Αυτή την εκπληκτική ιστορία την αποκάλυψε ένας πρώην υπάλληλος των Σοβιετικών Ειδικών Υπηρεσιών που έζησε ολόκληρη τη ζωή του στο εξωτερικό. Τώρα είναι συνταξιούχος και πηγαίνει τακτικά στην εκκλησία, εξομολογείται και κοινωνεί αναφέρει ο π. Αλέξανδρος Dyachenko και συνεχίζει:
Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, έλαβε χώρα ένα τοπικό Συμβούλιο Εκκλησιών, μοναδικό γεγονός για τη συγκεκριμένη εποχή – ο εορτασμός εννέα νέων αγίων. Ήταν μοναδικό γιατί τελευταία φορά που είχε συμβεί κάτι τέτοιο ήταν το 1916. Το Κομμουνιστικό καθεστώς, είχε ορκιστεί να οικοδομήσει τον κομμουνισμό στη χώρα και να δείξει στον λαό τον «τελευταίο ιερέα», έτσι δεν θα μπορούσε να επιτρέψει οποιοδήποτε εορτασμό. Άλλωστε, αν εορτάζονταν νέοι άγιοι, τότε η Εκκλησία είναι ζωντανή.
Εκτός από τους αντιπροσώπους, στο Συμβούλιο συμμετείχαν μέλη ξένων αποστολών, μεταξύ των οποίων εκπρόσωποι των καθολικών και προτεσταντικών ομολογιών. Υπήρξε επίσης μια τριμελής αντιπροσωπεία από τις σκανδιναβικές χώρες. Κατά την άφιξη, ανέθεσαν την εξυπηρέτησή τους σε έναν οδηγό – μεταφραστή, αξιωματικό της KGB, ο οποίος τους συνόδευε παντού. Ήταν παρών ακόμη και στις συνόδους του Συμβουλίου, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος-Αγίου Σεργίου Λαύρας.
«Τον γνωρίζω όλα αυτά τα χρόνια», είπε ο άνθρωπος που αποκάλυψε αυτή την ιστορία, «και σήμερα είμαστε ενορίτες της ίδιας εκκλησίας της Μόσχας. Έτσι έκανε μεταστροφή στο Θεό…»
Κατά τη διάρκεια της λατρείας, μεγάλες εικόνες των νέων αγίων τοποθετήθηκαν στο ναό για κοινή προσκύνηση.
«Μία από τις εννέα εικόνες τοποθετήθηκε ακριβώς απέναντι μας. Απεικόνιζε έναν ασκητή – μοναχό με μια εικόνα της Παναγίας στο στήθος του. Με το δεξί του χέρι ευλογούσε και στο αριστερό κρατούσε ένα βιβλίο. Δεν ήξερα ποιος ήταν, αλλά κοιτάζοντας προσεκτικά, διάβασα: «Ο Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος ».
«Αν και το βλέμμα του αγίου ήταν ελαφρώς προς στο πλάι, μου φάνηκε ότι κοιτούσε ευθεία στα μάτια μου. Κι όσο κι αν απομακρύνθηκα από αυτόν, τα μάτια μας συναντήθηκαν ξανά και ξανά. Ήξερα ότι ανάμεσα στους προγόνους μου υπήρχαν κάποιοι ιερείς και μοναχοί. Δεν πίστευα στον Θεό εκείνη την εποχή – ποτέ δεν είχα ενδιαφέρον για ανάλογα θέματα. Επιπλέον ήμουν αξιωματικός της κρατικής ασφάλειας και μια τέτοια σχέση με τον Θεό θα μπορούσε να θέσει την καριέρα μου σε κίνδυνο, οπότε η οικογένειά μου ποτέ δεν είχε συζητήσει για το θέμα αυτό.
«Κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος, ζήτησα από τους ανθρώπους που συνόδευα να μου μιλήσουν για τον Άγιο Θεόφανη.
«Ω», μου είπε ένας από αυτούς, «ήταν ένας σπουδαίος ασκητής, σύγχρονος μας, που επέλεξε το αρχαίο κατόρθωμα της απομόνωσης», και συνέχισε λέγοντας μου περισσότερα για αυτόν τον Άγιο.
Μετά το μεσημεριανό φαγητό, κοίταξα ξανά την εικόνα του αγίου και γνωρίζοντας για τη ζωή του, φαντάστηκα ότι οι πιστοί πρόγονοί μου μάλλον θα του έμοιαζαν. Θα ήταν ενδιαφέρον να δω τα πρόσωπά τους. Η γιαγιά μου είχε διασώσει κάποιες παλιές, προ-επαναστατικές φωτογραφίες για τις οποίες σίγουρα κάτι θα ήξερε η μητέρα μου.
Το βράδυ, αφού επέστρεψα στο σπίτι, τηλεφώνησα στους γονείς μου. Η μαμά πήρε το τηλέφωνο και άρχισα να την ρωτώ για τους προγόνους μας οι οποίοι ήταν ιερείς πριν από την επανάσταση και ρώτησα αν υπήρχαν φωτογραφίες.
« Είμαι έκπληκτη», απάντησε η μαμά μου, «οι πρόγονοί μας δεν σε ενδιέφεραν ποτέ πριν, και σήμερα ξαφνικά άρχισες να ρωτάς γι αυτούς. Τι συμβαίνει;»
Τότε της είπα ότι ήμουν τη Λαύρα και την επιμονή μου να κοιτάζω όλη την ημέρα την εικόνα του Αγίου Θεοφάνη και ότι για κάποιο λόγο ήθελα να μάθω περισσότερα για τους προγόνους μας. Εκείνη ήταν σιωπηλή.
»Μαμά, γιατί σιωπάς; Με ακούς ;», την ρώτησα
«Σ’ ακούω», είπε η μητέρα μου…, «και δεν μπορώ να το πιστέψω, επειδή εσύ, γιέ μου, είσαι ανηψιός του Αγίου Θεοφάνη. Φαίνεται ότι ο άγιος πρόγονος μας σε βρήκε μόνος του και σε κοιτούσε στα μάτια όλη μέρα! ».
Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ [ Εδώ ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου