Είναι η μέρα που ο Λόγος, ο Δημιουργός και Φωτοδότης, δεν λέει τίποτα, γιατί το είπε ήδη όλα με την αγάπη Του στον Σταυρό.

Μέγα Σάββατο: η Κατάπαυση του Λόγου

Το φώς έχει χαμηλώσει.Η θλίψη δεν είναι κραυγή, είναι σιωπή.
Ο κόσμος κρατάει την ανάσα του.
Ανήμερα του Μεγάλου Σαββάτου, ο Λόγος έχει καταπαύσει.
Το Σώμα κείτεται στο μνήμα, τυλιγμένο στο σεντόνι της ανθρώπινης τραγικότητας, και ο ουρανός σωπαίνει.
Δεν υπάρχει πιο σπαρακτική στιγμή στην ιστορία της ύπαρξης από αυτή τη θεϊκή παύση, όπου η ζωή έμοιαζε να έχει υποταχθεί οριστικά στον θάνατο.

Είναι η μοναδική ημέρα του λειτουργικού κύκλου όπου ο Θεός φαίνεται απών.
Όχι γιατί έπαψε να είναι, αλλά γιατί σιωπά.
Η Εκκλησία δεν ψάλλει το «Χριστός Ανέστη», ούτε ακόμη πενθεί όπως τη Μεγάλη Παρασκευή. Αντίθετα, στέκεται απέναντι στο Άρρητο.

Σ’ αυτή τη μυστηριακή μετάβαση, το μυστήριο της θείας συγκατάβασης κορυφώνεται: ο Θεός κατέρχεται στον Άδη.
Ο Αναμάρτητος γεύεται το σκοτάδι που μας χωρίζει απ’ το Φώς.
Ο Ποιητής της Δημιουργίας γίνεται σιωπή, όχι από αδυναμία, αλλά από αγάπη.
Το Μέγα Σάββατο είναι η απόλυτη θεολογία της ελπίδας μέσα στη σιωπή.
Ο Χριστός είναι νεκρός, και όμως δρα.
Η απουσία Του είναι παρουσία.
Δεν μιλά, κι όμως κηρύσσει: Στους νεκρούς, στην ίδια τη φθορά.

Είναι η μέρα που ο Λόγος, ο Δημιουργός και Φωτοδότης, δεν λέει τίποτα, γιατί το είπε ήδη όλα με την αγάπη Του στον Σταυρό.
Και τώρα, σιωπηλός, κατέρχεται στα βάθη όπου τον περίμεναν γενεές επί γενεών, όχι με κραυγή, αλλά με τον ήχο της καρδιάς που σταμάτησε να χτυπά, για να κάνει την αιωνιότητα να ξεκινήσει ξανά.
Λογοτεχνικά, αυτή η παύση έχει ποιητική ένταση. Είναι η στίξη του Θεού στην ανθρώπινη πρόταση. Όχι τελεία, αλλά άνω τελεία.
Ένα διάλειμμα πριν την ανατροπή του τέλους.
Η σιωπή Του γίνεται ποίηση, όπως στον Έλιοτ: «Και το τέλος είναι εκεί όπου αρχίζουμε».
Ο Άδης δεν αντέχει αυτή την παρουσία.
Η σιωπή του Χριστού διαρρηγνύει τις πύλες της φθοράς.
Ό,τι φάνηκε να ηττάται, ετοιμάζει ήδη τη νίκη του.

Το Μέγα Σάββατο είναι και δική μας ημέρα.
Είναι το μεσοδιάστημα των ελπίδων μας, όταν τίποτα δεν φαίνεται να κινείται, όταν ο Θεός δεν απαντά, όταν όλα σιωπούν.
Είναι η πίστη που καλείται να επιμείνει χωρίς αισθήματα, χωρίς φωνές, μόνο με την προσδοκία πως η σιωπή Του είναι σπέρμα Αναστάσεως.
Είναι η εμπειρία της πιο γυμνής ελπίδας: να πιστεύεις πως, ακόμα και στο κενό, Εκείνος εργάζεται υπόγεια, όπως ο σπόρος μέσα στη γη.
Αυτός ο θείος ύπνος δεν είναι τελικός, είναι η αναμονή του καινούριου.
Το Μέγα Σάββατο, ο χρόνος αναστέλλεται.
Ο Λόγος δεν πεθαίνει, "Αναπαύεται".

Και η αναπαυόμενη Θεότητα είναι η πιο ζωντανή μορφή ελπίδας.
Στην κατάπαυση του Λόγου, ακούγεται καθαρότερα ο ψίθυρος της αιωνιότητας: ο θάνατος δεν έχει την τελευταία λέξη.

Κούρος Αλέξανδρος