Ένα άλλο εκπληκτικό παράδειγμα είναι ο κ. Πέτρος Nguba, 79 ετών, τον οποίο βαφτίσαμε την περασμένη Κυριακή 19/05/2024. Στη ζωή του δεν πήγε να προσευχηθεί πουθενά. Ποτέ δεν ήθελε να ακούσει για την Εκκλησία. Δεν μιλούσε ποτέ για τον Χριστό. Δεν πίστευε σε τίποτα. Άπιστος κυριολεκτικά. Όμως πριν από λίγους μήνες γνώρισε την Ορθόδοξη Εκκλησία. Από τότε που γνώρισε την Εκκλησία μας, είναι πάντα παρών σε κάθε Ακολουθία και στην Κατήχηση. Μένει 15 χλμ μακριά από τον Ιερό Ναό του Αγίου Νεκταρίου και αυτή τη διαδρομή την κάνει κάθε Κυριακή!!! 15 χλμ για να έρθει και 15 χλμ για να επιστρέψει. Αρκετές φορές με τα πόδια παρά την ηλικία του. Ένας άνθρωπος που δεν προσευχόταν ποτέ στη ζωή του, έγινε ο πιο ένθερμος στην πίστη και το πρότυπο πολλών άλλων. Το ορθόδοξο βάπτισμα του Πέτρου Nguba έχει εκπλήξει πολλούς ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν πώς άλλαξε και μεταμορφώθηκε τόσο πολύ, και μάλιστα απότομα.
Ο Θεός, λέει ο Απόστολος Παύλος, « πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». (Α’ Τιμ. 2, 4).
Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι κάνουμε δύο λάθη εκτίμησης. Το πρώτο λάθος είναι ότι πιστεύουμε ότι μόνο εμείς αναζητούμε τον Θεό, ενώ και ο Θεός μας αναζητά. Ο άσωτος γιός βρήκε τον πατέρα του έξω από την πατρική αυλή και αυτός πρώτος -ο πατέρας- είδε τον γιό του που επέστρεψε στο πατρικό σπίτι (Λκ. 15, 20). Ο Θεός είναι Αυτός που ξεκινάει πρώτος. Είναι Αυτός που καλεί. « οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ὁ πατὴρ ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ιωάν. 6, 44). Έπειτα, ακόμη και μετά την κλήση, για να τρέξουμε προς τον Θεό, πάλι Αυτός είναι που μας δίνει τη δύναμη να το κάνουμε: « ὁ Θεὸς γάρ ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καὶ τὸ θέλειν καὶ τὸ ἐνεργεῖν ὑπὲρ τῆς εὐδοκίας » (Φιλπ. 2, 13). Και ο Χριστός προσθέτει: «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν ουδέν» (Ιωάν. 15,5β).
Το παράδειγμα του Ζακχαίου είναι πολύ εύγλωττο. Όταν σκέφτηκε να ψάξει τον Ιησού και ανέβηκε στην συκομορέα, για να τον δει, άκουσε με έκπληξη τα λόγια του Χριστού, καθώς ο Χριστός τον φώναζε με το όνομά του και του είπε το πρόγραμμα που είχε εκείνη την ημέρα: «Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι» (Λκ 19, 5).
Το δεύτερο λάθος μας είναι ότι πιστεύουμε ότι θα σωθούμε μόνον εμείς, οι λίγοι. Ωστόσο, ο Θεός εργάζεται για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Θέλει και να εργαστούμε μαζί Του «Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε » (Α' Κορ. 3, 9). Απαιτείται ασφαλώς η συνέργεια του ανθρώπου και η χάρη του Θεού. Θέλει επίσης ο Θεός να απλώσουμε το χέρι μας στο χέρι Του για να μας σώσει, να κάνουμε κι εμείς κάποια βήματα προς την αρετή μαζί Του, προς το « καθ’ ομοίωση» για να μας σώσει.
Στην Εικόνα της Αναστάσεως, ο Χριστός ανασταίνεται κρατώντας το χέρι του Αδάμ και της Εύας, και κατ' επέκταση κρατάει το χέρι κάθε ανθρώπου που μετανοεί και ζητά τη σωτηρία του, μέσω της Εκκλησίας.
Ο Προφήτης Ηλίας στην εποχή του έπεσε και αυτός σε αυτό το λάθος, γιατί πίστευε ότι ήταν ο μόνος δίκαιος που δεν λύγισε στο κακό: «Σκότωσαν τους προφήτες σου, ανέτρεψαν τους βωμούς σου. Έχω μείνει μόνος και προσπαθούν να μου πάρουν τη ζωή» Το είπε πρώτα στον λαό (Γ' Βασιλειών 18, 22). Στη συνέχεια είπε στον Θεό δύο φορές διαδοχικά με έμφαση το ίδιο πράγμα (Γ' Βασιλειών 19:10 και 14). Ίσως για να του πει ο Θεός «Μπράβο, δούλε μου Ηλία!». Αντίθετα, ο Κύριος του αποκάλυψε τον Ελισσαίο που έγινε μαθητής του στην συνέχεια επτά χιλιάδες άνδρες που δεν είχαν γονατίσει στον Βάαλ « καὶ καταλείψεις ἐν ᾿Ισραὴλ ἑπτὰ χιλιάδας ἀνδρῶν, πάντα γόνατα, ἃ οὐκ ὤκλασαν γόνυ τῷ Βάαλ, καὶ πᾶν στόμα, ὃ οὐ προσεκύνησεν αὐτῷ» (Γ' Βασιλειών 19, 15-21). Και σήμερα στον κόσμο μας υπάρχουν πολλοί χριστιανοί που κρύβονται για διαφόρους λόγους, σε διάφορες χώρες.
Ήδη από την εποχή του Χριστού, έχουμε τον Ιωσήφ τον από την Αριμαθαία τον Βουλευτή και τον Νικόδημο τον Νομικό, που ήταν κρυφοί μαθητές του Ιησού και φρόντισαν για την ταφή Του και του προσέφεραν καινούργιο τάφο, την στιγμή που οι Απόστολοι είχαν εξαφανιστεί από τον φόβο των Ιουδαίων. Όταν ζούσε ο Χριστός με τους μαθητές Του, γνωρίζαμε μόνο την Υπεραγία Θεοτόκο, τους Δώδεκα, τους Εβδομήκοντα και τις Μυροφόρες γυναίκες. Αλλά ο Απόστολος Παύλος λέει μετά την Ανάστασή Του, ο Χριστός «ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς ἐφάπαξ, ἐξ ὧν οἱ πλείους μένουσιν ἕως ἄρτι, τινὲς δὲ καὶ ἐκοιμήθησαν» (Α' Κορ. 15:6). Πού ήταν άραγε αυτοί οι 500 αδελφοί πριν, και τους βλέπουμε αμέσως μετά την Ανάσταση του Χριστού; Για να πει ότι εμφανίστηκε ο Χριστός πρώτα σε αυτούς και μετά στους Αποστόλους δείχνει ότι πρόκειται για εμφανίσεις αμέσως μετά την Ανάστασή Του.
Οι Απόστολοι και στη συνέχεια οι ιεραπόστολοι και κήρυκες του Ευαγγελίου που βαδίζουν στα βήματά τους, συνοδεύουν τα λόγια τους με τη προσευχή για αυτούς προς τους οποίους κηρύττουν. « Οἱ Ἀπόστολοι εἵχαν δύο μόνο πνευματικές ἀσκήσεις: τήν προσευχή καί τό κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τήν προσευχή ξεκινοῦσαν γιά τό κήρυγμα καί ἀπό τό κήρυγμα γύριζαν στήν προσευχή. Ἔτσι βρίσκονταν σέ διαρκή πνευματική συνομιλία. Ἄλλοτε συνομιλοῦσαν προσευχητικά μέ τό Θεό καί ἄλλοτε συνομιλοῦσαν μέ τούς ἀνθρώπους γιά τό Θεό (Βλ. Πραξ. 6, 2-4). Καί στίς δύο περιπτώσεις ἐνεργοῦσε τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα» (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)
Αυτή είναι η πρακτική των Αγίων στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πολλές φορές, όπως βλέπουμε στον βίο του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, του Αγίου Παΐσιου του Αγιορείτου, όταν τα λόγια δεν αποδίδουν σε αυτόν που συμβουλεύουμε, συστήνουν την προσφυγή στην προσευχή για να ενεργήσει η Χάρη του Θεού στους ενδιαφερόμενους, ώστε ο Θεός, με βάση το αίτημα που κάνουμε για τον αδελφό μας, να τον βοηθήσει χωρίς να παραβιάσει την ελεύθερη βούλησή του, το αυτεξούσιό του.
Γι' αυτό ο Άγιος Παΐσιος συνιστά να προσευχόμαστε για όσους μας ζήτησαν να προσευχηθούμε για αυτούς και για όσους δεν μας το ζήτησαν, και για όσους γνωρίζουν τον Θεό και για εκείνους που δεν τον γνωρίζουν. «Να παρακαλούμε κατ' αρχάς η προσευχή μας να έχει ως αποτέλεσμα να έρθουν σε θεοσέβεια όσοι ζουν και όσοι θα ζήσουν. Εγώ στην προσευχή μου λέω ‘’Παράτεινον το έλεος Σου τοις γινώσκουσί Σε’’ και προσθέτω ‘’και τοις μη γινώσκουσί Σε’’….. Όταν πάλι ο ιερέας λέει ‘’Υπέρ των εντειλαμένων ημίν τοις αναξίοις εύχεσθαι υπέρ αυτών’’, προσθέτω και ‘’υπέρ των μη εντειλαμένων’’. Γιατί πρέπει να προσευχόμαστε και γι' αυτούς που μας ζήτησαν να προσευχηθούμε, αλλά και γι' αυτούς που δεν μας ζήτησαν, και για τους γνωστούς και για τους αγνώστους». (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
Πιστεύω ότι αυτές οι προσευχές υπέρ αλλήλων έχουν μεγάλη αποτελεσματικότητα και βλέπουμε πολλές αλλαγές στις κοινωνίες μας.
† Ο Γκόμας και Μεγάλου Κίβου Τιμόθεος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου