«Θαρσείτε, Εγώ, νενίκηκα τον κόσμο!»

Στη αρχή πείραξαν τις ρίζες σου.Να μην ξέρεις από που κρατά η σκούφια σου. Δέντρο χωρίς ρίζες, εύκολα πέφτει στον πρώτο τον αέρα.

Έπειτα σε γέμισαν με θέλω, με ανάγκες και με ηδονές. Προσπάθησαν να σε κάνουν να ξεχάσεις. Να ξεχάσεις τον προορισμό σου. «Φάε, πιες και καλοπέρνα άνθρωπε». Η ζωή εδώ τελειώνει…

Αφού σκλαβώθηκες στα γήινα, σου είπανε ότι χρωστάς. Πρέπει να δουλέψεις τώρα για να τους ξεπληρώσεις. Και όλο έδινες, έδινες και τίποτε δεν ήταν αρκετό. Ο φτωχοποιημένος άνθρωπος, εύκολα θυματοποιείται…

Ύστερα σου κόψανε τη δυνατότητα της έκφρασης… 

«Σκοταδιστή», σε είπαν. «Ρατσιστή». Σε έναν ανάποδο κόσμο, απαγορεύεται να σκέφτεσαι ελεύθερα και «μη πολιτικώς ορθά»
Και τέλος…

Ήρθαν για τα παιδιά σου.
«Σκάσε. Μη μιλάς. Θα τα φροντίσουμε εμείς».
Και κάπως έτσι ξετυλίγεται, το τελευταίο κεφάλαιο του δράματος που ζούμε...
Ας είναι ομως. Μην απελπίζεσαι.Και φρόντιζε, μια φράση μόνον, να μην ξεχνάς:
«Θαρσείτε, Εγώ, νενίκηκα τον κόσμο».

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος