Αν αποδεχτούμε τον εαυτουλισμό, τότε θα ζήσουμε την "λέπρα" της απομόνωσης και της ερημιάς

[....]Υπήρχε μια αρρώστια τότε, η λέπρα, καταλυτική της ζωής και δεν υπήρχε κανένα φως στην ζωή αυτών των ανθρώπων και ξαφνικά κάποιος τους θεραπεύει και φανερώνει συγχρόνως την όλη τους κατάσταση. "Πάνω απ᾿ όλα η υγεία" θα έλεγαν και αυτοί και άλλοι πολλοί συγκαιρινοί τους, όπως λέμε και μεις σήμερα. Να όμως που, έρχεται η υγεία και φανερώνεται το ψυχικό κενό και η εσωτερική αρρώστια. Ο άνθρωπος λέει: "Δεν με νοιάζει κανείς και τίποτε. Η ευτυχία μου θέλω να είναι απολύτως και εντελώς δική μου, τα προβλήματά μου όμως πρέπει να τα… συντρέχετε όλοι.."!
Τι έλεγε ο ασκητής του Γεροντικού; "…να δώσω το δικό μου υγιές σώμα και να πάρω το δικό του άρρωστο…". Τί σημαίνει αυτό; Στην σχέση μου με τον άλλον να ξεχάσω τον εαυτό μου! Ποιος το έκανε πρώτο αυτό; Ο Χριστός επί του Σταυρού. Πόσο το κάνουμε; Λίγο; Πολύ; Κατ᾿ αναλογίαν λοιπόν είμαστε μαθητές Του. Φοβόμαστε ατυχώς να το κάνουμε, γιατί μας βούλιαξαν (και ημών συμφωνούντων) στο τέλμα του εαυτουλισμού. Αν αποδεχτούμε τον εαυτουλισμό, τότε θα ζήσουμε την "λέπρα" της απομόνωσης και της ερημιάς. Τότε θα "φοβόμαστε" τους "λεπρούς", όντας οι ίδιοι "λεπροί". Ο Χριστός μας θεραπεύει από αυτή την ψυχική μας λέπρα. Μένει σε μας να το συνειδητοποιήσουμε και εκφράζοντας το ότι όντως θεραπευτήκαμε να Τον αγαπήσουμε "πέφτοντας με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού" (Λουκ. 17, 16)[...]

π.Θεοδόσιος  Μαρτζούχος/εδώ