..Εν τω μεταξύ σε όλα τα σπίτια και τους δρόμους σιγή, ηρεμία. Από τις πενήντα χιλιάδες κατοίκους της πόλης ούτε ένας που να φωνάξει, να αγανακτήσει μεγαλόφωνα...
Βλέπουμε αυτούς που πάνε στην αγορά για προμήθειες, τη μέρα τρώνε, τη νύχτα κοιμούνται, αυτούς που λένε τη βλακεία τους,...
..... παντρεύονται, γερνάνε, σέρνουν αμέριμνα στο νεκροταφείο τους μακαρίτες τους, όμως δεν βλέπουμε αυτούς που υποφέρουν, και ό,τι στη ζωή είναι φοβερό συμβαίνει κάπου πίσω από τα παρασκήνια...
Όλα σιγανά, ήρεμα, και μόνο η βουβή στατιστική διαμαρτύρεται: τόσοι τρελάθηκαν, τόσα βαρέλια πιοτού καταναλώθηκαν, τόσα παιδιά πέθαναν από ασιτία...
Και προφανώς μια τέτοια τάξη είναι απαραίτητη
Προφανώς, ο ευτυχής αισθάνεται καλά μόνο και μόνο επειδή οι δυστυχείς κουβαλούν αμίλητοι το φορτίο τους, και δίχως αυτή τη σιωπή θα ήταν αδύνατη η ευτυχία
Πρόκειται για μία γενικευμένη ύπνωση.Πίσω από την πόρτα κάθε ικανοποιημένου, ευτυχισμένου ανθρώπου θα έπρεπε να στέκεται κάποιος με ένα σφυράκι και να του υπενθυμίζει διαρκώς....
........ με μια σφυριά ότι υπάρχουν δυστυχείς, ότι όσο κι αν αυτός είναι ευτυχής η ζωή αργά ή γρήγορα θα του δείξει τα νύχια της, θα συμβεί μια συμφορά και κανείς δε θα τον δει και δε θα τον ακούσει, όπως αυτός τώρα δε βλέπει και δεν ακούει τους άλλους.
Όμως ο άνθρωπος με το σφυράκι δεν υπάρχει, ο ευτυχής ζει για τον εαυτούλη του, και οι ασήμαντες έγνοιες της καθημερινότητας τον ταράζουν ελαφρά όπως ο άνεμος την αγριόλευκα, και όλα πάνε μια χαρά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου