Ένας χρόνος από την κοίμηση της μικρής Θεοδώρας,μία μάρτυς Χριστού

Στις 29 του Σεπτέμβρη συμπληρώθηκε ένας χρόνος απ'όταν η μικρή Θεοδώρα,το παιδί με την ανδρεία καρδιά,εκοιμήθη εν Κυρίω.

Η ασθένειά της και ο πόνος που υπέφερε,δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα αναίμακτο μαρτύριο,όπως το ονομάζουν οι Άγιοι Πατέρες.

 Από πέρυσι μέχρι σήμερα,χιλιάδες προσκυνητές προσευχήθκαν στον τάφο της μικρής Θεοδώρας,η πλειοψηφία νέοι και παιδιά,οι οποίοι βλέπουν στην Θεοδώρα έναν άγγελο που χαμογελάει εκεί,στον ουρανό,και δίνει θάρρος σε όλους για να σηκώσουν τον σταυρό της ζωής.

«Εάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν»,σαν να μας λέει και σήμερα ο Χριστός μέσα από το παράδειγμα ζωής της Θεοδώρας. 

Ένα παιδί δεν συνειδητοποιεί την δυσκολία του πόνου,περνάει γελώντας τα εμπόδια,σηκώνεται εύκολα,όσες φορές και αν πέσει,τρέχει με εμπιστοσυνη,ανεπιφύλακτα,στην αγκαλιά των γονιών του, ζητώντας βοήθεια,όπως και εμείς πρέπει να τρέχουμε για βοήθεια στον Ουράνιο Πατέρα μας.Έτι περισσοτερο,η Θεοδώρα επωμίστηκε τον πόνο της εν Χριστώ,πέταξε πέρα από τα όρια της φύσης,νικώντας την αμαρτία και την αδυναμία της φύσης μας.Γι'αυτό ο Χριστός την στεφάνωσε, όντας ακόμη στη γη, με χαρίσματα και ουράνιες χαρές,με μία γλυκήτητα που δεν περιγράφεται με λόγια,σύμφωνα με την μαρτυρία του πατέρα της.

Αιωνία σου η μνήμη μακαρία Θεοδώρα!

(Σημ.μεταφρ.Η μικρή Θεοδώρα υπέφερε από καρκίνο των οστών.Ο πατέρας της είναι ιερέας και η οικογένεια έχει άλλα τέσσερα παιδιά.Πέθανε την ημέρα που η μικρή της αδελφή έκλεινε δύο μήνες ζωής.Αντιμετώπισε με μεγάλο θάρρος και πίστη την ασθένιά της και τους τελευταίους μήνες της ζωής της εκείνη ήταν που ενθάρρυνε τους δικούς της.Ο τάφος της βρίσκεται στην Μονή Πέτρου Βόντα[του γέροντα Ιουστίνου Πίρβου] όπου περνούσε τα καλοκαίρια της)

Εκπομπή αφιερωμένη στη μικρή Θεοδώρα-https://www.youtube.com/watch?v=kwtC89MKynk&t=157s

Αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Θεοδώρας

8 Νοεμβρίου 2017

Ποιά είμαι

Γεννήθηκα στις 23 Μαΐου στο Μοϊνέστι.Έζησα εκεί δύο χρόνια και έπειτα μετακόμισα στη Σεσούρι. Είναι ένα πανέμορφο χωριουδάκι με θαυμάσιους γείτονες. Πήγα στο νηπιαγωγείο του χωρίου και απεφοίτησα τις πρώτες τέσσερις τάξεις στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού. Τα μαθήματα της πέμπτης τάξης τα παρακολούθησα στο Ματζιρέστι. Τώρα είμαι στη Β'Γυμνασίου και έχω ένα πρόβλημα:έναν κακοήθη όγκο στο αριστερό χέρι. Ξέρω,ακούγεται άσχημο! Είναι άσχημο,αλλά θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Τώρα είμαι στο νοσοκομείο και μου χορηγούν κυτταροστατικά. Έπειτα με εγχειρίζουν και μετά πάλι κυτταροστατικά. Αυτό είναι!Όλοι έχουμε προβλήματα. Και ο καθένας έχει τόσα προβλήματα όσα μπορεί να αντέξει. Ελπίζω να τα ξεπεράσω όλα με επιτυχία.

12 Νοεμβρίου 2017

Μου έβαλαν ορό αλλα δεν μπορώ να αρχίσω την θεραπεία επειδή έχω μία μόλυνση στο αίμα. Αααχ,δεν ξέρω εαν θα προλάβω να κάνω Χριστούγεννα στο σπίτι....Όταν βλέπω έναν άνθρωπο δυστυχισμένο,ραγίζει η καρδιά μου και σκέφτομαι πως, όταν θα μεγαλώσω,θα μπορώ και εγώ να βοηθήσω δίνοντας χρήματα ή λίγα τρόφιμα. Θέλω να βοηθήσω τα ορφανά ή τα άστεγα παιδιά. Πάντοτε προσεύχομαι στον Θεό να μην ξεχάσω αυτές μου τις σκέψεις όταν θα μεγαλώσω. Τα Χριστούγεννα να παίρνω παιδάκια,να τα πλένω,να τα ντύνω,να τα ταΐζω και να τους αγοράζω δώρα. Αυτές οι σκέψεις με γεμίζουν ευτυχία. Βοηθήσε με Κύριε να εκπληρώσω αυτές μου τις επιθυμίες!Θέλω να βοηθήσω τον κόσμο. Τα Χριστούγεννα θέλω να βρίσκομαι στο σπίτι μου,με την οικογένειά μου

20 Νοεμβρίου 2017

 Στο νοσοκομείο έμαθα να εκτιμώ  ότι έχω και να χαίρομαι με όλα τα πράγματα. Κατάλαβα πόση αξία εχεί η στιγμή που μαζευόμαστε γύρω από το τραπέζι και προσευχόμαστε. Αυτό που θέλω τώρα είναι να είμαι άξια να ξαναζήσω στιγμές ευλογημένες όπως εκείνη. Ευχαριστώ τον Θεό για όλα,ακόμη και γι'αυτο το εμπόδιο!Εκείνος ξέρει καλύτερα από εμάς. Ξέρω πόσο πολύ με αγαπάει και πόσο πολύ με βοηθάει!Δόξα Σοι,Κύριε!

9 Δεκεμβρίου 2017

 Είναι νύχτα.Σε λίγο θα πάω πάλι στο νοσοκομείο. Πάντοτε φοβάμαι όταν μπαίνω εκεί. Συνήθισα να ξυπνώ στο κρεβάτι μου. Χθες που πήγα στο αθλητικό μαγαζί είδα έναν δυστυχισμένο άνθρωπο. Ο καημένος...δεν είχε κανέναν,έκανε κρύο,και ποιος ξέρει εαν είχε τόπο να κοιμηθεί. Μου ζήτησε μία εικονίτσα και του έδωσα τον Άγιο Στυλιανό και την Παναγία...Ω,Κύριε,βοήθησέ μας!Βοήθησέ με να βοηθώ και εγώ!Βοήθησέ με να μην ξέχνώ ποτέ την επιθυμία μου να βοηθάω τους δυστυχισμένους ανθρώπους,τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη από μία στέγη και φαγητό,τους ανθρώπους που είναι μόνοι τους στον κόσμο! Πολύ φοβάμαι πως όταν μεγαλώσω θα σκέφτομαι διαφορετικά,ότι θα ξεχάσω αυτό το ευχάριστο αίσθημα. Ανυπομονώ να έλθουν τα Χριστούγεννα. Αγαπάω τα κάλαντα και τα μανταρίνια,το έλατο,το χιόνι και τα δώρα. Όχι μόνο να δέχομαι,αλλά και να δωρίζω...

.....

Το βράδυ διάβασα την Παράκληση στην Παναγία την Παντάνασσα.Κατά την βραδυνή μυ προσευχή άρχισα να κλαίω που έχω προσθετικό μέλος και που αυτή η αρρώστια έπεσε πάνω μου,άκουσα όμως πως όταν ένα μέλος της οικογένειας έχει μία ασθένεια μπορεί να βοηθήσει και τους άλλους να σωθούν και ότι μπορώ και εγώ να βοηθήσω! Χάρηκα που δεν είναι άρρωστοι οι άλλοι και ότι ο Θεός έστειλε την ασθένεια σε εμένα.Όλο αυτό το διάστημα ένοιωσα πως με ενισχύει ο Θεός! Έπειτα σκέφτηκα πόσο με αγαπούν οι γονείς μου και έκλαψα από ΕΥΤΥΧΙΑ!Ότι ο Θεός με αγαπάει και μου έδωσε αυτήν την δοκιμασία για να με βοηθήσει και να με ενισχύσει!Ο Θεός δεν μας δίνει κάτι που δεν μπορούμε να το σηκώσουμε. Χαίρομαι που είμαι άξια! Χαίρομαι για όλα όσα μου έδωσε ο Θεός!

 Η νύχτα ήταν κάπως δύσκολη. Ο Ανδρέας δεν αισθανόνταν καλά και έκανε εμετό,ενώ εγώ εξαιτίας της πληγής δεν κοιμήθηκα καλά. Προς το πρωί άπλωσα το χέρι μου και κοιμήθηκα καλά μέχρι που με ξύπνησε η μητέρα για να πάμε στο νοσοκομείο για αναλύσεις.Η γιαγιά δεν αισθανόνταν καλά απόψε και ο πατέρας την πήγε στο νοσοκομείο στις 3 το πρωί.Όταν πήγα να κάνω τις αναλύσεις την είδα.Καημένη γιαγιά! Οι αναλύσεις μου βγήκαν καλές. Δόξα τω Θεώ! Μπορώ να μείνω σπίτι!Το παγωμένο χιόνι έτριζε κάτω από τα πόδια μας. Στον κάμπο ο ήλιος έκανε το χιόνι να λάμπει.Ένα παραμυθένιο τοπίο...Και ο κρύος αέρας μύριζε παγωνιά...Αυτές οι μπότες είναι πολύ όμορφες!Εγώ και τα αδέλφια μου μεγαλώσαμε με όλες τις ανέσεις,η μητέρα όμως μας διηγήθηκε πως εκείνη έβγαζε τον χειμώνα με ένα μόνο ζευγάρι παπούτσια και τα πόδια της πάγωναν.Ναι,αλλά η μητέρα δεν είχε ανάγκη από προσθετικό μέλος...Άλλωστε,μία μέρα μου είπε:''Στην ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα!''Εγώ χαίρομαι για όλα όσα μου έδωσε ο Θεός και γι'αυτό Τον ευγνωμωνώ.

23 Φεβρουαρίου 2019

 Μέσα απ'όλα όσα πέρασα μέχρι σήμερα κατάφερα να ανακαλύψω και να αισθανθώ πολλά. Το πιο ωραίο όμως αίσθημα που έζησα ήταν σίγουρα η Αγάπη!Ένοιωσα την αγάπη χιλιάδων ανθρώπων που προσεύχονταν για εμένα! Όμως η Αγάπη και ο Πόνος έρχονται μαζί. Η πιο δυνατή Αγάπη προήλθε από την οικογένειά μου,αλλά κοντά στην αγάπη τους αισθανόμουν και την λύπη τους επειδή αισθανόνταν ανήμποροι!

 Είναι θαυμάσιο να αγαπάς και να αγαπιέσαι!Αισθάνομαι ξεχωριστή που έχουμε κοντά μου τόσους όμορφους ανθρώπους!Έχω μία θαυμάσια οικογένεια με γονείς έτοιμους να κάνουν οτιδήποτε για μένα,αδέλφια που με αγαπούν,παππούδες καλούς και μεγαλόψυχους,και πολλές θείες,θείους,ξαδέλφια!

 Υπάρχουν μέρες που αναρωτιέμαι:«Γιατί εγώ;» και καταλαβαίνω ότι δεν θα λάβω απάντηση σύντομα. Όλοι λένε ότι έτσι ενεργεί ο Θεός. Θα ήθελα να γνωρίζω αυτό το σχέδιο,αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να παλέψω για να έχει η μάχη αίσιο τέλος. Αμφιβάλλω για τις δυνάμεις μου και ακόμη χειρότερα αμφιβάλλω για το εαν αξίζω την αγάπη του Θεού. Αμφιβάλλω ότι κάποτε θα γίνω καλά. Όταν ζω παρόμοιες καταστάσεις,η παρουσία των αγαπημένων μου με βοηθάει να ξεχνιέμαι!Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί και να είμαι καλά αλλά αυτό είναι σχεδόν αδύνατο...πρέπει να παλέψω γι'αυτό.Κάποιοι μου λένε ότι είμαι ξεχωριστή και δυνατή,αλλά εγώ θεωρώ ότι είμαι ανάξια,φοβιτσιάρα και καταβεβλημένη. Επιθυμώ να τελειώσουν όλα και να είμαι πάλι όπως ήμουν. Ή σχεδόν όπως ήμουν...

 21 Μαρτίου 2019

 Εχώ καιρό να γράψω.Όλο περίμενα μήπως γίνω καλά,μήπως μπορέσω να περπατήσω και να είμαι ευτυχισμένη. Δεν περπατώ ακόμη αλλά αισθάνομαι ευτυχισμένη. Ευτυχισμένη που με περιβάλλουν άνθρωποι που με αγαπούν,ευτυχισμένη για τα πράγματα που μπορώ ακόμη να κάνω.Μετά τις αναλύσεις πρόσεξα ότι το πρόβλημα στον μηρό υποχωρεί,στην πλάτη όμως με χτυπάει πάνω στο νεύρο. Πήγα στη Βιέννη μαζί με τον Τέο και με τον πατέρα μου. Είχα μεγάλη αγωνία μήπως χρειαστώ χημειοθεραπείες,ευτυχώς ο Θεός με άκουσε. Μας πρότειναν μία επαναστατική θεραπεία στην Κούβα. Μπορώ να την κάνω και στο σπίτι. Δεν μπορώ πια να περπατήσω και ούτε να σταθώ όρθια.Δυσκολεύομαι και να ξαπλώσω.Αντιθέτως μπορώ να είμαι καθιστη και γι'αυτό είμαι ευγνώμων.Τώρα μπορώ να γράψω και να κάνω πολλά πράγματα.

 Απ'όταν ήμουν μικρή επιθυμούσα να είμαι κάτι το ξεχωριστό και να με γνωρίζουν οι άνθρωποι. Η επιθυμία μου εκπληρώθηκε αλλά όχι με τον τρόπο που περίμενα. Επίσης επιθυμούσα να είμαι δυνατή. Και αυτή μου η επιθυμία εισακούστηκε. Εξ αιτίας αυτής της ασθένειας έγινα όχι μόνο δυνατή και γνωστή ,αλλά φωτίστηκα και λίγο. Μπορώ να πω ότι έμαθα πολλά. Και όταν θα γίνω καλά,θα είναι καθήκον μου να βοηθάω τον πλησίον μου,όπως με βοήθησαν και εμένα. Αμφισβήτησα πολλές φορές τις βουλές του Υψίστου,αλλά τώρα αισθάνομαι περισσότερο από ποτέ ότι αυτός ο σταυρός ήταν ότι το ουσιαστικότερο στη ζωή μου.Χωρίς αυτόν τον σταυρό θα χανόμουν σε αυτόν τον χαοτικό κόσμο. Η αγάπη των γονέων μου δεν έχει όρια!Και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να με δουν ευτυχισμένη...

πηγή

Απόδοση στα ελληνικά-επιμέλεια:π.Γεώργιος Κονισπολιάτης για το μπλογκ proskynitis