«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…»

Η ενάτη Φεβρουαρίου εκτός από ημέρα θανάτου του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού είναι και Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας.

Φωτεινός φάρος απέναντι στην ομιχλώδη ξενομανία των αγγλισμών και την γλωσσική φτωχοποίηση που μας επιβάλλουν παραμένουν οι στίχοι του Σολωμού, του Παλαμά, του Καβάφη κ.α. για την διαχρονικότητα, την οικουμενικότητα και την αίγλη της υπερτρισχιλιετούς ελληνικής γλώσσας :

• «Μήγαρις ἔχω ἄλλο στό νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καί γλώσσα;»
• «Και μες στης χρυσοπράσινης νυχτιάς τα βάθη
ακόμα αργολαλεί του Κολωνού τ΄ αηδόνι»
• «…εν λόγω ελληνικώ κ' εμμέτρω και πεζώ•
εν λ ό γ ω ε λ λ η ν ι κ ώ που είν' ο φορεύς της φήμης »

Ο δε Οδυσσέας Ελύτης στο εμβληματικό του έργο του, το “Άξιον Εστί” θα γράψει για το πολυτιμότερο εθνικό μας αγαθό :
«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…
»… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη…
»… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!
»… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου! …»

Φωτό. Σειρά γραμματοσήμων για την διαχρονικότητα της Ελληνικής Γλώσσας. Πρώτη ημέρα κυκλοφορίας: 18-12-1996

ΠΗΓΗ