Ο όσιος Σάββας που φερωνυμείται “Ηγιασμένος” υπήρξε (και παραμένει εις αιώνας αιώνων) ένας Άγιος της Καππαδοκικής χριστιανοσύνης ως προς την καταγωγή, του Παλαιστινιακού χριστιανισμού ως προς την ασκητική μεγαλουργία και κοίμηση, του Χαλκηδονίου δόγματος και της Κωνσταντινουπολίτιδος οικουμενικής Ρωμαιοσύνης ως προς την εκκλησιαστική πιστότητα, ένας πασίγνωστος Άγιος και επουράνιος άνθρωπος.
Από τα χρόνια της ασκητικής του προετοιμασίας μαρτυρείται και το χαρακτηριστικό σημείο της ρωμαλέας και άφοβης ασκητικής του υπακοής. Χωρίς την παραμικρή αντίρρηση, ασκώντας τέλεια υπακοή στη σκληρή και συνάμα διακριτική γεροντική εντολή, ακόμη νέος μοναχός, όρμησε στον πυρωμένο φούρνο του μοναστηριού και ανέσυρε άκαυτο το μανδύα, παραμένοντας αβλαβής και ο ίδιος.
Δεκαέξι χρόνια μετά, στα 473, πεπειρασμένος ενάντια στην εθελοδουλεία της αμαρτίας και πεπειραμένος στην ασκητική αγωνιστικότητα, αποσύρεται σε αυστηρότερη άσκηση, για την ερημιτική ολοτελή λατρεία του ζώντος Θεού. Ήταν ώριμος, καθαρμένος από τα πάθη της επικήρου ζωής, ολόφωτος στην ψυχή και το σώμα. Χωρητικός της θείας Χάριτος, αναδείχθηκε εν ζωή θαυματουργός.
Όμως, εδώ ακριβώς αναζητούμε το νόημα της ζωής του. Δεν στόχευε ούτε την αυτονομία ούτε την αυτάρκεια και την ιδιοτελή “απάθεια”. Σκοπός του ήταν ο Χριστός και ο συνάνθρωπος, από τέλεια ανιδιοτέλεια.
Γεννήθηκε το 439 στη Μουταλάσκη της Καππαδοκίας και τον εποφείλουμε συν Θεώ στους ευλογημένους και τιμιωτάτους γονείς του Ιωάννη και Σοφία. Στα μετεφηβικά του χρόνια μετοίκησε το 457 στην Ιερουσαλήμ, και ο Μ. Ευθύμιος τον οδήγησε στην κοινοβιακή μονή του οσίου Θεοκτίστου. Ήταν τόση η ασκητική του αποφασιστικότητα και τελειούμενη υπακοή, η καθαρότητα και απλότητα, η ταπείνωση και η σύνεσή του, ώστε ο Μ. Ευθύμιος να τον χαρακτηρίζει “παιδαριογέροντα”!
Από τα χρόνια της ασκητικής του προετοιμασίας μαρτυρείται και το χαρακτηριστικό σημείο της ρωμαλέας και άφοβης ασκητικής του υπακοής. Χωρίς την παραμικρή αντίρρηση, ασκώντας τέλεια υπακοή στη σκληρή και συνάμα διακριτική γεροντική εντολή, ακόμη νέος μοναχός, όρμησε στον πυρωμένο φούρνο του μοναστηριού και ανέσυρε άκαυτο το μανδύα, παραμένοντας αβλαβής και ο ίδιος.
Δεκαέξι χρόνια μετά, στα 473, πεπειρασμένος ενάντια στην εθελοδουλεία της αμαρτίας και πεπειραμένος στην ασκητική αγωνιστικότητα, αποσύρεται σε αυστηρότερη άσκηση, για την ερημιτική ολοτελή λατρεία του ζώντος Θεού. Ήταν ώριμος, καθαρμένος από τα πάθη της επικήρου ζωής, ολόφωτος στην ψυχή και το σώμα. Χωρητικός της θείας Χάριτος, αναδείχθηκε εν ζωή θαυματουργός.
Γι᾽ αυτό και στις αγιογραφίες βαστάει ένα ειλητάριο με την εμπειρική υπόδειξη: “ο αγαπών τον Θεόν καταφρονείτω των φθειρομένων και προτιμάτω την γνώσιν αυτού” (όποιος λατρεύει το Θεό, να μη δίνει καμιά σημασία στα φθαρτά, αλλά να προτιμά την κοινωνία, τη μέθεξη, την ένωση, την εμπειρική γνώση του Θεού”.
Και αυτός ο θεμελιώδης στόχος του Οσίου, αυτού του μετανάστη των γηΐνων, αποδείχθηκε τέλεια συνταιριασμένος με την Ορθοδοξία και την εκκλησιαστικότητα, με τη φιλανθρωπία και τη φιλαδελφία. Πιο θαυμαστή κι από τα θαύματα ήταν η θυσιαστική αγάπη του για τους συγχριστιανούς, για το εκκλησιαστικό σώμα υπό την ευχή του Επισκόπου, για τη διάσωση της καλώς εννοούμενης και βιούμενης ορθοδοξίας και ορθοπραξίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου