Γιά νά μή σβήση ἡ φωτιά στό τζάκι τῆς καρδιᾶς μας...

«Ἀναμιμνήσκω Ὑμᾶς ἀναζωπυρεῖν τὸ Χάρισμα τοῦ Θεοῦ»(Α΄ Θεσ. ε΄ 19· Β΄ Τιμοθ. α΄ 6 )

Γιὰ νὰ μὴ σβήση ἡ φωτιὰ στὸ τζάκι τῆς καρδιᾶς μας, θὰ πρέπει νὰ ρίχνουμε συνεχῶς Ξύλα καὶ Λάδι.

 Ξύλα: εἶναι οἱ πρακτικὲς ἰδίως ἀρετὲς (Πρᾶξις). 

Λάδι: εἶναι ἡ Ἀγάπη, ἡ Εὐσπλαγχνία, ἡ Ἐλεημοσύνη. 

Ἡ «φωτιὰ» σβήνει μὲ δύο τρόπους: 

α. μὲ τὴν ἀργία τῆς Πράξεως καὶ

 β. ὅταν τὴν καταχώνουμε μὲ τὴν ἐργασία τῶν Παθῶν. 

Ἀπαιτεῖται γρηγοροῦσα Καρδία, Νῆψη καὶ Προσευχή, Βία καὶ Προθυμία, ὥστε τὸ Πῦρ τοῦ Χαρίσματος τοῦ Θεοῦ νὰ ἀναβράζη πάντοτε, νὰ γίνεται λαμπρότερο, δηλαδὴ νὰ γίνεται ὅλο καὶ περισσότερο αἰσθητὸ ἐξερχόμενο ἀπὸ τὴν Πηγὴ τοῦ Βαπτίσματος καὶ Χρίσματός μας, νὰ εἶναι Ζωντανὸ καὶ Ἀκμάζον.

 Προσοχή! 

α. Τὸ πνευματικὸ Πῦρ δὲν ἀναζωπυρώνεται μόνο μὲ Ξύλα, διότι τότε γίνεται καυστικὸ καὶ ἀνυπόφορο.

 β. Πρέπει νὰ συνυπάρχη καὶ τὸ Λάδι, διότι τότε γίνεται δροσιστικό, παραμυθητικό, φωτιστικὸ καὶ ἀνακαινιστικό.

† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς

πηγή