ΝΑ ΑΝΕΒΩ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

«Οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ» (Ιωάν. 3, 13)

 «Κανένας δὲν ἀνέβηκε στὸν οὐρανὸ παρὰ μόνο ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό, καὶ ποὺ εἶναι στὸν οὐρανό».

 Να ανεβώ στον ουρανό. Το όνειρο του ανθρώπου από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του. Να κάνω τον εαυτό μου θεό. Να μη βλέπω ότι ο Θεός είναι κοντά μου, δίπλα μου, ακούει την ψυχή μου. Δεν νοσταλγώ τον Θεό της αγάπης, διότι για μένα όλα είναι δύναμη. Έτσι, τρώω τον καρπό, ζηλεύω τον διπλανό μου και γι’ αυτά που έχει και γι’ αυτά που νιώθω ότι ο Θεός δέχεται από εκείνον, τον σκοτώνω με τη γλώσσα, τα χέρια, το θυμωμένο μου πρόσωπο. 

 Φτιάχνω έναν πύργο με τα όπλα, την τεχνολογία, την εικόνα για να ανεβώ, παρότι ζω μια σύγχυση, μια Βαβέλ, στον ουρανό για να δείξω στον Θεό ότι δεν Τον χρειάζομαι, ότι μπορώ και μόνος μου.

  Κι Εκείνος; Κατέβηκε από τον ουρανό, για να μου δείξει ότι τα πάντα είναι η αγάπη, ακόμα κι αν αυτή είναι σταυρός. Είναι μαζί μου, παιδί, μεγάλος, γέροντας, οικείος, ξένος, δίκαιος, αμαρτωλός, συνάνθρωπος, γιατί στο πρόσωπο του πλησίον είναι Αυτός. Και μου ζητά να Τον ακολουθήσω στον ουρανό, όχι με τον τρόπο της δύναμης και της υπερηφάνειας για τα κατορθώματά μου, αλλά με τον τρόπο της αγάπης και της ταπεινότητας. Στην Εκκλησία ο Σταυρός. Στην Εκκλησία το μονοπάτι για να ανεβώ αληθινά στον ουρανό. Θα το βαδίσω;

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κυριακή προ της Υψώσεως