Άγιε Νεκτάριε,βοήθησέ με.Σου ξαναέγραψα και
σου γράφω για μία ακόμη φορά.Έχω μεγάλη ανάγκη την βοήθειά σου.Σε παρακαλώ
βοήθησέ με να καταλάβω το μυστήριο του πόνου…Γιατί τόσος πόνος στην ζωή
μου,γιατί;Γιατί τόσα δάκρυα και τόσα βάσανα;
Βοήθα με,Άγιε Νεκτάριε,μην με αφήνεις…Διάβασα
για τα θαύματά σου,διάβασα για την βοήθεια που δίνεις σε άλλους.Βοήθησέ με και
εμένα.
Πολλές φορές με βοήθησες τόσο άμεσα που έμενα
έκπληκτος.Πολλές φορές με βοήθησες χωρίς να στο ζητήσω.
Αλλά τώρα…Ξέρεις ότι με νίκησε η λύπη,ξέρεις
ότι με νίκησε η απελπισία.Ξέρεις ότι ήμουν θυμωμένος με εσένα που δεν με
βοήθησες να ξεπεράσω αυτήν την δοκιμασία.
Έλα σε εμένα,Άγιε Νεκτάριε,μην με
αφήνεις.Βλέπεις τα δάκρυα της καρδιάς μου,βλέπεις τον πόνο μου.Ξέρω ότι είσαι
φίλος αυτών που σου ζητούν βοήθεια και πολύ καιρό ξέρω ότι στέκεσαι δίπλα μου
και με βοηθάς.Αλλά τώρα… Τι συμβαίνει Άγιε;
Κουράστηκα,κουράστηκα,αισθάνομαι
αδύναμος.
Μου φαίνεται ότι σε αυτόν τον κόσμο νικάει το
κακό,βλέπω τους άπιστους όλο και πιο δυνατούς,όλο και πιο πολλούς.Την ίδια ώρα, τους δούλους του Θεού τους βλέπω όλο και πιο αδύναμους και λιγοστεύουν.
Εσύ ξέρεις τι σημαίνει να σε διώκουν άδικα.Σαν
να νικάνε στον σημερινό κόσμο οι πονηροί και οι κακόβουλοι.Ξέρω ότι δεν πρέπει
να κατακρίνω,όμως το κάνω.Αλλά καταλαβαίνω ότι το κάνω λόγω της αδυναμίας μου.
Αισθάνομαι την ανάγκη να κλάψω στα πόδια
σου,τα αγιασμένα.Αισθάνομαι την ανάγκη να καθίσω κοντά σου και να σου πω τα
βάσανά μου.
Γιατί τόσος πόνος,γιατί;Αισθάνομαι ότι
βυθίζομαι.Ωστόσο είσαι σαν μία ακτίνα ηλίου σταλμένη από τον Θεό στο σκοτάδι
που με πλακώνει.Να μην με αφήσεις Άγιε Νεκτάριε,να μην με αφήσεις.
Πιστεύω
ότι και για εσένα ήταν δύσκολο όταν σε ταπείνωναν και σε εξευτέλιζαν τόσες
φορές.Πιστεύω ότι και εσύ αισθάνθηκες τι σημαίνει να φτάσει το μαχαίρι στο
κόκκαλο.
Βοήθησέ με Άγιε Νεκτάριε,μην με αφήνεις.Ήσουν
τόσες φορές ένα βάλσαμο για την ψυχή μου.Τώρα όμως έχω την εντύπωση ότι μου
κρύβεσαι.Σαν να με εγκατέλειψες.
Ίσως αυτά που γράφω να μην έχουν μία λογική
σειρά.Αλλά δεν σου γράφω ένα επίσημο γράμμα,αλλά ένα εκ καρδιάς.Γράφοντάς
σου,έχω την ελπίδα ότι είσαι κοντά μου και με ακούς.Όπως είχες και εσύ την
ελπίδα ότι ο Χριστός σε ακούει σαν Του έγραψες γράμμα όταν ήσουν παιδί.
Μου έρχεται να σου γράψω ένα γράμμα χωρίς
τέλος.Θα ήθελα να μου κρατάς το χέρι και να μην μου το αφήσεις μέχρι το τέλος
της ζωής μου.
Να μην με αφήσεις Άγιε Νεκτάριε,μην με
αφήσεις.Πιστεύω ότι τώρα μού είναι πιο ωφέλιμο να μην βλέπω ότι είσαι κοντά
μου,πιστεύω ότι ο Θεός θέλει να δοκιμάσει την πίστη μου…Πόσο θα ήθελα όμως να
ξέρω ότι είσαι κοντά μου…
Ήθελα τόσες φορές να με βοηθήσεις να καταλάβω
το μυστήριο του πόνου.Και όσο πιο πολύ σε παρακάλεσα,τόσο πιο λίγο μου φαίνεται
ότι κατάλαβα.
Γιατί σ΄ένα νοσοκομείο που βρίσκονται δύο
παιδάκια με την ίδια ασθένεια,το ένα γίνεται καλά και το άλλο πεθαίνει;Γιατί,όταν
για εκείνο που έγινε καλά δεν προσευχήθηκε κανείς,ενώ για εκείνο που πέθανε
προσευχήθηκαν τόσοι άνθρωποι;
Ναι,ξέρω,κάθε προσευχή έχει σημασία,κάθε
προσευχή την ακούει ο Θεός,αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι απαλλάσσονται από
τις δοκιμασίες μόλις αρχίσουν να προσεύχονται,ενώ άλλοι δεν απαλλάσσονται ούτε
μετά από μακροχρόνιες προσευχές;
Ξέρω ότι δεν πρέπει να με ενδιαφέρει τι
συμβαίνει με τους άλλους,θα έπρεπε να ενδιαφέρομαι μόνο για τη ζωή μου,αλλά ξέρεις
και εσύ πόσο δύσκολο είναι αυτό το πράγμα
Πότε
θα έλθεις προς βοήθειά μου;Θα με ξαναβοηθήσεις άραγε;
Αισθάνομαι
ότι βυθίζομαι στην θάλασσα της ζωής αυτής.Αισθάνομαι ανήμπορος.
Πρέσβευε
υπερ εμού,να με ενδυναμώνει ο Θεός εν πίστει και υπομονή .
Βλέπω
πόσο αδύναμη είναι η πίστη μου,σαν ‘’κάλαμος συντετριμμένος’’…Σαν να φαίνεται
πως όταν ήμουν καλά ήμουν άλλος άνθρωπος.
Είσαι σαν ένα όμορφο μέρος των παιδικών μου
χρόνων,Άγιε.Κοιτάζω την εικόνα σου,τότε όταν μπορώ,και αδειάζω την ψυχή μου στα
πόδια σου.
Αυτό
που με κράτησε τον τελευταίο καιρό είναι η προσευχή και η επαφή με τον
πνευματικό μου.Παρόλα αυτά η ψυχή μου δεν έχει σταματήσει να ματώνει.Όπως
φαίνεται στο νοσοκομείο η οθόνη στο κρεβάτι ενός ετοιμοθάνατου που ίσα που
χτυπάει η καρδιά του,έτσι αισθάνομαι και εγώ.Και φοβάμαι άγιε μου,αλλά αυτόν
τον φόβο τον αισθάνομαι σαν το ένα μέρος μίας κουνιστής πολυθρόνας.Στο άλλο
μέρος της βάζω λίγη πίστη και λίγη υπομονή.Και κυρίως πίστη ότι ο Θεός δεν θα
με αφήσει
Παρακαλώ με όλη μου την ψυχή την Παναγία να
μην μ’αφήσει,και να με σκεπάζει.Προσεύχομαι ξανά και ξανά ο Θεός να με κρατήσει
στον δρόμο της πίστης.
Με φόβισε ο όφις του φόβου και της απιστίας.Πριν
τα γνωρίσω,δυσκολευόμουν να εννοήσω τις δοκιμασίες δικών μου ανθρώπων.
Τώρα αισθάνομαι ότι η ζωή είναι ένας
αγώνας,στον οποίον πρέπει να μάθουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μόνο με
τις δικές μας δυνάμεις.
Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο,θανάτω θάνατον πατήσας.Και,εάν
κοιτάξω γύρω μου,μου φαίνεται ότι βλέπω να νικάει όχι ο Χριστός,αλλά η δύναμη
των ασθενειών,η δύναμη του θανάτου.Αυτό όμως οφείλεται στην ολιγοπιστία
μου,έτσι δεν είναι;
Μάθε με,Άγιε,πως πρέπει να σκέφτομαι και τι
πρέπει να κάνω.Διαβάζω τους βίους των Αγίων και βλέπω πως κάποιοι Άγιοι
εθεράπευσαν ένα πλήθος ασθενών,αλλά οι ίδιοι πέθαναν αφού πέρασαν φριχτές
αρρώστιες.Αυτό μου είναι δύσκολο να το καταλάβω.Άραγε δεν μπορούσαν να
θεραπεύσουν τον εαυτό τους;Μα ναι.Σίγουρα μπορούσαν.Αλλά διάλεγαν την οδό της
υπομονής και του πόνου που φέρνει τον στέφανο.
Μερικές φορές είμαι τόσο αποπροσανατολισμένος,που
θέλω πάση θυσία να περάσει αυτό το βάσανο.Έπειτα,αφού προσευχηθώ,καταλαβαίνω
ότι κάθε βάσανο έχει τον σκοπό του.Ήθελα τόσες φορές να εννοήσω τον σκοπό του
πόνου…Και αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι ο Χριστός είναι μαζί μας σε κάθε
δοκιμασία που περνάμε.Μας το υποσχέθηκε άλλωστε ότι θα είναι μαζί μας σε κάθε
θλίψη και δοκιμασία.
Όλο σκέφτομαι
τον λόγο Του στους Μακαρισμούς…’’ Μακάριοι οι
πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται …’’Υπήρξαν περίοδοι στην ζωή
μου που όλα πήγαιναν καλά,και σκεφτόμουν ποιος μακαρισμός μου αντιστοιχεί.Τώρα
που αισθάνομαι το βάρος του σταυρού σχεδόν να με συνθλίβει,που ο πόνος σχεδόν
με παραλύει,έχω μία αχτίδα ελπίδος ότι τελικά ο Θεός θα με βοηθήσει να το
ξεπεράσω και αυτό.
Μείνε μαζί μου,Άγιε Νεκτάριε.Μείνε μαζί
μου,ακόμη και αν ο Θεός επιτρέψει να συνεχιστεί αυτή η δοκιμασία.Ενίοτε
σκέφτομαι ότι η ζωή μου είναι ένας αγώνας όπου το μόνο έπαθλο είναι να μπορέσω
να αφεθώ στο θέλημα του Θεού,όπως εσύ έκανες.
Έτι και έτι σε
ικετεύω,δες την ολιγοπιστία μου.Δες πως η απελπισία θέλει να με παραλύσει,δες
πως το σκοτάδι θέλει να καταλάβει την ψυχή μου.Και βοήθησέ με,Άγιε,έτι και έτι.Μέχρι
το τέλος.Μέχρι την ώρα του θανάτου.Βοήθα με, Άγιε,να σηκωθώ μετά από κάθε
πτώση,μετά από κάθε δισταγμό,μετά από κάθε αταίριαστη σκέψη και πράξη.
Μερικές φορές το βάρος των λαθών και των
αμαρτιών μου είναι τόσο μεγάλο,που μου έρχεται να παρατήσω τον πνευματικό
πόλεμο.Μου έρχεται να παραδοθώ,να φωνάξω ότι δεν μπορώ άλλο πια.Αλλά ακριβώς
αυτές τις στιγμές αισθάνθηκα,όχι μία φορά,πόσο λεπτά έρχεται η βοήθεια του
Θεού,της Παναγίας,των αγγέλων και των αγίων. Αυτές τις στιγμές αισθάνθηκα,όχι
μία φορά,την βοήθειά σου.
Κάθισα κοντά στα πόδια σου και όταν
αισθανόμουν καλά,και σε ευχαριστούσα από το βάθος της καρδιάς μου.Έτσι και τώρα
θέλω να σταθώ κοντά σου,παρότι αισθάνομαι γεμάτος πληγές και πόνους.
Βοήθησέ με Άγιε Νεκτάριε,μην με αφήνεις.Διάβασα
και θα συνεχίσω να διαβάζω για τα θαύματά σου.Δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς
μερικούς τους βοήθησες τόσο γρήγορα.Στο είπα πάλι αυτό και θα στο ξαναπώ.Θα
ήθελα να καταλάβω γιατί μερικοί βρήκαν εργασία με την βοήθειά σου,και κάποιοι
όχι..Θα ήθελα να ξέρω γιατί μερικοί θεραπεύτηκαν από τις ασθένειές τους,και
κάποιοι όχι.Αλλά,όσες φορές αναρωτιέμαι όλα αυτά,αισθάνομαι ότι μπαίνω σε ξένα
χωράφια.Μου φαίνεται ότι εκεί έγκειται η δοκιμασία της πίστης,όταν τα πράγματα
φαίνονται τόσο περίπλοκα εγώ δεν πρέπει να χάσω την πίστη μου.
Βοήθα με Άγιε,μην με αφήνεις.Σου είπα,τότε που
ήμουν καλά,ότι είσαι μία γιορτή της ψυχής μου.Τώρα είναι δύσκολο να το πω
αυτό.Ξέρεις ότι έτσι ήταν,και ξέρω ότι έτσι θα είναι πάλι.
Ναι,Άγιε,θα χαιρόμουν εάν θα λάμβανα την
ταχεία βοήθειά σου,εδώ και τώρα.Αλλά ξέρω ότι ίσως είναι πιο σημαντικό για
εμένα να κάνω υπομονή.Σαν να μην έχω δύναμη να υπομείνω,αλλά ωστόσο,με τις
τελευταίες ικμάδες της δυνάμεώς μου,προσπαθώ να αναγνωρίσω ότι εάν ο Θεός μου
ζητάει να κάνω υπομονή,πρέπει να υπομείνω.
Κάποιες
φορές λέω ότι υπομένω για τις αμαρτίες μου,ότι προτιμώ να υπομείνω εδώ παρά
στην άλλη ζωή.Και αυτό μου δίνει δύναμη.Αλλά άλλες φορές
φωνάζω:«Γιατί,Κύριε,γιατί;»
Έχω την εντύπωση ότι,τελικά, οι άνθρωποι
χωρίζονται σε αυτούς που στα βάσανα ρωτούν απελπισμένα: ‘’Γιατί;’’ Και αυτοί
που λένε:’’Κύριε γεννηθήτω το θέλημά Σου,και όχι το δικό μου’’.
Με βοήθησε πολύ ο λόγος ενός γέροντα,ο οποίος
μου είπε ότι όταν πονάω να λέω:«Κύριε,εγώ είμαι δικός Σου,Εσύ είσαι δικός
μου,σώσε με,μην με αφήνεις»Ξέρω ότι ο Θεός δεν είναι μόνο δικός μου,αλλά είναι
και δικός μου,και μάλλον Εκείνος είναι πιο πολύ δικός μου,απ’ότι εγώ δικός Του.
Σου έγραψα πολλά,Άγιε,αλλά σαν να σου έγραψα
τόσο λίγα.Κοιτάζω πίσω.Βλέπω τόσες στιγμές που προσευχήθηκα σ’εσένα,στις οποίες
σου μίλησα ή σου έγραψα.Και σαν να με βοήθησες κάθε φορά,με τον έναν ή τον
άλλον τρόπο.
Θέλω να σε ευχαριστήσω για όλα τα καλά που μου
έκανες μέχρι τώρα.Εαν δεν ήσουν κοντά μου,δεν θα είχα δύναμη να σου προσευχηθώ.Το
γεγονός ότι σου έγραψα σαν να έφερε μέσα μου λίγο φως.
Αφήνω αυτό το γράμμα χωρίς να το τελειώσω,Άγιε
Νεκτάριε.Θα αρχίσω να διαβάζω την Παράκλησή σου.Όσο πιο συχνά την διαβάζω,τόσο
μου φαίνεται ότι είναι ένα γράμμα για εσένα.Αν και μου είναι τόσο δύσκολο να
την διαβάζω τώρα που τα βάσανα με πιέζουν.Ωστόσο προσπαθώ.Επειδή έχω την ελπίδα
ότι,εάν είναι ωφέλιμο για εμένα,και σήμερα μπορείς να άρεις το βάρος του πόνου μου.Σήμερα
ακόμη μπορείς να με οδηγήσεις στο λιμάνι που τόσον καιρό περιμένω.Αλλά ξέρω και
ότι εάν ο Θεός επιτρέπει να υποφέρω,θα είσαι κοντά μου.Δεν θα με αφήσεις μόνο.
Χαίρε Άγιε Νεκτάριε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου