Γράφει ο π.Διονύσιος Ταμπάκης
Ἀνθρωπος ἀγράμματος,του λαοῦ.Ένας ἀσήμαντος ἐργατης στὸ λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ,αλλα μὲ παιδική,αθώα κι'απονήρευτη πάντα ματιά,μας μίλησε ἐνῷ ἐπιστρεφαμε ,θυμᾶμαι Κυριακή βράδυ ,μὲ τὰ πόδια μαζι μὲ τὸν ἀδελφο μου ,ὅταν γυρνούσαμε ἀπὸ τὴν Γιαγιὰ καὶ τὸν Παπποῦ ἀπο στὴν παλια Κοκκινιά.
Μόλις ζυγώναμε κοντα στὰ Ἀρμένικα,κατά τὴν γεφυρα ,ἐνω οἱ σταχτες κεραμόγατες , σεργιανίζανε νωχελικὲς κι' ἤρεμες στὶς σκοτεινές κεραμοσκεπὲς τῶν χαμηλοτάβανων προσφυγικῶν.
Θὰ μουνα πέντε-ἕξι χρονων.
Καὶ τοτε μὲ βεβαιοτητα,με παθος καὶ μὲ ἱερο θυμὸ σὰν ἀπὸ ἔκρηξη, δὲν ξερῷ πὼς τὸ ἔφερε ἡ κουβέντα,μας λέει ὁ Πατέρας μας...
-Θὰ ξανακατέβει πάλι ὁ Χριστὸς στὴν γῆ ,ἀλλὰ ὄχι γιὰ νὰ τὸν Σταυρώσουνε.
Θὰ πάρει καὶ ἕνα μαστίγιο ,καὶ μὲ τὸ χέρι του μας ἐδειχνε παραστατικὰ σφίγγοντας τὶς γερὲς καὶ πολυκάμματες γροθιές του, καὶ θὰ πεῖ στοὺς πλούσιους (τοὺς άδικους και μεγιστᾶνες) ....ΕΛΑ ΔΩ ΡΕ Π... καὶ νὰ δεῖς ξύλο ποὺ θὰ τὸ φᾶνε....
καὶ ἔβλεπες ἐκείνη τὴν στιγμὴ τὰ μάτια του νὰ ἀντικρύζουν ,μὲ δεος κι' ἅγιο θυμό ,τὴν ἴδια τὴν Δευτερα Παρουσία , καὶ νὰ συγκλονίζονται ἀπὸ τὴν Θεικη ἐπέμβαση γιὰ τὴν ἀδικία στὴν γῆ ,σὰν ἑνὸς παιδιοῦ ποὺ τοῦ στερησαν τὸ παιχνιδακι του.
Καὶ νὰ οἱ φωτιες ...νὰ οἱ Ἀγγελοι νὰ ἀνεβοκατεβαίνουν ....νὰ οἱ Ἅγιοι νὰ τρέχουν πέρα δῶθε ,σὰν τοὺς νιόλεκτους στρατιωτες ,σὲ αὐτὸ τὸν χαλασμό!
Καὶ τοτες ναί...έβλεπα σὰν νὰ ἀνακατεύονταν οἱ παραγκες μὲ τοὺς οὐρανούς ,τὰ στενὰ καὶ περιφρονημένα δρομάκια νὰ γίνονται ἕνα ἀξέχωρο πραγμα μὲ τοὺς ὑπερουράνιους ἀστέρες ,ὅλη ἡ Κοκκινια νὰ γίνεται κόκκινη ἀπὸ τὶς Θεικες φλόγες τοῦ πυρὸς καὶ ὅλα νὰ ματαγεννιόνται ἀπὸ τὴν Θεικὴ ἐντολὴ σὲ νέους κόσμους,αληθινούς καὶ αἰώνιους.
Φοβήκα στ'αλήθεια μὰ χάρηκα κιόλας σὰν ἄκουσα πὼς θὰ ξαναδοῦμε τὸν Χριστὸ κοντά μας.
Πρωτη φορα ἀκουσα μὲ τοσο πάθος μὰ καὶ μὲ τόση ἀδείλιαστη βεβαιότητα νὰ μιλοῦν γιὰ τὴν Δευτερα Παρουσία,εκεί σὲ ἐνα φτωχὸ δρομακι της παλιάς Κοκκινιάς, ἀπο ἕναν ἄνθρωπο καταφρονεμένο ἀπὸ τοὺς πολιτισμένους καὶ γνωστικοὺς κι' ἀμάθητο στὶς περγαμηνές.
Μὲ τετοιο τροπο δὲν ματάκουσα νὰ ὁμιλοῦν γιὰ τὴν Κριση οὔτε Καθηγητάδες τοῦ Πανεπιστημίου μὰ οὔτε καὶ Καλογήρους.
Καὶ ἠταν γιὰ μένα ἡ καλύτερη καὶ ἡ πιὸ ἰσχυρὴ διδαχὴ τῆς ζωῆς μου.
Τετοια βεβαιότητα πίστης σὲ κάτι ποὺ ὅλοι σημερα ἀμφισβητοῦν , χλευαζουν καὶ περιφρονοῦν ,ἀκόμη καὶ προφεσορες "Χριστιανοὶ " καὶ κληρικοί ,δὲν ξανασυνάντησα.
Σὲ εὐχαριστῶ Πατέρα μου !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου