Εντύπωση όμως μου έκαναν τα παιδιά από το Γενικό Λύκειο και το ΕΠΑΛ, που ήρθαν από ένα χιλιόμετρο μακριά. Πολλά κοινώνησαν κιόλας. Δεν ήρθαν με το ζόρι. Το ήθελαν...
Σε μια εποχή που τα ήθη εξαχρειώνονται, που το αφύσικο προβάλλεται ως φυσιολογικό, που τα παιδιά γίνονται έρμαια των επιθυμιών μας και χρησιμοποιούνται, υπάρχουν και αυτά τα παιδιά που ελκύονται από το γνήσιο, το Αιώνιο...
Αυτός ωστόσο που με συγκίνησε πιο πολύ απ' όλα τα παιδιά ήταν ένας παλιός μου μαθητής, ο Δημήτρης. "Έκανα κοπάνα", μου είπε. "Δεν ήμουν μέσα σε αυτούς που κληρώθηκαν για την Εκκλησία κι έτσι αποφάσισα να έρθω μόνος μου". Το πρόσωπό του έλαμπε...
Κοπάνα λοιπόν για τους Τρεις Ιεράρχες... Τι ωραίο να το ακούς. Κοπάνα για την Εκκλησία, για το Θεό. Τι θυσία έκανε αυτό το παιδί, σκέφτηκα, να περπατήσει μέσα στο κρύο, να έρθει στην Εκκλησία από αγάπη στους Τρεις Ιεράρχες...
"Σου εύχομαι να σε φωτίζουν πάντα", του είπα και έφυγε... Πόση ευλογία θα πήρε απ' αυτούς αυτό το παιδί σήμερα... Και υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά που είναι το μέλλον της Ελλάδας. Οι αυριανοί πατεράδες με αρχές και Πίστη.
Υπάρχουν λοιπόν και αυτά τα παιδιά που κινούνται αθόρυβα, που έχουν μια καθαρή ψυχή, που θυσιάζουν κάτι από τον εαυτό τους για το Θεό, χωρίς να ζητάνε τίποτε άλλο. Ίσως αυτά τα παιδιά θα βλέπει ο Θεός και θα μας λυπάται για όσα του κάνουμε εμείς οι μεγάλοι...
2 σχόλια:
Συγκινητικό το άρθρο.
Ευλογημένο να είναι
Δημοσίευση σχολίου