Κυριακή Δ'Λουκά- ΤΟ ΦΥΤΩΡΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

π. Δημητρίου Μπόκου

 Ὁ Θεὸς εἶναι ἔμπειρος, καλὸς γεωργός. Σπέρνει τὸν σπόρο του, φυτεύει τὰ φυτά του μὲ ἀξεπέραστη τέχνη. Ὁ ἀγρός του εἶναι τεράστιος, ὅλες οἱ ἀνθρώπινες ψυχές. Στὸν ἀγρὸ αὐτὸν φυτεύονται θεῖες καταβολές, σπέρνεται ἀπὸ τὸν οὐράνιο σπορέα «καλὸν σπέρμα», ἄριστης ποιότητας σπόρος (Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ).

 Ὁ Θεὸς πρωτοέδειξε τὴ γεωργικὴ δεξιοτεχνία του στὸν Παράδεισο, ὅταν ἑτοίμασε γιὰ τὸν ἄνθρωπο «κῆπον παντοίοις ὡραϊσμένον φυτοῖς». 

Ὁ Θεὸς δὲν ἀρέσκεται σὲ μονοκαλλιέργειες. Ἀντιθέτως, ζήτησε ἀπὸ τὴ γῆ νὰ βλαστήσει «πᾶν ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν καὶ καλὸν εἰς βρῶσιν» (Γεν 2, 9). Ὅλα αὐτὰ τὰ διαφορετικὰ δέντρα ποὺ ντύνουν τὸν κόσμο μὲ τὴν πολυποίκιλη ὀμορφιά τους καὶ τὸν τρέφουν μὲ τὴν πανσπερμία τῶν καρπῶν τους. Ὅλα αὐτὰ ποὺ φτιάχνουν τὸ τεράστιο, ἀλλὰ καὶ τόσο τέλεια ἰσορροπημένο γεω-οἰκοσύστημα.

 Ἀλλὰ τὸ ἴδιο ἐπιθυμεῖ ὁ Θεὸς καὶ στὸν πνευματικό του ἀγρό, ὅπου φυτεύει πολλῶν εἰδῶν καλὰ σπέρματα. Καὶ ὁ καθένας μας πρέπει νὰ γίνει τὸ ζωντανὸ ἀκμαῖο φυτὸ ποὺ θέλει ὁ Θεός. Νὰ ἀναπτυχθεῖ καὶ νὰ καρποφορήσει μὲ τὸν δικό του ἰδιαίτερο τρόπο. Οἱ θεῖοι λειμῶνες «τῆς ἀκηράτου νομῆς», τὰ ἀμόλυντα βοσκοτόπια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, περιμένουν νὰ γεμίσουν, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα τοῦ θερισμοῦ, μὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὰ καλὰ σπέρματα τοῦ Θεοῦ, τὰ ποικίλα φυτὰ ποὺ φυτεύει στὸ πνευματικό του φυτώριο, εἶναι τὰ πάμπολλα χαρίσματα ποὺ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργεῖ καὶ διαμοιράζει σὲ ὅλο τὸν κόσμο, δίνοντας στὸν κάθε ἄνθρωπο κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν ἄλλο. Ἔτσι ὁ Θεὸς ζητάει διαφορετικὴ καρποφορία ἀπὸ τὸν καθένα μας, ἐφόσον «ἕκαστος ἴδιον χάρισμα ἔχει ἐκ Θεοῦ» (Α΄ Κορ. 7, 7).

 Καὶ ὅπως ἡ ἀκτινοβολία τοῦ ἡλίου ζωογονεῖ ὅλα τὰ φυσικὰ οἰκοσυστήματα τῆς γῆς, ἔτσι καὶ ἡ ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἐπὶ πᾶσαν σάρκα» (Ἰωὴλ 3, 1), ἡ δωρεὰ μιᾶς διαρκοῦς Πεντηκοστῆς, δίνει ζωὴ στὸ θεϊκὸ οἰκοσύστημα, «ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας». Καὶ μὲ τὸ πλῆθος τῶν διαφορετικῶν χαρισμάτων καλεῖ τοὺς πάντες σὲ ἁρμονία, ἀλληλοσυμπλήρωση καὶ ἑνότητα, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ τεράστια βιοποικιλότητα ἀπεργάζεται τὴ θαυμαστὴ ἰσορροπία στὰ ἐπίγεια οἰκοσυστήματα. «Διαιρέσεις δὲ χαρισμάτων εἰσίν, τὸ δὲ αὐτὸ Πνεῦμα». Ὑπάρχουν πολλὰ καὶ διαφορετικὰ χαρίσματα, ἀλλὰ τὸ ἅγιο Πνεῦμα ποὺ τὰ διανέμει εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ (Α΄ Κορ. 12, 4).

 Δὲν ἔχει λοιπὸν κανένα ἀπολύτως νόημα νὰ ζηλεύει καὶ νὰ φθονεῖ κανεὶς τὸ χάρισμα τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ νὰ καλλιεργεῖ ἐπιμελῶς τὸ δικό του χάρισμα. 

Λέει μιὰ ἱστορία γιὰ κάποιον βασιλιὰ ποὺ ἔβλεπε τὰ φυτὰ τοῦ κήπου του νὰ ξεραίνονται. Ἡ βελανιδιὰ μαράζωνε, ἐπειδὴ δὲν ἦταν σὰν τὸ πεῦκο, τὸ πεῦκο ἐπειδὴ δὲν ἔκανε σταφύλια σὰν τὸ ἀμπέλι, τὸ ἀμπέλι ἐπειδὴ δὲν ἔκανε λουλούδια σὰν τὴν τριανταφυλλιά, ἡ τριανταφυλλιὰ ἐπειδὴ δὲν ἦταν ψηλὴ καὶ δυνατὴ σὰν τὴ βελανιδιά. Μέσα στὴ γενικὴ ξεραΐλα ὅμως μιὰ μικρὴ φρέζια ἦταν γεμάτη εὐωδιαστὰ λουλούδια καὶ δροσιά.

 «Πῶς τὰ καταφέρνεις νὰ εἶσαι τόσο ζωντανὴ καὶ ἀνθηρὴ σ’ αὐτὸν τὸν μαραμένο καὶ ἄθλιο κῆπο;» τὴ ρώτησε ὁ βασιλιάς.

 «Μὰ ἐπειδὴ σκέφτομαι ὅτι, ὅταν μὲ φύτεψες, ἤθελες ἀπὸ μένα φρέζιες. Ἂν ἤθελες βελανιδιὰ ἢ τριανταφυλλιά, θὰ φύτευες στὴ θέση μου βελανιδιὰ ἢ τριανταφυλλιά. Λέω λοιπὸν μέσα μου: Θὰ προσπαθῶ νὰ εἶμαι φρέζια ὅσο καλύτερα μπορῶ».

Στὸ θεῖο φυτώριο ἔχεις ἤδη φυτευτεῖ καὶ σύ. Τί καρπὸ ἄραγε νὰ περιμένει ἀπὸ σένα ὁ Θεός;