«Σε λάθος ώρα νυχτώνει: πάλη με το Θεό στο κενό του θανάτου» εκδ. Γρηγόρη.
Μιλά για την αφορμή που στάθηκε να γράψει αυτό το βιβλίο, τον απρόσμενο και αναπάντεχο χαμό ενός δεκάχρονου κοριτσιού, το οποίο αγαπούσαν πολύ στην ενορία, αλλά και γενικότερα για το σεισμό που προκαλεί η απώλεια στον ψυχισμό κάθε ανθρώπου και να ανασύρει ερωτήματα, τα οποία συχνά δεν θέλουμε να διαπραγματευτούμε μαζί τους.
«Πού είσαι εσύ ο Θεός της ευσπλαχνίας και του ελέους; Αυτό το ερώτημα κυριαρχούσε βασανιστικά μέσα μου (με όλους τους φθόγγους σε διάτορη κραυγή) καθώς περνούσα την πύλη του κοιμητηρίου (όπως ο Ιωνάς το στόμα του κήτους) βλέποντας εκατοντάδες ανθρώπους να το κατακλύζουν (νεκρούς καταποθέντας ήδη, αλλά και ζωντανούς σε αναμονή...).
Στάθμευσα το αυτοκίνητό μου και δυο κορίτσια, συμμαθήτριές της, βουβά κι απαρηγόρητα έκλαιγαν στην πλαϊνή της εκκλησίας θύρα. Άηχα όλα, παντού σιωπή. Μια στοιχειωμένη απουσία. Δεν είναι η σιωπή των νεκρών που βαραίνει· η σιωπή της απουσίας Σου είναι που μας τυραννά».
Αν είμαστε ειλικρινείς, θα ταυτιστούμε με τα πολλά ερωτήματα που θέτει το βιβλίο.
«Δεν πληγώνω μόνο εγώ αμέτρητες φορές το Θεό, κι εκείνος με πληγώνει, με πληγώνει με απώλειες και σιωπές, με αναπάντητες ικεσίες, με δυσβάσταχτες υπομονές και αναίτιες τραγωδίες.
Ίσως γιατί δεν ξέρω, ίσως γιατί δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω, να είναι που βρίσκομαι καθιστός σε όλες τις στάσεις του πόνου, της εγκατάλειψης και της απελπισίας.
Μεγαλώνουμε μέσα στην Εκκλησία και δίχως να το καταλάβουμε, έχουμε ήδη συσσωρεύσει ένα σωρό ιδέες για το Θεό που τον εκτινάσσουν στη μακρινή σφαίρα του απροσπέλαστου και του ακίνδυνα τέλειου.
Η τελειότητα που επικαλούμαστε και που εμείς προσδίδουμε στο Θεό είναι η τελειότητα ενός άκαμπτου και ανέγγιχτου Θεού. Ένα άγαλμα θεϊκό, τέλειο σε όλες τις πτυχώσεις της ύπαρξής του, που μένει να το θαυμάζεις και να το προσκυνάς, σαν τα υπέροχα και πανέμορφα γλυπτά του Παρθενώνα, σαν τις εκπάγλου κάλλους Καρυάτιδες, ιέρειες του αγναντέματος πάνω σε βάθρο υπεροχής, με την κομψή πολύπτυχη ακινησία τους».
Μας πληγώνει ο Θεός!
Όχι ενεργητικά. Δεν κάνει κάτι για να μας πληγώσει. Όμως, συμβαίνουν πράγματα, που τα σκεφτόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να τα αιτιολογήσουμε …
Σηκώνουμε τα μάτια μας στον Ουρανό και απάντηση δεν έρχεται …
Μια διαφαινόμενη απουσία Του …
Ο άνθρωπος χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του …
Γιατί να συμβεί;
Έχουμε αντιληφθεί το Θεό ως ένα πρόσωπο που δίνει λύσεις. Κι όταν συμβεί το αναπάντεχο …
Ποια είναι η διαφορά του τέλειου και του ζωντανού Θεού;
Μήπως κατασκευάσαμε μια εικόνα Θεού, με τον οποίο δεν επιτρέπεται να διαφωνήσουμε αλλά να υπακούουμε δουλικά, σκύβοντας το κεφάλι;
Μια τέλεια ακαμψία!
Κι όμως ο Χριστός έγινε μικρός, έγινε άνθρωπος και σε αφήνει να Τον μειώσεις, να Τον δολοφονήσεις !
Να υπερβαίνει τον εαυτό Του και να γίνει αυτό που δεν είναι !
Αλλά δεν έχουμε μάθει να συνδιαλλεγόμαστε μαζί Του!
Με το ζωντανό Θεό έχουμε σχέση, έστω κι αν Τον αμφισβητούμε …
Το Ψαλτήρι, πόσο ειλικρινές είναι!
Περνάω δύσκολα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου