Ένας Βορειοηπειρώτης στα ζοφερά χρόνια του κοµµουνιστικού ολοκληρωτισµού είπε σε Ἐπίσκοπο της Βορείου Ελλάδος

Γράφει ο Γεώργιος Βιλλιώτης, φιλόλογος

[.....]Εἶναι προφανὲς ὅτι δὲν ἐνδιαφέρει ἐν προκειµένῳ ἡ προστασία τῆς ὑγείας τῶν πολιτῶν, ἀλλὰ ἡ ταπείνωση καὶ ὁ εὐτελισµὸς τῆς Ἐκκλησίας.

Δυστυχῶς ὁ διάλογος µὲ ἀνθρώπους ποὺ «χοντροπετσίασαν, σὰν τὸν λεπρὸ ποὺ τὸ πετσί του εἶναι πεθαµένο, καὶ δὲν νοιώθει πιὰ τίποτα» (Φώτη Κόντογλου, Μυστικὰ Ἄνθη , ἐκδ. Ἀλ. καὶ Ἑ. Παπαδηµητρίου, Ἀθῆναι 21981, σελ. 22) εἶναι ἀδύνατος. Ἀνήκουν σὲ διαφορετικοὺς ἀνθρωπολογικοὺς τύπους (Παύλου Εὐδοκίµωφ, Ἡ Πάλη µὲ τὸν Θεόν, ἐκδ. Πατριαρχικὸ Ἵδρυµα Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 51991). Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν κινεῖται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦµα -κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης  ἀποτελεῖ ἕνα εἶδος ξεχωριστό. Ἡ ἐσχάτη ἀρρώστια τῆς ψυχῆς εἶναι ἄγνοια τοῦ Θεοῦ (Ἰωάννου Χρυσοστόµου, MG 56, 157).
Οἱ ἄρρωστοι αὐτοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ζοῦν στὸν ἴσκιο τοῦ θανάτου, θέλουν νὰ κάνουν καὶ ἐµᾶς «κατ΄ εἰκόνα καὶ καθ΄ ὁµοίωσιν» τους. Θέλουν νὰ βγάλουν τὸ ἱερὸ ἀπὸ τὴν ζωή µας. Ἂν βγάλουµε ὅµως τὸ ἱερὸ δὲν θὰ µείνῃ τὸ τίποτα, ἀλλὰ τὸ δαιµονικό, ὅπως εὔστοχα παρατήρησε ὁ µεγάλος στοχαστὴς Daniel Bell στὸ βιβλίο του «Ὁ πολιτισµὸς τῆς Μεταβιοµηχανικῆς Δύσης».

 Ἕνας Βορειοηπειρώτης στὰ ζοφερὰ χρόνια τοῦ κοµµουνιστικοῦ ὁλοκληρωτισµοῦ εἶπε σὲ Ἐπίσκοπο τῆς Βορείου Ἑλλάδος:

 «Παίρναµε καὶ ἐµεῖς ἁγιασµό τότε».

 «Μὰ πῶς;» τὸν ρώτησε ὁ Ἐπίσκοπος. 

«Ἀφοῦ ἐσεῖς ἁγιάζατε τὸν Ἀῶο ποταµό, ἁγιαζόταν ὁ ὅλος ὁ ποταµός» ἀπήντησε ὁ «ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ» ἄνθρωπος. 

Πρὶν ἀπὸ τὰ Φῶτα οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔτρωγαν ψάρια, διότι δὲν εἶχαν ἁγιασθῇ τὰ ὕδατα. Τί εὐγενικὲς ψυχές; 

«Ἄνθρωποι µὲ φαρδειὰ ψυχή, ἄνθρωποι ποὺ λάµψανε ἀπάνω σὲ τούτη τὴ γῆ καὶ τιµήσανε τὸ ἀνθρώπινο γένος, βρήκανε τόσα εὐγενικὰ καὶ µεγάλα πράγµατα γιὰ νὰ ξεδιψάσουµε τὴν ἀποµέσα δῖψα τους καὶ νὰ χορτάσουνε τὴν ἀπο µέσα πεῖνα τους» (Φώτη Κόντογλου, ὅ.π. σλ. 24). Ἡ σύγκριση εἶναι ἀπογοητευτική!

Η συνέχεια εδω