεντήματα,τις ιστορίες και τα τραγούδια,όλες οι γειτονιές σαν βασίλευε ο ήλιος μας γέμιζαν την καρδιά και την φαντασία κόσμο.

  Εκείνος ο πολιτισμός όμως δεν ήταν ευρωπαικός ,έπρεπε να τον αλλάξουν να φέρουν ξένα ήθη και έθιμα στην πατρίδα μας ,που γέμισε αλλόθρησκους με ήθη παιδεραστίας και ξαφνικά βλέπεις ανθρώπους ηλικιωμένους και μη, να ξεσαλώνουν στην πορνεία μικρών και μεγάλων παιδιών,και βλέπεις στα Σχολεία τη Βία αντι για την φιλία την αγάπη την συντροφικότητα,πόσο άσχημα άλλαξαν οι καιροί στον ευρωπαικό πολιτισμό του αιώνα μας. 

  Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι οι γονείς η μάνα δε νιώθει, δεν συναισθάνεται τη ψυχή του παιδιού της ;Δεν τρέμει η καρδιά της όταν φύγει απο το σπίτι σε άγνωστο πια κόσμο ειδικά στις μεγάλες πόλεις ώστε να είναι σε επιφυλακή ;  Πόσο κρίμα,πόση μοναξιά η νέα γενιά ,και ξέρω μανάδες που δεν παίρνουν αγκαλιά τα παιδιά τους ,που έστω κι αν μεγαλώνουν τα παιδιά πάντα θα είναι παιδιά και χρειάζονται την αγκαλιά και αγάπη της μάνας ,όχι μόνο την ευθύνη και υποχρέωση των γονιών να το μεγαλώσουν σε έναν κόσμο που βομβαρδίζει τις παιδικές και εφηβείας ψυχές απο την τηλεόραση με πορνικά σήριαλ όπου ένας χορευτής η αλάνι να γίνεται και αστέρι αν ανεβάζει ακροαματικότητα στο κανάλι.

Οι γονείς πρέπει να μάθουν να είναι φίλοι με τα παιδιά τους να τους μιλάνε σαν σε μεγάλους,με σεβασμό αγάπη έτσι το κάθε παιδί δεν θα γράφει σε ημερολόγια την κραυγή της μοναξιάς του σε μια κοινωνία που βιάζει αγνές ψυχές με την κακιά και το μίσος που βγάζουν τα κόμπλεξ κατωτερότητας και καταγωγής.Δώστε αγάπη και φιλία στα παιδιά ,εμείς που μεγαλώσαμε με Θεό,αγάπη ,συναισθήματα αγνά και όμορφα χρόνια ανθρώπινα τους το χρωστάμε.Πίσω απο την ανέμελη μάσκα ίσως να κρύβεται ένα δράμα κάθε παιδιού,αφουγκραστείτε την μοναξιά και την σιωπή του

Από το facebook της Ιωάννας Ξέρα