H ψυχική αποδιοργάνωση της ανθρώπινης ύπαρξης...

  Μπορεί κανείς να ηθικολογεί με τις ώρες για την τεράστια σημασία της γονεϊκότητας, μπορεί να οργίζεται με το τραγικό έλλειμμα της συμπεριφοράς του πατέρα, μπορεί ακόμη να προτείνει την σιωπή απέναντι στην ανείπωτη απώλεια, αλλά νομίζω πως κάποια στιγμή χρειάζεται να δούμε την συναισθηματική κατάσταση των ανθρώπων πίσω από τη συμπεριφορά τους, όποια κι αν είναι αυτή.
Γιατί ζούμε σ' έναν πολιτισμό προσανατολισμένο τόσο πολύ στη συμπεριφορά, ώστε να μπορεί απλά να επιβάλλει τις κυρώσεις ή τις επιβραβεύσεις του ανάλογα, λες και η ανθρώπινη ύπαρξη είναι κάτι περίπου σαν χάμστερ.

Αγνοώντας τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, που προφανώς είναι πολύ πολύ περισσότερα από την συμπεριφορά μας. Ακόμη και από την πιο δραματική συμπεριφορά μας. Ιδιαίτερα μάλιστα τότε.
Ιδιαίτερα τότε απαιτείται η πιο συμπονετική διερεύνηση μας για το τι πραγματικά συντελείται στον πυρήνα της ύπαρξης.
Κι αν τολμήσει να πάει κανείς εκεί θα δει, με τρόμο μάλλον, το διαλυμένο από το στρες δυτικό άτομο που καταρρέει με πάταγο εντός του.

Ο τραγικός "πατέρας που ξέχασε το παιδί του" -και που μόνο οι λέξεις αυτές ηχούν ως αδιανόητες στ' αυτιά μας- είναι απλά η κορυφή ενός παγόβουνου του οποίου ο κύριος όγκος βρίσκεται κάτω από μια θάλασσα ψυχικής κατάρρευσης και αφορά στο συλλογικό ψυχικό πεδίο.

Θέλω να πω, ας καταδικάσουμε όσο θέλουμε τον πατέρα! Προσοχή όμως να μην χάσουμε από την στόχευση μας τις κυρίαρχες ελίτ που παράγουν, προωθούν και διαιωνίζουν με δεκάδες τρόπους την ψυχική αποδιοργάνωση της ανθρώπινης ύπαρξης...και άρα τον έλεγχο της.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης