Κρίνουμε κάποιον από το παρουσιαστικό του;

 Στην αφήγηση της ιστορίας για μια γυναίκα στην Αλεξάνδρεια η οποία κατηγόρησε τον Άγιο Αθανάσιο ότι την βίασε, έμεινε έγκυος και γέννησε το παιδί του, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια.

  Ο Αθανάσιος πήγε στο δικαστήριο συνοδευόμενος από έναν Πρεσβύτερο, τον Τιμόθεο. Στην αίθουσα εισήλθε πρώτος ο Πρεσβύτερος και από πίσω του ακολουθούσε ο Αθανάσιος. Η γυναίκα είδε το παρουσιαστικό Επισκόπου του Τιμοθέου και αμέσως άρχισε να τον δείχνει και να φωνάζει ότι αυτός είναι ο παλιάνθρωπος Αθανάσιος που την διέφθειρε. Η γυναίκα είχε πληρωθεί από οπαδούς του Αρείου να κατηγορήσει τον Αρχιεπίσκοπο. Αλλά μην έχοντας ξαναδεί τον Αθανάσιο παρασύρθηκε από το αρχοντικό παρουσιαστικό του Πρεσβυτέρου. Η ματιά της εστιάσθηκε στον ψηλό, αρχοντικό και με μακριά γενειάδα Πρεσβύτερο και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο κοντός που ακολουθούσε ήταν στην πραγματικότητα ο Επίσκοπος.

 Στην συγκεκριμένη περίπτωση το αρχοντικό παρουσιαστικό ενός ανθρώπου έσωσε από μεγάλο κίνδυνο έναν αθώο. Το φαινόμενο όμως αυτό, που όπως βλέπουμε υπάρχει από τα αρχαία χρόνια, να κρίνουν οι χριστιανοί κάποιον από το παρουσιαστικό του είναι σκάνδαλο.

 Ο Αθανάσιος μπορεί να αθωώθηκε στην συγκεκριμένη περίπτωση από τον Τιμόθεο με το παρουσιαστικό Επισκόπου αλλά υπέστη τα πάνδεινα από τον Πρεσβύτερο Άρειο ο οποίος με το αρχοντικό και ιεροπρεπές παρουσιαστικό του γοήτευε τον κόσμο και κέρδιζε φανατικούς οπαδούς.

Κρατήστε αυτή τη φράση, «παρουσιαστικό Επισκόπου»… Πως κρίνουμε εμείς κάποιον κληρικό; Από το αν αν είναι ψηλός ή κοντός; Παχύς ή αδύνατος; Με μακριά γένεια ή κοντά; Με χαίτη Σαμψών ή με φαλάκρα α λά Τέλη Σαβάλα; Με καλογραμμένα χαρακτηριστικά προσώπου ή σκυλομούρης; Παρασυρόμαστε από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ενός προσώπου, γοητευόμαστε και αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε τα χαρίσματα ή την τυχόν καλά κρυμμένη πονηρία;

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος (Τσίλης)