τοῦ π. Βασιλείου Μπακογιάννη
Δέν τοῦ εἶπε ἁπλῶς «νά Μοῦ προσφέρεις θυμίαμα», ἀλλά τοῦ εἶπε καί μέ ποιά ἀρώματα θά πρέπει νά φτιαχθεῖ τό θυμίαμα: «ἀπό στακτή, ὄνυχα (ἀρωματικό κογχύλη), χαλβάνη καί λίβανο διαφανῆ»· καί ἡ ποσότητα τοῦ κάθε ἀρώματος νά εἶναι ἴδια· π.χ., ὅσο εἶναι ἡ στακτή, τόσο καί ὁ λίβανος· καί τό θυμίαμα νά κατασκευασθεῖ ἀπό εἰδικό μυροποιό (Ἔξοδος 30: 34-35). Τέτοιες λεπτομέρειες! Τυχαῖες; Ἄν εἶναι δυνατόν! Ὁ Κύριος θέλει νά μᾶς εἰπεῖ: Ὅ,τι Τοῦ προσφέρουμε, νά εἶναι ὅ,τι τό καλύτερο. Ὄχι γιά νά ὠφελεῖται ὁ ἴδιος, ἀλλά γιά νά λάβουμε τή χάρη Του καί τήν εὐλογία Του.
«Φοβᾶται, ὅπως φοβᾶται ὁ διάβολος τό λιβάνι», λέει λαός μας. Δέν ἐννοεῖται τό λιβάνι πού πωλεῖται στά μαγαζιά, ἀλλά αὐτό πού προσφέρεται ὡς θυσία στόν Κύριο, καί ἐπειδή προσφέρεται ὡς θυσία. Ἀκόμα καί μιά τρίχα νά προσφέρουμε ὡς θυσία στόν Κύριο, ὁ διάβολος πού εἶναι ἱκανός νά ἐξαφανίσει ὁλόκληρη τή γῆ, θά φοβηθεῖ αὐτή τήν τρίχα...!
«Σήκω, πάρε τό θυμιατό, βάλε λιβάνι, τρέξε καί θυμίασε γύρω ἀπό τόν καταυλισμο γιά νά ἐξιλεώσεις τό Θεό» (Ἀριθμ. 17:11), εἶπε ὁ Μωυσῆς στόν Ἀαρών· «καί ἐκόπασεν ἡ θραῦσις» (Ἀρθμ.17: 13). Τό θανατικό πού εἶχε πέσει, σταμάτησε.
Ὅσο καί νά μᾶς «παραξενεύει», τό θυμίαμα εἶναι «μέσον» συμφιλιώσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό. Παλιά στά χωριά μας, ὅταν ἀγρίευε ἡ φύση καί ἔπεφτε χαλάζι, πού θά κατέστρεφε τ' ἀμπέλια, τά σιτάρια, ὁ Ἱερέας ἔβαζε πάνω του τήν κάπα τοῦ τσοπάνη, καί θυμιάτιζε γύρω-γύρω τό χωριό, καί σταματοῦσε τό κακό!
Αὐτός εἶναι ὁ λόγος (ἐξιλέωση Θεοῦ) πού προσφέρουμε θυμίαμα χάρη τῶν νεκρῶν μας, εἴτε στίς κηδεῖες τους, εἴτε στούς τάφους τους, εἴτε στά μνημόσυνα, εἴτε στά «τρισάγια». Οἱ νεκροί μας ἀναπαύονται·ἐλεοῦνται. Χάρη στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Κυρίου!
Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει καί γιά τό κερί. Ὁ Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Κατανουκιώτης, ὅταν ἔκανε «Προσκομιδή», καί ἄναβε (γνήσιο...) κερί, ἔβλεπε τίς κολασμένες ψυχές, νά βγάζουν τό κεφάλι τους ἔξω ἀπό τή φωτιά καί νά δροσίζονται· χάρη σ αὐτό τό ἁπλό πρᾶγμα· στό ἄναμα τοῦ κεριοῦ!
Ναί! Ὁ Κύριος ψάχνει γιά ἀφορμές γιά νά ἐλεήσεις τίς ψυχές. Καί «λυπᾶται», ὅταν δέν τοῦ δίνουμε ἀφορμές. Οἱ νεκροί μας συγγενεῖς τώρα μᾶς χρειάζονται.
«Φοβᾶται, ὅπως φοβᾶται ὁ διάβολος τό λιβάνι», λέει λαός μας. Δέν ἐννοεῖται τό λιβάνι πού πωλεῖται στά μαγαζιά, ἀλλά αὐτό πού προσφέρεται ὡς θυσία στόν Κύριο, καί ἐπειδή προσφέρεται ὡς θυσία. Ἀκόμα καί μιά τρίχα νά προσφέρουμε ὡς θυσία στόν Κύριο, ὁ διάβολος πού εἶναι ἱκανός νά ἐξαφανίσει ὁλόκληρη τή γῆ, θά φοβηθεῖ αὐτή τήν τρίχα...!
«Σήκω, πάρε τό θυμιατό, βάλε λιβάνι, τρέξε καί θυμίασε γύρω ἀπό τόν καταυλισμο γιά νά ἐξιλεώσεις τό Θεό» (Ἀριθμ. 17:11), εἶπε ὁ Μωυσῆς στόν Ἀαρών· «καί ἐκόπασεν ἡ θραῦσις» (Ἀρθμ.17: 13). Τό θανατικό πού εἶχε πέσει, σταμάτησε.
Ὅσο καί νά μᾶς «παραξενεύει», τό θυμίαμα εἶναι «μέσον» συμφιλιώσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό. Παλιά στά χωριά μας, ὅταν ἀγρίευε ἡ φύση καί ἔπεφτε χαλάζι, πού θά κατέστρεφε τ' ἀμπέλια, τά σιτάρια, ὁ Ἱερέας ἔβαζε πάνω του τήν κάπα τοῦ τσοπάνη, καί θυμιάτιζε γύρω-γύρω τό χωριό, καί σταματοῦσε τό κακό!
Αὐτός εἶναι ὁ λόγος (ἐξιλέωση Θεοῦ) πού προσφέρουμε θυμίαμα χάρη τῶν νεκρῶν μας, εἴτε στίς κηδεῖες τους, εἴτε στούς τάφους τους, εἴτε στά μνημόσυνα, εἴτε στά «τρισάγια». Οἱ νεκροί μας ἀναπαύονται·ἐλεοῦνται. Χάρη στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Κυρίου!
Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει καί γιά τό κερί. Ὁ Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Κατανουκιώτης, ὅταν ἔκανε «Προσκομιδή», καί ἄναβε (γνήσιο...) κερί, ἔβλεπε τίς κολασμένες ψυχές, νά βγάζουν τό κεφάλι τους ἔξω ἀπό τή φωτιά καί νά δροσίζονται· χάρη σ αὐτό τό ἁπλό πρᾶγμα· στό ἄναμα τοῦ κεριοῦ!
Ναί! Ὁ Κύριος ψάχνει γιά ἀφορμές γιά νά ἐλεήσεις τίς ψυχές. Καί «λυπᾶται», ὅταν δέν τοῦ δίνουμε ἀφορμές. Οἱ νεκροί μας συγγενεῖς τώρα μᾶς χρειάζονται.
1 σχόλιο:
Ευχαριστούμε!
Δημοσίευση σχολίου