"Σήμερα κλείνουν 16 έτη από την οσιακή κοίμηση του μακαριστού γέροντος Σισανίου και Σιατίστης Αντωνίου. Άγιος! Να έχουμε την ευχή του και τις πρεσβείες του"
Πριν μερικά χρόνια επισκεφτήκαμε με δυο μακαριστούς πατέρες, την οικία ευλογημένης ψυχής, που έζησε τους μεγάλους σύγχρονους Αγίους μας. Καθώς ο π. Ευάγγελος έψαχνε να παρκάρει το αυτοκίνητο, με τον πατέρα Εμμανουήλ, προπορευτήκαμε και φτάσαμε στο σπίτι. Ο αγαπητός κ. Μανώλης μας άνοιξε και μας ζήτησε να καθήσουμε στο σαλόνι. Κάθησα στη γωνία ενός καναπέ. Τότε θυμάμαι ο κ. Μανώλης μου είπε, ακριβώς στη θέση αυτή, κάθεται πάντοτε ο π. Ευάγγελος, όταν έρχεται στο σπίτι μας. Τινάχθηκα τότε σαν ελατήριο και κάθισα σε μια μικρή πολυθρόνα!
Τότε μου είπε ο αξιαγάπητος κ. Μανώλης:
- Σ΄αυτή τη θέση καθόταν πάντοτε ο μακαριστός Επίσκοπος Σιατίστης Αντώνιος κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι μας!
Τώρα είναι που δεν σηκώνομαι με τίποτα απ΄αυτή τη θέση του είπα και τότε όλοι χαμογελάσαμε!
Ενθυμούμενος αυτό το περιστατικό, σκεπτόμαι με ευγνωμοσύνη τις άπειρες δωρεές του Θεού, που χαρίζει συνεχώς σε κάθε άνθρωπο. Η συζήτηση εκείνο το βράδυ ήταν μια ιεροτελεστία, που δεν ήθελες με τίποτα να τελειώσει. Ο κύριος Μανώλης, μας γνώρισε θαυμαστά περιστατικά τόσο από τον μακαριστό Γέροντα Αντώνιο, όσο και από τον Άγιο Παΐσιο, τον Άγιο Πορφύριο, αλλά και τον Άγιο Φιλόθεο Ζερβάκο που υπήρξε ο πρώτος πνευματικός του πατέρας, εκείνος που τον έβαλε στον στίβο της πνευματικής ζωής. Κρεμόμουν από τα λόγια, τόσο αυτής της αγιασμένης ψυχής, όσο και της συζύγου του Μαρίας, που ακτινοβολούσε χάρη.
Διαβάζουμε σε αφιέρωμα για τον μακαριστό Γέροντα Επίσκοπο:
«Εμοί το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Φιλιπ. α΄ 21) έλεγε ο ουρανοπολίτης Επίσκοπος, ο αναπαυόμενος στους κόλπους του Αβραάμ, ο μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος· ο Επίσκοπος που ζούσε για τον Χριστό και έσπευδε να τον συναντήσει, όπως ο νοσταλγός απόδημος σπεύδει να επιστρέψει στην πατρίδα, για να συναντήσει τους δικούς του ανθρώπους. Δεν έχουμε καλύτερο παράδειγμα σύχρονης αγιότητος από τον ταπεινό και αφιλοχρήματο, τον ακτήμονα, νηστευτή, προσευχόμενο π. Αντώνιο.
Σήμερα που ο κόσμος έχει ανάγκη από βιωματική πίστη, αφού έχει βαρεθεί τα πολλά λόγια, ο Επίσκοπος Αντώνιος προβάλλεται ως πρότυπο, γιατί πραγματικά είχε βρεί «την πράξιν εις θεωρίας επίβασιν». Ήταν αυτό που έλεγε. Ήλθε για να διακονήσει και όχι να διακονηθεί, αφού άλλωστε και στην Επισκοπή έμενε μόνος, δεν δεχόταν βοήθεια ούτε στην καθαριότητα, την οποία επιμελούνταν ο ίδιος, ούτε στην απλή μαγειρική, όταν δεν περιοριζόταν στα λίγα λαχανικά και τα φρούτα. Ήταν πραγματικός ασκητής, όχι όμως της ερήμου, αλλά του κόσμου· αυτού που διψάει για αγιότητα, διψάει για παράδειγμα.
Όταν επισκεπτόταν την Αθήνα, για να συμμετάσχει στις Συνοδικές εργασίες ο Άγιος Σισανίου και Σιατίστης χρησιμοποιούσε λεωφορεία, αφού δεν διέθετε ο ίδιος αυτοκίνητο, αν και ως Μητροπολίτης δικαιούταν να έχει και μάλιστα με οδηγό. Γι’ αυτό και τον αποκαλούσαν «ο Δεσπότης των τρόλει». Το ίδιο έπραττε και κατά τις περιοδείες του στα ορεινά χωριά του Βοΐου και της Σιάτιστας. Χρησιμοποιούσε λεωφορεία μέχρι κάποιο σημείο και μετά συνέχιζε με τα πόδια, πάντοτε, όμως, προσευχόμενος, για να παίρνει δύναμη από τον ουρανό. Χρυσοποίκιλτα άμφια δεν χρησιμοποιούσε λέγοντας: «Εγώ είμαι καλόγερος»! Την ίδια απάντηση έδινε και σε όσους τον ρωτούσαν γιατί δεν χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο. «Τι τα θέλει τα κινητά τηλέφωνα ο καλόγερος; Η επικοινωνία με τον ουρανό γίνεται δωρεάν χωρίς να μας επερηάζουν τα βουνά και να μην έχουμε σήματα, και χωρίς μαγνητικά κύματα που βλάπτουν κιόλας». Όταν τον συνέκριναν μπροστά του με άλλους αρχιερείς ποτέ δεν έπεσε σε κατάκριση. Με απλότητα και ταπείνωση έλεγε ότι «πρώτα γινόμαστε μοναχοί και μετά επίσκοποι. Ο μοναχός δεν μας εγκαταλείπει μέχρι να πεθάνουμε. Και αυτός ζη με ακτημοσύνη, παρθενία, προσευχή και σκληραγωγία». Έτσι απέφευγε τις περαιτέρω συζητήσεις, για να καταλήγει αυτομεμφόμενος: «Εγώ είμαι ο πιο αμαρτωλός από όλους. Οι άλλοι αρχιερείς έχουν πολλά προσόντα, πολλά χαρίσματα, ευαρεστούν στον Θεό και στους συνανθρώπους μας. Εγώ δεν ξέρω αν έχω κάτι καταφέρει».
Στην Μητρόπολη εξυπηρετούσε τον κόσμο που ερχόταν να τον συναντήσει με την προθυμία του πιο ευπειθούς υπαλλήλου, γι’ αυτό και πολλοί δεν τον ξεχωρίζαν, τον νόμιζαν ένα απλό ιερέα των γραφείων.
Στο να βοηθήσει ήταν πρώτος, στο να δεχθεί βοήθεια από άλλους τελευταίος. Θυμάμαι μερικούς μήνες πριν κοιμηθεί, της Παναγίας με το αγιορείτικο ημερολόγιο, με συνοδεία εκλεκτών πνευματικών του παιδιών ήρθε στο Άγιον Όρος καλεσμένος από τον Παπα-Γιάννη στην Καλύβη του, στην Αγία Άννα, που γιόρταζε.Κουβαλούσε πάντοτε μια μικρή ξύλινη βαλίτσα με τα αρχιερατικά του άμφια. Δύσκολα να του την πάρουν οι συνοδοί του. Μόνος του ήθελε να σηκώνει το φορτίο του, για να μην γίνεται φορτίο σε κανέναν.
Στον αρσανά της Σκήτης τον περίμεναν οι μοναχοί της συνοδείας του Παπα-Γιάννη που είχαν έλθει με ζώα, να τον υποδεχθούν και να τον ανεβάσουν καβάλα σε αυτά στην δύσκολη ανηφόρα προς την Καλύβη τους, που γινόταν πιο δύσκολη λόγω της απογευματικής καλοκαιριάτης ώρας που ο ήλιος έπεφτε καυτός επάνω τους. Τον χαιρέτισαν ευχόμενοι «καλήν πανήγυριν» και πήραν την ευχή του. Μετά έσπευσαν στην προβλήτα να πάρουν την βαλίτσα του Δεσπότη μαζί με αυτές των συνοδών του και να τις βάλουν πάνω στα ζώα ετοιμάζοντάς τα για να δεχθούν στην πλάτη τους τον γηραιό και πάσχοντα Επίσκοπο και να τον ανεβάσουν στον πανηγυρικό προορισμό του.
Όταν τακτοποίησαν τις αποσκευές ζήτησαν τον Δεσπότη. Κοίταξαν δεξιά, κοίταξαν αριστερά, δεν τον έβλεπαν πουθενά. Ρώτησαν τότε κάποιους άλλους μοναχούς και πληροφορήθηκαν ότι ο Δεσπότης μόνος είχε ήδη πάρει το ανηφορικό μονοπάτι για την Καλύβη. Ούτε τότε, που η ασθένειά του είχε αρχίσει να τον καταβάλει δέχθηκε εξυπηρετήσεις από άλλους, ούτε ήθελε να γίνει βάρος και σε αυτά ακόμη τα τεράποδα ζώα, τα προοριζόμενα για εξυπηρέτηση των ανθρώπων. Και το βράδυ στην αγρυπνία, την πολύωρη και κοπιαστική της Κοιμήσεως της Παναγίας μας, δεν έδειχνε την παραμικρή κόπωση. Ως παρόντες το βεβαιούμε και θαυμάζουμε τον άνδρα, τον Επίσκοπο, τον αγωνιστή, τον υπέρ πάντας αγαπώντα τον Κύριο.
Εφέτος συμπληρώνονται 16 χρόνια από την οσιακή του κοίμηση και εκατόν ένα από την γέννησή του. Ο Επίσκοπος Αντώνιος ήταν δώρο του ουρανού στην γη, δώρο στην πτωχινή αλλά αγιοτρόφο Μητρόπολη του Σισανίου και της Σιάτιστας. Ας έχουμε την ευχή του και ας μας γίνει πρότυπο ζωής.
Ευκαιρίας δοθείσης, να θυμηθούμε τη σχέση του Αγίου Επσικόπου με τον π. Ιωάννη Καλαΐδη, αλλά και με τον ¨δικό μας" μακαριστό επίσης, πατέρα Αριστείδη Παπαδόπουλο από την Μικρόπολη Δράμας.
"ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΒΙΟΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ":
Ο μακαριστός άγιος επίσκοπος Αντώνιος Σιατίστης συνέλεγε την πνευματική γύρη, ανακαλύπτοντας ιερείς που αγωνίζονταν τον καλό αγώνα προς την σωτηρία και την αγιότητα!
Επισκεπτόταν τέσσερις θεοφόρους πατέρες και είχε πνευματική επικοινωνία μαζί τους! Τον π. Αμβρόσιο Λάζαρη στην Ι. Μονή Δαδίου, τον π. Παναγιώτη στα Βραγγιανά των Αγράφων, τον π. Αριστείδη στην Δράμα και τον π. Ιωάννη Καλαΐδη στις Σέρρες!
Ειδικά με τον άγιο π. Ιωάννη τον συνέδεε βαθιά πνευματική φιλία! Όταν επισκέφθηκε για πρώτη φορά τον π. Ιωάννη στο Νεοχώρι, πήγε με την συνοδεία ιερέων της επισκοπής του και επειδή δεν φορούσε, από ταπείνωση το εγκόλπιό του, ο πατήρ Ιωάννης που τον περίμενε για να τον υποδεχτεί, δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος ήταν ο επίσκοπος!
Από τότε η οικία του αγίου Πατρός, έγινε ο αγαπημένος προορισμός του σεμνού Επισκόπου!
Σε μία επίσκεψή του ο π. Ιωάννης του έβαλε εδαφιαία μετάνοια και λίγο πιο μετά ο δεσπότης του ζήτησε να γίνει ο πνευματικός του! Ο άγιος Παππούλης δεν το δεχόταν, από ταπείνωση και πεσμένοι στα γόνατα έκλαιγαν ώσπου ο Αντώνιος του το έθεσε ως υπακοή και ο π. Ιωάννης αναγκάστηκε να δεχθεί! Είχε πει μάλιστα στον αγαπητό εν Χριστώ αδερφό, Αθανάσιο Μαρέλα:
” Ο επίσκοπος Αντώνιος είναι ένα πουλάκι που επέλεξε εμένα τον αμαρτωλό ως πνευματικό του! Από την εξομολόγησή του σας λέω ότι είναι Άγιος! Μολονότι είναι επίσκοπος, έχει τέτοια ταπείνωση που όμοιός του δεν υπάρχει σε όλη την Ελλάδα”!
Η κόρη του π. Ιωάννη, η Θεοδώρα, κατέθεσε τα παρακάτω ως μαρτυρία:
” Στο Νεοχώρι ερχόταν συχνά ο Σεβασμιότατος Αντώνιος και με τον πατέρα είχαν πολλή αγάπη μεταξύ τους! Όταν ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον, έμοιαζαν σαν μικρά αδερφάκια! Μια μέρα μας έφερε ο δεσπότης την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας, στο σπίτι μου στην Θεσσαλονίκη!
Μετά αναχώρησε και άφησε την εικόνα για να προσευχηθεί ο π. Ιωάννης. Όπως προσευχόταν ο Παππούλης, δακρυσμένος, γονατιστός και με το κεφάλι στο πάτωμα, η εικόνα ξαφνικά έβγαλε μύρο με την μορφή δροσοσταλίδων σε πολλά σημεία γύρω από το φωτοστέφανο της Θεοτόκου!!!
Ήταν Νοέμβριος του 2004, ένας χρόνος πριν φύγει για τον Ουρανό ο Σεβασμιότατος Αντώνιος. Ο δεσπότης μού έλεγε για τον πατέρα μου ότι είναι ένας άλλος παπα-Νικόλαος Πλανάς της Εκκλησίας”! Πολύ λυπήθηκε ο πατήρ Ιωάννης για την αναχώρηση του Αγίου φίλου του Αντωνίου στα Ουράνια σκηνώματα. Τον είδε όμως και ο μακαριστός επίσκοπος του είπε να κάνει λίγο υπομονή και ότι θα είναι σύντομα μαζί του στον Ουρανό!
Σε τέσσερα έτη αναχώρησε και ο άγιος Πατήρ για την Ουράνια πατρίδα και ευλογούν τώρα μαζί ως άγιοι της Εκκλησίας κάθε χριστιανό που προσφεύγει με πίστη στην μεσιτεία τους προς τον Δεσπότη Χριστό!
Ο μακαριστός π. Αριστείδης Παπαδόπουλος, που κοιμήθηκε τον περασμένο Μάρτιο, τον οποίο επίσης είχε επιλέξει ως πνευματικό του πατέρα ο άγιος Επίσκοπος, ήταν Εφημέριος και πνευματικός πατέρας της Ενορίας του Ιερού Ναού Υψώσεως Τιμίου Σταυρού, η οποία βρίσκεται στο χωριό Μικρόπολη Δράμας. Ο μακαριστός ιερέας είχε φήμη αγαθού και αγίου ανδρός, στο πετραχήλι του οποίου βρήκαν ανάπαυση πολλές ψυχές.
Ο αγαθός λευίτης διηκόνισε το ιερό θυσιαστήριο με ζήλο και αυταπάρνηση και οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην Εκκλησία με την κατά Θεόν βιοτή και το παράδειγμά του, επαληθεύοντας τον ευαγγελικό λόγο «ος δ’αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών».
Συνδέονταν πνευματικά με αγίους κληρικούς των ημερών μας, εκτός από τον μακαριστό Επίσκοπο Σιατίστης κυρό Αντώνιο, με τον π. Αμβρόσιο Λάζαρη στην Ιερά Μονή Δαδίου, τον π. Παναγιώτη στα Βραγγιανά των Αγράφων και τον π. Ιωάννη Καλαΐδη στις Σέρρες.
Δοξάζουμε τον Θεό που μας αξιώσει το καλοκαίρι που μας πέρασε να λάβουμε την ευχή του! Πώς να ξεχάσουμε τη χαρά που έλαβε, χαρά μικρού παιδιού, όταν του μεταφέραμε τις ευχές του Πνευματικού του Πατρός Κωνσταντίνου Σακαρίδη και τη στιγμή που κοιτώντας μας στα μάτια μας είπε: “Παιδιά μου ο Θεός μας βλέπει και τον βλέπουμε”!!!
Φωτογραφίες από την σελίδα στο Facebook του Δημήτριος Πιτσιάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου