Η παραβολή των Δέκα Παρθένων δεν είναι απλώς μια ιστορία. Είναι μέτρο.Στάθμη καρδιάς.

Η Μεγάλη Τρίτη έχει ταπεινή φωνή.Μπαίνει απαλά στη σκέψη, σου δείχνει έναν καθρέφτη και φεύγει.
Η παραβολή των Δέκα Παρθένων δεν είναι απλώς μια ιστορία.
Είναι μέτρο.Στάθμη καρδιάς.
Πού θα βρίσκεσαι όταν «έρθει η ώρα»;Έχεις κρατήσει φως μέσα σου;Ή ελπίζεις να το δανειστείς από αλλού;
Ο Νυμφίος δεν κάνει επίδειξη.Δεν έρχεται με βήμα επιβλητικό.Μπαίνει όταν η καρδιά χαμηλώνει.Όταν σβήνουν τα εξωτερικά φώτα κι απομένεις με ό,τι έχεις σώσει μέσα σου.
Και τότε, δεν μετράνε τα λόγια.Μόνο αυτό που είσαι.
Όχι τι φάνηκες.Όχι τι ήξερες.Αλλά τι φύλαξες.
Κι αν δεν φύλαξες αρκετό;
Αν το λάδι τελείωσε;
Αν η ώρα σε βρήκε άδειο;
Τότε ξεκινά η άλλη σιωπή:
Η γυναίκα με το μύρο.Άγνωστη.Ανεπιτήδευτη.Κρατά στα χέρια της ό,τι πολύτιμο είχε.
Δεν προσφέρει λόγια.Προσφέρει δάκρυα.Και Εκείνος δεν την απορρίπτει.
Δεν την εξετάζει.
Τη σώζει.
Η Μεγάλη Τρίτη είναι διπλή:είναι η φλόγα που πρόσεξες να κρατήσεις και το δάκρυ που τόλμησες να δώσεις.
Και σε ρωτά ήσυχα:
Έχεις φως μέσα σου;Κι αν όχι , έχεις ακόμα καρδιά να κλάψεις;Γιατί Εκείνος δεν μετράει το λάδι.Μετράει αγάπη.Και την ανάβει.Ό,τι κι αν έχει απομείνει απ’ αυτήν.

 Δημήτρης Καραβασίλης