1940. Ο διεθνούς φήμης μουσικός Δημήτρης Μητρόπουλος κατηγορεί τους Μπαχ, Μπετόβεν, Στράους, κλπ, ως εκπροσώπους της "Γερμανικής ολέθριας ράτσας". Τέχνη για όλο το Ανθρώπινο Γένος; αναρωτιέται. "Τραγική ουτοπία".
"Είχα αρχίσει να σκέπτομαι μήπως άραγε η ιδέα του internationalism δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια τραγική ουτοπία!
Μήπως έχανα τον καιρό μου τραγικά και άδικα ξοδεύοντας τον εαυτό μου σ έναν ξένο τόπο; Η ιδέα ότι πρόσφερα υπηρεσίες στο ανθρώπινο γένος, γενικά, δεν με έπειθε πλέον και τόσο.
Μ΄ έπιανε μια τέτοια μανία μίσους που σιχαινόμουν τον εαυτό μου. Προσπαθούσα να ξεχάσω και να αποφύγω την κατάσταση που ζούσα την περίοδο εκείνη της ζωής μου, μα μου ήταν τελείως αδύνατον.
Πως μπορούσε κανείς να μείνει ουδέτερος, πως μπορούσε να μη μισήσει και τον Bach και τον Beethoven ακόμη, που αντιπροσωπεύουν την συστηματοποιημένη σκέψη της Γερμανικής ολέθριας ράτσας την κροκοδειλίστικη sentimantalite του Richard Strauss και των λοιπών ρομαντικών τους την μακιαβελίστικη τους νοοτροπία παντού, ως και στην τέχνη τους ακόμα!
Μου χρειαζόταν μεγάλο κουράγιο να ανθέξω στον πειρασμό του να εξοστρακίσω αν μπορούσα από τα προγράμματά μου το ολέθριο αυτό πνεύμα της ανθρωπότητας. Μέναμε όλοι μας διαρκώς με ανοιχτό το στόμα μπροστά σ αυτήν την αδυσώπητη τελειότητα που με ένα αλύπητο σαδισμό έδερνε τώρα επί χρόνια την δυστυχισμένη ανθρωπότητα έως ότου φτάσαμε στην ολέθρια κατάσταση του Β παγκοσμίου Πολέμου, εποχή που γενικά η τέχνη μου έδινε την εντύπωση μιας γελοίας και sterile masturbation και με μεγάλη προσπάθεια συγκρατούσα την πίστη μου σ αυτήν."
Δημήτρη Μητρόπουλου: "Αυτοβιογραφικά" Εκλογή Απόστολου Κώστιου. Εκδ Παπαγρηγορίου - Νακας, σελ 49-50.
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου