Ὅταν τά μικρά γίνoνται μεγάλα!

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Σύνηθες εἶναι τὸ φαινόμενο νὰ δημιουργοῦνται μεγάλα προβλήματα ἀπὸ μικρὲς αἰτίες καὶ ἀφορμές. Τὸ παρατηροῦμε αὐτὸ στὴν οἰκογένεια, στὴν κοινωνία, ἀλλὰ καὶ στὴν Ἐκκλησία. Κατὰ ἕνα παράδοξο τρόπο, ἕνα μικρὸ καὶ ἀραιὸ σύννεφο νὰ καλύπτει τὸν ὁλόλαμπρο ἥλιο, ὅπως καὶ ἕνας μικρὸς κυματισμὸς στὴ θάλασσα νὰ θεωρεῖται ἐπικίνδυνη τρικυμία ἢ μερικὲς σταγόνες βροχῆς νὰ γεμίζουν τὴν κοίτη ἑνὸς χειμάρρου μὲ πολὺ νερό, ἐνῶ οἱ πέτρες ποὺ ὑπάρχουν ἐκεῖ εἶναι στεγνές! Εἶναι ἀδυναμία πολλῶν ἄνθρωπων νὰ μεγαλώνουν τὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα καὶ νὰ τὰ «βλέπουν» μεγάλα, καταστροφικά. Νὰ θορυβοῦνται καὶ νὰ θορυβοῦν γιὰ ἐπουσιώδη θέματα, ἐνῶ γιὰ τὰ μεγάλα μένουν ἀπαθεῖς.

  Εἰδικότερα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας βλέπουμε κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς νὰ ἐρίζουν γιὰ δευτερεύοντα θέματα, νὰ τὰ ἐμφανίζουν μὲ θεολογικὰ καὶ πατερικὰ ἐπιχειρήματα ὡς μέγιστα καὶ νὰ προκαλοῦν κλυδωνισμὸ στὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν. 

 Τὴν ὥρα μάλιστα ὅπου τὸ κακὸ ὀργιάζει, ἡ ἁμαρτία ἔγινε μόδα, μεγάλα ἁμαρτήματα μὲ νόμους τοῦ κράτους θεωροῦνται «δικαιώματα», ποὺ πρέπει ὅλοι νὰ τὰ σέβονται καὶ φυσικὰ ὅσοι δὲν τὰ ἀναγνωρίζουν, κατηγοροῦνται γιὰ ἄρνηση καὶ καταπάτηση ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.

  Κραυγαλέο παράδειγμα ἡ ὁμοφυλοφιλία, ποὺ ἔχει θερμοὺς ὑποστηρικτὲς στὸ κοινοβούλιο, οἱ ὁποῖοι, ἀλίμονο, ἀποτελοῦν τὴν πλειονότητα. Ἀλλὰ καὶ τὰ ἀργυρώνητα μέσα ἐνημέρωσης ἀδιάκοπα τὴν προβάλλουν ὡς «δικαίωμα», ποὺ πρέπει νὰ εἶναι σεβαστὸ ἀπὸ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Μιλοῦν γιὰ γάμο ὁμοφυλόφιλων, ὑπερβολικὰ ἐρωτευμένων ἀνθρώπων, ποὺ θέλουν νὰ υἱοθετήσουν καὶ ἄλλα παιδιὰ καὶ ἄλλα παιδιὰ, γιὰ νὰ τὰ ἀναθρέψουν σύμφωνα μὲ τὶς σοδομικὲς τους ἀρχές. Φρίκη καὶ πάλι φρίκη! Καὶ θὰ καλούμαστε κι ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ νὰ βαπτίσουμε αὐτὰ τὰ παιδιὰ – τὰ ὁποῖα δὲν φταῖνε σὲ τίποτα – γιὰ θεατρικὴ παράσταση, προκειμένου νὰ «ἀποδείξουν» ὅτι εἶναι στοργικοὶ «γονεῖς» καὶ πρέπει ἡ κοινωνία νὰ τοὺς ἀποδεχθεῖ καὶ οἱ νέοι νὰ παραδειγματιστοῦν ἀπὸ τὸν φιλήδονο καὶ ἀποκρουστικὸ τρόπο ζωῆς τους, ποὺ οἱ ἴδιοι ἐπέλεξαν καὶ εἶναι βαθύτατα «εὐτυχεῖς»!

 Ὅταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα στὴν κοινωνία, πού ἔχει χάσει τὸ Θεό, πῶς μποροῦν οἱ χριστιανοὶ νὰ φιλονικοῦν γιὰ τὴ λύση ἀσήμαντων προβλημάτων; Εἶναι λογικὸ καὶ θεοφιλὲς νὰ θεωροῦν τὸ μικρὸ μεγάλο καὶ τὸ ὄντως μεγάλο μικρό; Εἶναι ὀρθὸ μία μικρὴ παράλειψη σὲ λόγο καὶ πράξη, ποὺ ἔγινε ἀπὸ κάποιουν, χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιήσει, νὰ γίνεται ἀφορμὴ γιὰ κατάκριση καὶ πρὸς ἐνίσχυση τῶν ἰσχυρισμῶν νὰ ἀνασύρονται ἀπὸ τὸ ἀρχεῖο τῆς μνησικακίας ἐπιβαρυντικοὶ φάκελοι γιὰ τοὺς «ἔνοχους», ὅταν οἱ δικοί τους φάκελοι περιέχουν περισσότερα ἐπιβαρυντικὰ στοιχεῖα; Πρέπει νὰ διυλίζουν τὸν κώνωπα καὶ νὰ καταπίνουν τὴν κάμηλον;

 Ἐπιτρέπεται ἕνα λάθος ἢ μία παραφωνία στὴ θεία Λειτουργία νὰ ἐξοργίζει τὸν ἀρχιερέα ἢ τὸν ἱερέα καὶ νὰ δημιουργεῖται ἐπεισόδιο ἐντός τοῦ ναοῦ; Ἀναρωτήθηκαν ποτὲ οἱ ἴδιοι τὰ δικά τους «καμώματα», πού καταστρέφουν τὴν κατάνυξη στὴ θεία Λειτουργία; Πρέπει νὰ δυσανασχετεῖ ὁ πιστός, γιατί ὁ λειτουργὸς στὴ θεία Λειτουργία διαβάζει δύο τρεῖς εὐχὲς εἰς ἐπήκοον πάντων; Μήπως ἐκεῖνος πού τὶς λέει μυστικῶς, καταπίνει πολλὲς φράσεις τῶν εὐχῶν ἢ τὶς παραλείπει; Μήπως ἐπίσης θεωρεῖ τὸν ἱερέα πού δὲν γονατίζει ἀσεβῆ, χωρὶς φυσικὰ νά γνωρίζει τὴν αἰτία; Μήπως μερικοὶ ἐκκλησιαζόμενοι ἀρχίζουν τοὺς ψίθυρους σὲ βάρος τοῦ Ἱεροκήρυκα, γιατί παρέλειψε νὰ πεῖ αὐτὸ πού ἤθελαν ἐκεῖνοι νὰ πεῖ;

Εἶναι πολλὰ τὰ περιστατικὰ ποὺ δείχνουν ὅτι ἀπὸ πολλοὺς λείπει ἡ λογική, ἡ διάκριση, ἡ ἀληθινὴ εὐσέβεια, ἐνῶ περισσεύει ἡ ἡμιμάθεια, ἡ ἀπερισκεψία, ἡ ἰσχυρογνωμοσύνη, ἡ ἀδιαλλαξία καὶ ὁ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλος. Τὰ συναισθήματά τους εἶναι πάντα ἀρνητικὰ καὶ δὲν ἔχουν στοιχειώδη αὐτογνωσία. Κινοῦνται χωρὶς ἀγάπη καὶ ταπείνωση. Δυστυχῶς δὲν γνωρίζουν τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ἐργάζεται ὁ μεγάλος ἐχθρός τοῦ κάθε χριστιανοῦ.

Ὁ γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης ἔλεγε σχετικά: «Ὁ σατανᾶς δὲν ἐμφανίζεται ποτὲ γυμνός. Μοιάζει μὲ τὸν μυρμηκολέοντα (εἶδος μυθικοῦ ζώου μὲ δύο φύσεις, λιονταριοῦ καὶ μυρμηγκιοῦ). Καλύπτεται μὲ πολὺ γοητευτικὲς μορφὲς εὐσέβειας, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι δυσκαταγώνιστος, ὀχυρώνεται μὲ τέχνη πίσω ἀπὸ διάφορα εὐσεβῆ συνθήματα. Ἐὰν ἦταν φανερὸς ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος πλανᾶ τὴν οἰκουμένη, ὡς ἀπαίσια δύσμορφος, θὰ καταβαλλόταν πολὺ εὔκολα. Ἡ δύναμή του ὅμως ἔγκειται σὲ αὐτὴ τὴ φωτοφάνειά του, στὶς περὶ ἀγάπης Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον θεωρίες του καὶ στὰ δάκρυα γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». Ὁ τρόπος αὐτὸς τοῦ διαβόλου παρασέρνει πολλούς, χωρὶς νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι γίνονται ὄργανά του. Χρειάζεται ἐγρήγορση καὶ διάκριση, γιὰ νὰ ἀποφεύγονται οἱ ἐπιζήμιες ὑπερβολὲς καὶ νὰ μὴ δημιουργοῦνται καταστάσεις, ποὺ διασποῦν τὴν ἑνότητα τοῦ ποιμνίου, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς θυσιάστηκε.

orthodoxostypos.gr