Κάποτε οι Άγιοι.... κατέφευγαν στα βουνά και τις σπηλιές... μακρυά από τις πολιτείες, για να αποφύγουν τους συμβιβασμούς και τις "εκπτώσεις" στην πίστη.
Αετοί που τρέφονταν με την ελευθερία του πνεύματος...
Σήκωναν τα χέρια κι άνοιγαν οι ουρανοί...
Ένα τους και μόνο δάκρυ γινόταν ποταμός Θείου ελέους..
Σήμερα έχουμε "Αγίους" υποτελείς και εξαρτώμενους...
Περισσότερο φίλους του ... "καίσαρος" και λιγότερο φίλους του Χριστού .
Πλούσιοι στην θεωρία και φτωχοί στην... πράξη
Τότε, Άγιοι..."ων ουκ ην άξιος ο κόσμος "
Σήμερα..."Άγιοι " , "κατά τα έργα ημών"
Όμως... όπως και να'χει, τα διαμάντια πάντα θα υπάρχουν...
Όση λάσπη κι αν δέχονται... πάντα θα λάμπουν
π.Γεώργιος Πετράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου