Η Αναμνηστική Πλάκα με τα ονόματα των 6 Μοναχών της Μονής που κατακρεουργήθηκαν ή εσφάγησαν από την ΟΠΛΑ το 1944 εμφανίζεται ΜΟΝΟ την ημέρα του μνημοσύνου και μετά κρύβεται!
Αυτό φαίνεται από τις δύο κατωτέρω φωτογραφίες. Η πρώτη είναι από την ημέρα του μνημοσύνου, στις 14 Ιουλίου και η δεύτερη από την ημέρα της Παναγίας,στις 15 Αυγούστου 2019.
Είναι προφανές ότι οι 6 μοναχοί ατύχησαν γιατί ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ από κατοίκους της Ελλάδος, ενώ αν οι θύτες ήταν Τούρκοι ίσως η Εκκλησία της Ελλάδος να είχε αναγνωρίσει τη θυσία τους!
Χθές, 28 Αυγούστου 2019, απέστειλα επιστολή στον Μητροπολίτη Κορίνθου κ. Διονύσιο για το θέμα. Τον ενημερώνω για το απαράδεκτο γεγονός της μετακινούμενης Αναμνηστικής Πλάκας, του ζητώ να διατάξει μόνιμη εγκατάστασή της σε εμφανές σημείο και επι πλέον να φροντίσει για την τοποθέτηση παραπλεύρως της εισόδου της Μονής Αναμνηστικής Επιγραφής που να περιγράφι τη χρήση της Μονής ως Στρατόπεδο Κρατουμένων του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ το 1943-44. Είδομεν!
Το απόσπασμα που ακολουθεί για τη σφαγή των Μοναχών είναι από το έργο μου «ΑΘΩΩΝ ΑΙΜΑ, Τόμος Β΄»: «Ὁ μοναχός Δανιήλ Στρίφτης ἐσφάγη καί ἀκρωτηριάστηκε στήν αὐλή τοῦ Μοναστηριοῦ στίς 12 Ἰουλίου 1944. Στίς 18 Ἰουλίου βρέθηκε τεμαχισμένος μέ παρόμοιο τρόπο στόν κῆπο τοῦ Μοναστηριοῦ ὁ μοναχός Γεννάδιος Πίττας, ἐνῶ τήν ἑπομένη, 19 Ἰουλίου 1944, ἐσφάγη ἔξω ἀπό τό Μοναστήρι ὁ μοναχός Συμεών Σακελλαρίου. Οἱ κομμουνιστές ἔσφαξαν 3 ἀκόμη μοναχούς, ἀλλά ἡ σφαγή τους ἔγινε στό Κακοβούνι καί τά σώματά τους ρίχτηκαν στήν Τρῦπα. Τόν Ἀρσένιο Μητρόπουλο, τόν Παρθένιο Σταματόπουλο (ἀνεσύρθη γυμνός ἀπό τήν Τρῦπα τόν Ἰούνιο 1945, φορώντας μόνο τίς κάλτσες του) καί τόν Καλλίστρατο Μαγκλάρα.
Τῆς σφαγῆς ἐπέζησαν 2 μοναχοί. Ὁ ἕνας, ὁ Ἀμβέρτιος Σκυρλῆς1 ἀπό τά Καλύβια Κορινθίας, συμπαθοῦσε τό ΕΑΜ καί κρατοῦσε τό στόμα του κλειστό. Σέ ὅλη τη διάρκεια τῶν τρομερῶν γεγονότων στό Μοναστήρι, τοῦ ἐπετρέπετο καί πήγαινε τίς Κυριακές στή Ζαρούχλα Αἰγιαλείας καί λειτουργοῦσε. Ὁ δεύτερος, ἦταν ὁ νεαρός τότε μοναχός Λεόντιος Σιάντος ἀπό τό χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων, πού μᾶλλον «χρησιμοποιήθηκε» ἀπό τούς ΕΑΜίτες ὑπεύθυνους τοῦ Στρατοπέδου, λόγω ἁπλοϊκότητας ἤ περιορισμένης νοημοσύνης. Τόν ἔπεισαν νά γίνει «συναγωνιστής» τῶν «ἀνακριτῶν» τοῦ ΕΑΜ καί τῶν ἐκτελεστῶν τῆς ΟΠΛΑ πού εἶχαν βάση τους τό Μοναστήρι.
