Ἡ ζωὴ του χριστιανού εἶναι ἡ σταυροαναστάσιμη

 Ἡ νηστεία ἔχει ἐπιπτώσεις ὁπωσδήποτε στὸ σῶμα, ἀλλὰ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀνάπτυξη τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅλα τὰ ποδοπατοῦμε μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ μὲ τὴ δύναμή Του μᾶς ἔδωσε ἐξουσία στὸ πρόσωπο τῶν Ἀποστόλων Του «ἵνα πατοῦμεν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπιῶν καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσει» (Λουκ. 10, 19), οὐδὲ βλάψει.
Διανύουμε τὴ σταυρώσιμη περίοδο τῆς Σαρακοστῆς, γιὰ νὰ φτάσουμε στὴν ἀέναο χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας.
Ὅποιος δὲν περάσει τὸν σταυρὸ δὲν θὰ δεῖ καὶ τὴν ἀνάσταση, μπορεῖ μὲν νὰ ἑορτάσει ἀνάσταση, νὰ φάει καὶ νὰ πιεῖ, νὰ σουβλίσει καὶ τὸ ἀρνί, νὰ τσακίσει καὶ τὰ αὐγά, καὶ τὰ καλιτσούνια καὶ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ οὐσιαστικά, πνευματικὰ δὲν ἑορτάζει Πάσχα, δὲν γιορτάζει ἀνάσταση στὴν ψυχή του μέσα.

Ἡ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ γενικότερα, ἀλλὰ ἰδίως τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ σταυροαναστάσιμη. Σταυροαναστάσιμη, πρῶτα σταύρωση καὶ ὕστερα ἀνάσταση, γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε πάντοτε πρόθυμοι στὸν ἀγώνα.
Θὰ βαδίσουμε, θὰ προσπεράσουμε τὰ πάντα, θὰ προσπεράσουμε καὶ αὐτὴν τὴν ἰδέα τοῦ θανάτου. «Ποῦ σου θάνατε τὸ κέντρον, ποῦ σου ᾍδη τὸ νίκος; Ἀνέστη Χριστὸς καὶ οὐδεὶς νεκρὸς ἐπὶ μνήματος».
Τὸ κέντρο τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ἁμαρτία, «ποῦ σου θάνατε τὸ κέντρον;» Ἀνέστη Χριστὸς καὶ τὸ κέρας ἐξέλειπε καὶ ἐσὺ ἐξέλειπες.
Ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος, ὅλοι οἱ ἐχθροὶ καταργήθηκαν γιατὶ λέει «κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου» (Ψαλμ. 109, 1), ὅλους τοὺς ἐχθρούς, καὶ τελευταῖος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος.

(Απὸ τὸ βιβλίο Γέροντας Ἀναστάσιος ὁ Κουδουμιανός, ἐκδ. Ἱ. Κοινοβιακὴ Μονὴ Κοιμήσεως Θεοτόκου Κουδουμᾶ.)