Δόξα τω Θεώ.Υπάρχουν πολλοί Μιχάληδες..!

  Δυστυχώς κανείς μας δε μπόρεσε να πάει στην κηδεία του. Επιτρέπονται μόνο 6 άτομα. Ο Μιχάλης είχε ένα σωματικό πρόβλημα. Ήταν κοντός, σχεδόν νάνος. Πάλεψε, σπούδασε νοσηλευτική και επί χρόνια δούλευε σαν νοσηλευτής και σε κλινικές του νοσοκομείου και στα χειρουργεία. Μονίμως κουβαλούσε ένα σκαμνάκι μαζί του. Για να ανεβαίνει και να φτάνει τους ορούς ή να δίνει τα εργαλεία στους χειρουργούς όταν ήταν στα χειρουργεία. Ο Μιχάλης δέχτηκε μεγάλες κοροϊδίες, αλλά ποτέ δεν θύμωσε. Με κανέναν. Πάντα ήταν γελαστός, σε κανέναν δεν κράτησε μούτρα, σε κανέναν δεν σταμάτησε να λέει «καλημέρα», σε κανέναν δεν αρνήθηκε βοήθεια.

  Πριν από καμιά 10αριά χρόνια, ο Μιχάλης μετατέθηκε στο Διοικητικό. Έφτασε να πάρει και θέση προϊσταμένου. Ήταν μέλος των Γιατρών του Κόσμου, έτρεχε στα συσσίτια, μάζευε για τους φτωχούς, έδινε τα πάντα. Και είχε όνειρο να γίνει ιερέας. Και έγινε. Πριν 2 χρόνια. Ιερέας χωρίς μισθό. Ο μισθός του ήταν αυτός που πληρωνόταν από το νοσοκομείο. Όλη την εβδομάδα ερχόταν στο νοσοκομείο με το ράσο του. Μόλις έφτανε στην είσοδο, έβγαζε το ράσο και έμενε με το πουκάμισο.

  Ο Μιχάλης έγινε μοναχός και μετά ιερομόναχος. Ήταν άγαμος. Και ως μοναχός, στην κουρά του, του δόθηκε το όνομα Γαβριήλ. Τα σαββατοκύριακα έφευγε και πήγαινε στη Μητρόπολή του, στις Σέρρες. Εκεί είχε ζητήσει να τον στέλνουν να λειτουργεί σε μακρινά και απομονωμένα χωριά που δεν είχαν μόνιμο ιερέα. Βουνά και λαγκάδια. Και πέρσι τον χειμώνα, τον θυμάμαι μονίμως κρυωμένο γιατί υπήρχαν χωριά που το αυτοκίνητο δεν έφτανε από τα χιόνια και το έπαιρνε με τα πόδια μέχρι να φτάσει. Μετά τη λειτουργία, έμενε στα χωριά. Έμπαινε στα σπίτια των κατοίκων. Μάθαινε τι προβλήματα έχουν. Ξεχασμένοι άνθρωποι, είχαν βρει κάποιον να τους νοιάζεται. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τους έφερνε και στο νοσοκομείο, κανόνιζε να τους δουν οι δικοί μας γιατροί γιατί κάποιοι ήταν παραμελημένοι.
Και πάντα γελούσε ο Μιχάλης μας. Και πέθανε. Της ζωής η μόνη βεβαιότητα, ο θάνατος.
Τα γράφω σαν μνημόσυνο. Υπάρχουν πολλοί Μιχάληδες, αλλά εγώ αυτόν ήξερα.
Ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος μετά τον κορονοϊό. Ο κόσμος άλλαξε.. Εμείς μπορεί να βάλαμε μάσκες, αλλά έπεσαν οι μάσκες όλων αυτών που ήθελαν να δημιουργήσουν τον Νέο κόσμο, τον Νέο άνθρωπο. Τίποτε πλέον δεν είναι συνωμοσιολογικό. Η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε ακραίο σενάριο συνωμοσιολογίας. Τι μας έμεινε; Μας έμεινε η στάμπα του συνωμοσιολόγου σε όσους προειδοποιούσαν ότι οι κυβερνήσεις θα εργαλειοποιήσουν την πανδημία και θα τη χρησιμοποιήσουν για να μας μετατρέψουν σε άβουλα όντα. Ο κόσμος, έγινε πλέον ένα μαντρί. Η Αριστερά και ο Φιλελευθερισμός φανερώθηκαν ότι δούλευαν παρέα για να το καταφέρουν. Οι μεν το έλεγαν διεθνισμό, οι δε το έλεγαν παγκοσμιοποίηση και κοσμοπολιτισμό. Εχθρός τους ήταν οι κουλτούρες των ανθρώπων. Τα πολιτισμικά τους στοιχεία, οι διαφορετικές ταυτότητες, ο πλούτος των ηθών.

 Σημάδεψαν τη συνείδηση. Και την πέτυχαν. Τη σκότωσαν. Δεν υπάρχει πλέον συνείδηση. Δεν υπάρχουν αξίες. Μας οδηγούν στο χάος. Όχι στο δημιουργικό χάος που κάτι γεννάει, αλλά στο ατέρμονο χάος μιας επίγειας κόλασης. Δεν τους αρκεί να διχαστούμε μεταξύ μας, θέλουν να διχάσουν τον καθένα μας εντός του. Να μη μπορούμε να συνεννοηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Να μην έχουμε σημείο αναφοράς από το οποίο θα κρατηθούμε και θα βάλουμε κόντρα ώστε να μην παρασυρθούμε από τον τυφώνα που μας έριξαν.

 Παραιτήθηκα από το νοσοκομείο πέρσι τον Σεπτέμβριο. Το έβλεπα να διαλύεται, να αδιαφορεί για τους ασθενείς, να σαπίζει. Ντρεπόμουν. Μέχρι τη στιγμή που μου έκαναν αναφορά επειδή δούλευα περισσότερο από όσο έπρεπε. Εξυπηρετούσα, λέει, περισσότερους ανθρώπους απ’ όσους είχαν ραντεβού και έτσι αποδιοργάνωνα το Τμήμα. Εκείνη την ημέρα κατέθεσα παραίτηση. Να σώσω μια σταγόνα αξιοπρέπειας. Μόλις έσκασε ο ιός ξαναγύρισα εθελοντικά. Δεν θέλω τα λεφτά τους. Δεν δουλεύω γι’ αυτούς. Πηγαίνω για τους ανθρώπους που βασανίζονται και πεθαίνουν. Εντελώς άδικα. Πρόκειται για γενοκτονία. Σχεδιασμένη και οργανωμένη. Όχι, δεν τρελάθηκα. Αυτή είναι η αλήθεια. Κάποιοι πρέπει να πεθάνουν για να τρομάξουμε οι υπόλοιποι και να καθίσουμε ήσυχοι και υπάκουοι. Τα χειρότερα είναι μπροστά. Έρχονται.
Και με τον φόβο του ιού ή της φτώχειας ή του πολέμου θα καθίσουμε αδιαμαρτύρητα να μας καταπιούν.
Χάσαμε!

facebook