Γράφει ἡ Ἄννα Σταματοπούλου: «...Εἶχαν μετατρέψει τόν χῶρο σέ ἄντρο δαφθορᾶς καί ἐγκληματικότητας. Κουβαλοῦσαν ὄμορφες κοπέλες πού ἀντιστέκονταν στίς ἐρωτικές ἐπιθυμίες τους καί τίς βίαζαν, μάλιστα μπρός στά μάτια τῶν ἀνήμπορων πατεράδων τους, πού δέν μποροῦσαν νά προσφέρουν καμιά βοήθεια στίς ἐκκλήσεις τῶν παιδιῶν τους, γιατί ἦταν λιῶμα ἀπό τό ξύλο τῶν συναγωνιστῶν, ἀλλά καί δέν τολμοῦσαν νά μιλήσουν. [...] Κούρεψαν καί ἕναν ἀπό τούς καλογήρους, τοῦ φόρεσαν πολιτικά ροῦχα (σ.σ. ἄλλη μαρτυρία λέει ὅτι φοροῦσε στρατιωτικά ροῦχα σάν τούς ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ) καί τόν ἔβαλαν καί αὐτόν νά ἀτιμάζει τίς κρατούμενες. Ὁ ἴδιος, ὕστερα ἀπό λίγο καιρό, καυχόμενος γιά τά κατορθώματά του, ἔλεγε: «Χόρτασα γυναῖκες2».
Τά ἴδια περιγράφονται καί ἀπό τή λογοτέχνη Ντίνα Βλάχου: «...Στό μοναστήρι τίς ὄμορφες κοπέλλες οἱ ἀντάρτες τίς ἔπαιρναν γιά «ἀνάκριση» ἀργά τή νύχτα, στό δάσος...
(1) Λέει ὁ Χαράλαμπος Φλέκκας που είχε διαφύγει από τη σφαγή και συνελήφθη πάλι: «...Ἔτσι τούς κατάφερα νά μέ λύσουν καί λυτός ἔφτασα μαζί τους στή Ζαρούχλα, ἀκριβῶς τήν ὥρα πού ὁ φρούραρχος Κων/νος Μπακανάκης ἀπό τό Κιάτο καί ὁ παπάς, ὁ ὁποῖος ἦτο μοναχός ἀπό τό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί ἐλέγετο Ἀμβέρτιος Σκυρλῆς, ἔφευγαν καί αὐτοί τελευταῖοι γιά τό βουνό, ἐπειδή εἶχαν τήν πληροφορία ὅτι θά περνοῦσαν καί ἀπό ἐκεῖ οἱ Γερμανοί...».
(2) «Η ΓΗ ΤΗΣ ΟΔΥΝΗΣ», Ἄννα Σταματοπούλου, Ἐπιμέλεια Κ. Καπέλλου, Ἐκδόσεις Πελασγός 2010, σελ. 27-28. Δυστυχῶς, ὁ τότε μητροπολίτης Κοριν¬θί¬ας Μιχαήλ, ἀπό τήν Ἔκ¬θεση τοῦ ὁ¬ποίου μετά τήν ἀπελευθέρωση ἔγινε εὐρέως γνωστή ἡ χρήση τοῦ Μοναστη¬ριοῦ τό 1943-᾽44, τό φρικιαστικό τέλος τῶν 6 μοναχῶν, τό αἶσχος τῆς Τρύπας στό Κακοβούνι, ὡς καί τόν τρόπο ἐκτέλεσης τῶν θυμάτων ἀπό τήν ΟΠΛΑ (μέ κτύπημα στό πίσω μέρος τῆς κεφαλῆς μέ τό γλωσσίδι τῆς καμπάνας καί μετά σφαγή μέ μαχαίρι), κάλυψε τήν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά τοῦ Λεόντιου. Τοῦ ἐπέτρεψε νά παραμείνει ὡς μοναχός στόν Ἅγιο Γεώργιο μέχρι τόν θάνατό του.
(3) «Το κόκκινο γεράνι», Ντίνα Ασημακοπούλου-Βλάχου, Γεωργιάδης 2002, σελ. 93
Αυτό φαίνεται από τις δύο κατωτέρω φωτογραφίες. Η πρώτη είναι από την ημέρα του μνημοσύνου, στις 14 Ιουλίου και η δεύτερη από την ημέρα της Παναγίας,στις 15 Αυγούστου 2019.
Είναι προφανές ότι οι 6 μοναχοί ατύχησαν γιατί ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ από κατοίκους της Ελλάδος, ενώ αν οι θύτες ήταν Τούρκοι ίσως η Εκκλησία της Ελλάδος να είχε αναγνωρίσει τη θυσία τους!
Χθές, 28 Αυγούστου 2019, απέστειλα επιστολή στον Μητροπολίτη Κορίνθου κ. Διονύσιο για το θέμα. Τον ενημερώνω για το απαράδεκτο γεγονός της μετακινούμενης Αναμνηστικής Πλάκας, του ζητώ να διατάξει μόνιμη εγκατάστασή της σε εμφανές σημείο και επι πλέον να φροντίσει για την τοποθέτηση παραπλεύρως της εισόδου της Μονής Αναμνηστικής Επιγραφής που να περιγράφι τη χρήση της Μονής ως Στρατόπεδο Κρατουμένων του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ το 1943-44. Είδομεν!
Το απόσπασμα που ακολουθεί για τη σφαγή των Μοναχών είναι από το έργο μου «ΑΘΩΩΝ ΑΙΜΑ, Τόμος Β΄»: «Ὁ μοναχός Δανιήλ Στρίφτης ἐσφάγη καί ἀκρωτηριάστηκε στήν αὐλή τοῦ Μοναστηριοῦ στίς 12 Ἰουλίου 1944. Στίς 18 Ἰουλίου βρέθηκε τεμαχισμένος μέ παρόμοιο τρόπο στόν κῆπο τοῦ Μοναστηριοῦ ὁ μοναχός Γεννάδιος Πίττας, ἐνῶ τήν ἑπομένη, 19 Ἰουλίου 1944, ἐσφάγη ἔξω ἀπό τό Μοναστήρι ὁ μοναχός Συμεών Σακελλαρίου. Οἱ κομμουνιστές ἔσφαξαν 3 ἀκόμη μοναχούς, ἀλλά ἡ σφαγή τους ἔγινε στό Κακοβούνι καί τά σώματά τους ρίχτηκαν στήν Τρῦπα. Τόν Ἀρσένιο Μητρόπουλο, τόν Παρθένιο Σταματόπουλο (ἀνεσύρθη γυμνός ἀπό τήν Τρῦπα τόν Ἰούνιο 1945, φορώντας μόνο τίς κάλτσες του) καί τόν Καλλίστρατο Μαγκλάρα.
Τῆς σφαγῆς ἐπέζησαν 2 μοναχοί. Ὁ ἕνας, ὁ Ἀμβέρτιος Σκυρλῆς1 ἀπό τά Καλύβια Κορινθίας, συμπαθοῦσε τό ΕΑΜ καί κρατοῦσε τό στόμα του κλειστό. Σέ ὅλη τη διάρκεια τῶν τρομερῶν γεγονότων στό Μοναστήρι, τοῦ ἐπετρέπετο καί πήγαινε τίς Κυριακές στή Ζαρούχλα Αἰγιαλείας καί λειτουργοῦσε. Ὁ δεύτερος, ἦταν ὁ νεαρός τότε μοναχός Λεόντιος Σιάντος ἀπό τό χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων, πού μᾶλλον «χρησιμοποιήθηκε» ἀπό τούς ΕΑΜίτες ὑπεύθυνους τοῦ Στρατοπέδου, λόγω ἁπλοϊκότητας ἤ περιορισμένης νοημοσύνης. Τόν ἔπεισαν νά γίνει «συναγωνιστής» τῶν «ἀνακριτῶν» τοῦ ΕΑΜ καί τῶν ἐκτελεστῶν τῆς ΟΠΛΑ πού εἶχαν βάση τους τό Μοναστήρι.
Γράφει ἡ Ἄννα Σταματοπούλου: «...Εἶχαν μετατρέψει τόν χῶρο σέ ἄντρο δαφθορᾶς καί ἐγκληματικότητας. Κουβαλοῦσαν ὄμορφες κοπέλες πού ἀντιστέκονταν στίς ἐρωτικές ἐπιθυμίες τους καί τίς βίαζαν, μάλιστα μπρός στά μάτια τῶν ἀνήμπορων πατεράδων τους, πού δέν μποροῦσαν νά προσφέρουν καμιά βοήθεια στίς ἐκκλήσεις τῶν παιδιῶν τους, γιατί ἦταν λιῶμα ἀπό τό ξύλο τῶν συναγωνιστῶν, ἀλλά καί δέν τολμοῦσαν νά μιλήσουν. [...] Κούρεψαν καί ἕναν ἀπό τούς καλογήρους, τοῦ φόρεσαν πολιτικά ροῦχα (σ.σ. ἄλλη μαρτυρία λέει ὅτι φοροῦσε στρατιωτικά ροῦχα σάν τούς ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ) καί τόν ἔβαλαν καί αὐτόν νά ἀτιμάζει τίς κρατούμενες. Ὁ ἴδιος, ὕστερα ἀπό λίγο καιρό, καυχόμενος γιά τά κατορθώματά του, ἔλεγε: «Χόρτασα γυναῖκες2».
Τά ἴδια περιγράφονται καί ἀπό τή λογοτέχνη Ντίνα Βλάχου: «...Στό μοναστήρι τίς ὄμορφες κοπέλλες οἱ ἀντάρτες τίς ἔπαιρναν γιά «ἀνάκριση» ἀργά τή νύχτα, στό δάσος...
Ὕστερα, τά βράδυα, ἔβαζαν τόν παλαβό καλόγερο πού ἔτρεμε τό κεφάλι του -τούς ἄλλους σεβάσμιους μοναχούς τούς εἶχαν ὅλους σφάξει, ἔχασκαν τά κουφάρια τους σκόρπια στούς κήπους τοῦ μοναστηριοῦ- νά βιάζει τίς κρατούμενες γυναῖκες. Ὅποιες ἤθελε. Ποιός ξέρει ἀπό ποῦ τίς εἶχαν φέρει.
Καί ἦρθε καί δυνάμωσε καί τοῦτος ὁ καλόγερος καί στοίχειωσε σάν τή Σουλτάνα τή σκύλα καί χόντρυναν τά μπλάβα χείλη του ὅπως τοῦ τράγου καί μισάνοιξαν καί χόρευε καί πήδαγε τίς ἀποστάσεις καί φύσαγε τό βρώμικο ράσο του καθώς ἀνεβοκατέβαινε σάν ἀέρας τίς σκάλες τοῦ μοναστηριοῦ (εἶχε πολλές σκάλες, πέτρινες καί ξύλινες), κι ἄστραφτε περισσότερο τό ἀσπράδι τοῦ ματιοῦ του, καθώς προβαλλόταν πάνω στό μαῦρο του πρόσωπο, κι ἐξυπηρετοῦσε τώρα μέ ἰδιαίτερο ζῆλο τούς ἀντάρτες. Ἀργότερα πέταξε καί τά ράσα, ξούρισε καί τά γένια, πῆρε κι αὐτός ἕνα ὅπλο στά χέρια καί συνόδευε μαζί μέ ἄλλους ἀντάρτες, κάποιες φορές, τούς κρατούμενους στόν τόπο τῆς θυσίας 3...».
Καί ἦρθε καί δυνάμωσε καί τοῦτος ὁ καλόγερος καί στοίχειωσε σάν τή Σουλτάνα τή σκύλα καί χόντρυναν τά μπλάβα χείλη του ὅπως τοῦ τράγου καί μισάνοιξαν καί χόρευε καί πήδαγε τίς ἀποστάσεις καί φύσαγε τό βρώμικο ράσο του καθώς ἀνεβοκατέβαινε σάν ἀέρας τίς σκάλες τοῦ μοναστηριοῦ (εἶχε πολλές σκάλες, πέτρινες καί ξύλινες), κι ἄστραφτε περισσότερο τό ἀσπράδι τοῦ ματιοῦ του, καθώς προβαλλόταν πάνω στό μαῦρο του πρόσωπο, κι ἐξυπηρετοῦσε τώρα μέ ἰδιαίτερο ζῆλο τούς ἀντάρτες. Ἀργότερα πέταξε καί τά ράσα, ξούρισε καί τά γένια, πῆρε κι αὐτός ἕνα ὅπλο στά χέρια καί συνόδευε μαζί μέ ἄλλους ἀντάρτες, κάποιες φορές, τούς κρατούμενους στόν τόπο τῆς θυσίας 3...».
(1) Λέει ὁ Χαράλαμπος Φλέκκας που είχε διαφύγει από τη σφαγή και συνελήφθη πάλι: «...Ἔτσι τούς κατάφερα νά μέ λύσουν καί λυτός ἔφτασα μαζί τους στή Ζαρούχλα, ἀκριβῶς τήν ὥρα πού ὁ φρούραρχος Κων/νος Μπακανάκης ἀπό τό Κιάτο καί ὁ παπάς, ὁ ὁποῖος ἦτο μοναχός ἀπό τό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί ἐλέγετο Ἀμβέρτιος Σκυρλῆς, ἔφευγαν καί αὐτοί τελευταῖοι γιά τό βουνό, ἐπειδή εἶχαν τήν πληροφορία ὅτι θά περνοῦσαν καί ἀπό ἐκεῖ οἱ Γερμανοί...».
(2) «Η ΓΗ ΤΗΣ ΟΔΥΝΗΣ», Ἄννα Σταματοπούλου, Ἐπιμέλεια Κ. Καπέλλου, Ἐκδόσεις Πελασγός 2010, σελ. 27-28. Δυστυχῶς, ὁ τότε μητροπολίτης Κοριν¬θί¬ας Μιχαήλ, ἀπό τήν Ἔκ¬θεση τοῦ ὁ¬ποίου μετά τήν ἀπελευθέρωση ἔγινε εὐρέως γνωστή ἡ χρήση τοῦ Μοναστη¬ριοῦ τό 1943-᾽44, τό φρικιαστικό τέλος τῶν 6 μοναχῶν, τό αἶσχος τῆς Τρύπας στό Κακοβούνι, ὡς καί τόν τρόπο ἐκτέλεσης τῶν θυμάτων ἀπό τήν ΟΠΛΑ (μέ κτύπημα στό πίσω μέρος τῆς κεφαλῆς μέ τό γλωσσίδι τῆς καμπάνας καί μετά σφαγή μέ μαχαίρι), κάλυψε τήν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά τοῦ Λεόντιου. Τοῦ ἐπέτρεψε νά παραμείνει ὡς μοναχός στόν Ἅγιο Γεώργιο μέχρι τόν θάνατό του.
(3) «Το κόκκινο γεράνι», Ντίνα Ασημακοπούλου-Βλάχου, Γεωργιάδης 2002, σελ. 93
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου