ΦΥΣΗΞΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΡΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΩΜΟΥ ΤΗΣ..!

 Φύσαγε· φύσαγε ο Θεός στη Δημιουργία, όπως φύσηξε κι ο Άγιος τη μέρα εκείνη του Νοεμβρίου του ’93 μέσα στον ώμο της Γερόντισσας και την αρτηρία της, όταν καθισμένη στο κελλί της, «ὅλως ἀπροόπτως» έλεγε η ίδια, «αἰσθάνομαι πικρόν πόνον εἰς τὴν καρδίαν μου, πρὶν ἀκόμη φύγει ὁ ἕνας, συνέχεια, δεύτερος, και τρίτος (σ.σ. πόνος)».
Είπε ότι τελειώνει, φεύγει. Ας έφευγε κι εκείνη να πάει επιτέλους στον Χριστό της. «Ἐννόησα ὅτι ἤγγικεν ἢ μᾶλλον ἦτο αὐτὸ τὸ τέλος τῆς ζωῆς μου καὶ ἐστράφην, ἵνα σταυρωθῶ καὶ νὰ παραδώσω εἰς τὸν Κύριον μοῦ τὸ πνεῦμα μου».

Τότε, ο Άγιος, ο αγαπητός της, πλὴν, πρὶν γι’ αυτήν, «πλὴν ὅμως, πρὶν προλάβω νὰ σχηματίσω τὴν πρώτην Κίνησιν τοῦ Σταυροῦ, βλέπω τὸν Ἅγιο Ἐφραὶμ σκυμμένον, ἐπάνω μου».
Ω, ώρα! Ω, χρώμα! Ω στιγμή! Καμία εποχή απ’ τις τέσσερις δεν είναι σαν την πέμπτη εποχή των Αγίων της ζωής.
«Ἀμέσως ἐγείρεται (σ.σ. ο Άγιος) καὶ ἀφοῦ ἔπαιρνε ἀναπνοή, μοῦ τὴν ἐκφυσοῦσε εἰς τὸν ὦμον, ὅπου ὑπάρχει ἀρτηρία συνδέουσα τὴν καρδίαν μας».

Καταλάβαινε το περπάτημα το φυσητό τ’ αέρα απ’ τον ώμο της μέχρι την καρδιά της· «ἠσθανόμην τὴν πορείαν τοῦ ἀέρος τρεῖς φορὲς μέσα εἰς τὴν ἀρτηρίαν, ποὺ ἐπορεύετο κατευθεῖαν εἰς τὸ κέντρον τῆς καρδιᾶς».
Έβλεπε, ως εκ θαύματος, την καρδιά της ανοικτή, «τελείως ἀνοικτή», έλεγε η Γερόντισσα.
Ήταν των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, 8 του Νοέμβρη κι έζησε. Πόσες φορές, την έσωσε. Πόσες φορές, την κοίταξε.
Κάθε φορά τ’ ουρανού τα χρώματα είναι ίδια και διαφορετικά. Κάθε φορά ίδια κι αλλιώτικα, την φρόντιζε στα χρώματα ο αγαπητός της.

Τα θαύματα * είναι πιο παλιά * απ’ τα χρώματα
Κ.γ.Π./

Αυτούσια θα βρείτε τη Μαρτυρία της Γερόντισσας στο ΟΠΤΑΣΙΑΙ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ, ΣΤ’ ΤΟΜΟΣ, Ιερά Μονή Ευαγγελισμός Θεοτόκου Όρος Αμώμων Αττικής, 1994, σ. 26

Η Ιστορία της πόλεως των Σκοπίων από τον 14ο αιώνα μέχρι σήμερα. Από πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου, την κάναμε πρωτεύουσα της “(κάτι) Μακεδονίας”!

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.Στην φωτογραφία βλέπουμε την πόλη των Σκοπίων γύρω στο 1900. Προέρχεται από Οθωμανικά αρχεία.

Ας δούμε λίγο την ιστορία της πόλης των Σκοπίων.1365-1591. Μπειλερμπεηλίκι της Ρούμελης, τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πρωτεύουσα η Αδριανόπουλη μέχρι το 1530 και η Σόφια από το 1530 και μετά.

1591-1867. Εγιαλέτι της Ρούμελης, τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτά τα δύο ήταν η ίδια περιοχή. Η αλλαγή του ονόματος δεν είχε άλλη επίδραση. Πρωτεύουσα διατηρήθηκε η Σόφια μέχρι το 1836 και μετά ήταν το Μοναστήρι μέχρι το τέλος, δηλαδή το 1867. Σημειώνεται ότι το Μοναστήρι οι Τούρκοι το ονόμαζαν Monastir, δηλαδή με το ελληνικό του όνομα. Οι μεγαλύτερες πόλεις της Ρούμελης ήταν: Αδριανούπολη, Ιωάννινα, Σόφια, Φιλιππούπολη (Πλόβντβιβ), Μοναστήρι, Θεσσαλονίκη, και τα Σκόπια.

1868-1877. Βιλαέτι της Πρίστινας. Το 1868 έσπασε το Εγιαλέτι σε κομμάτια και δημιουργήθηκαν τα Βιλαέτια (επαρχίες). Έτσι, η πόλη των Σκοπίων συμπεριελήφθηκε στο Βιλαέτι της Πρίστινας.

1877-1888. Βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου. Το 1877, δημιουργήθηκε ένα νέο Βιλαέτι, με το όνομα Κοσσυφοπέδιο. Τα Σκόπια ανήκαν στο Κοσσυφοπέδιο.
1888-1913. Πρωτεύουσα στο Βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου. Το 1888, η πόλη των Σκοπίων (για την ακρίβεια, το Σαντζάκι των Σκοπίων, δηλαδή η επόμενη διοικητική ενότητα κάτω από το Βιλαέτι) έγινε από τους Οθωμανούς η πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου.

Μόνο να έχουμε ζωντανή την μνήμη του Χριστού και των Αγίων στην καρδιά μας...

Αρχ.Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Λόγοι Εόρτιοι, Μυσταγωγικοί, σελ. 340

πηγή

Μόνον τον ζωντανόν ναόν του Θεού κλαίω που τον εχαλάσαμε και τον εκάμαμε ερείπια...

Λίγο μετά την προσφυγιά , αφού άκουσα ότι μια βόμβα γκρέμισε το θόλο της εκκλησίας της Παναγίας της Λύσης, όταν τον βρήκα, του είπα :
- Παναγή, κλαίω και τα δικά μας, και τις περιουσίες μας, και τα χωράφια, και τα χωριά μας, αλλά κλαίω και την εκκλησία μας, που άκουσα πως την χάλασαν.
Και μου απάντησε:
- Εχαλάσαν μας την εκκλησίαν μας; Χτίζουμεν άλλην.Μα έκλεψαν μες τες εικόνες μας; Κάμνουμεν άλλες. Μόνον τον ζωντανόν ναόν του Θεού εγιώ εν που κλαίω, που τον εχαλάσαμεν και τον εκάμαμεν ερείπια, και το σιειρότερον, που εν ενδιαφερούμαστεν να τον ηξανακτίσουμεν.

 Παναής της Λύσης Κύπρου

πηγή

Ακτήμονες σαν τον Παπαδιαμάντη, βρήκα πολύ λίγους

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κοίμησις τοῦ δικαίου Ἀλεξάνδρου τοῦ ἐκ τῆς νήσου Σκιάθου ὁρμωμένου, Παπαδιαμάντη δ’ ἐπικαλουμένου (1911)

Άγιος Φιλόθεος Ζερβάκος της Πάρου (1884-1980)

 «Είχα γνωριμία και φιλία με τον αείμνηστο Παπαδιαμάντη. Τον γνώρισα στο εκκλησάκι του Προφήτου Ελισσαίου, ένα Σάββατο απόγευμα. Δεν έλειψα ποτέ από κοντά του, έψαλλα δίπλα του ως βοηθός του. Από αυτόν έμαθα να ψάλλω συνετά καί με ευλάβεια, με κατάνυξη, φόβο Θεού και τρόμο. Πριν τον γνωρίσω έψελνα με υπερηφάνεια, δυνατά, για να ευχαριστούνται οι εκκλησιαζόμενοι και για να με επαινούν στη συνέχεια. Από τον Παπαδιαμάντη έμαθα να ψάλλω ταπεινά και με συναίσθηση. Όταν έψελνε ήταν σαν να βρισκόταν μπροστά στο φοβερό βήμα της δευτέρας παρουσίας του Χριστού.

  Ο Παπαδιαμάντης αγαπούσε το Θεό, αγρυπνούσε πρόθυμα, έψελνε, υμνούσε, ευλογούσε το Θεό χαρμόσυνα. 

 Ήταν ακτήμων όπως οι Άγιοι Απόστολοι. Μισούσε τον πλούτο, ως επιβλαβή και μάταιο. Θα μπορούσε να γίνει βαθύπλουτος, αλλά προτίμησε να μένει πάμπτωχος. Ό,τι του έδιναν για τον κόπο του το μοίραζε στους φτωχούς αδελφούς. Πολλές φορές έμενε χωρίς χρήματα. Δεύτερη ενδυμασία δεν είχε. Όταν οι φίλοι, του πρόσφεραν καινούργια ρούχα, δεν τα δεχόταν. 

Εγύρισα όλα τα μοναστήρια της Ελλάδας, του Αγίου Όρους, της Παλαιστίνης, του Σινά. Ακτήμονες σαν τον Παπαδιαμάντη, βρήκα πολύ λίγους».

πηγή

ΕΠΙ ΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗΝ ΔΡΑΜΩΜΕΝ!

«Τήν Βηθλεέμ ἀφέμενοι, τό καινότατον θαῦμα, πρός Ἰορδάνην δράμωμεν, ἐκ ψυχῆς θερμοτάτης, κἀκεῖσε κατοπτεύσωμεν τό φρικτόν Μυστήριον· θεοπρεπῶς γάρ ἐπέστη, γυμνωθείς ὁ Χριστός μου, ἐπενδύων με στολήν, τῆς Οὐρανῶν Βασιλείας».

(Ἀφήνοντας τή Βηθλεέμ, ἐκεῖ πού πραγματοποιήθηκε τό πιό καινούργιο ἀπό ὅλα τά θαύματα, ἄς τρέξουμε πρός τόν Ἰορδάνη μέ θερμότατη ψυχή, κι ἐκεῖ ἄς δοῦμε τό φρικτό Μυστήριο. Διότι στάθηκε μέ τρόπο πού ἔπρεπε στή Θεότητα ὁ Χριστός μου, ὁ Ὁποῖος ἀφοῦ γυμνώθηκε μοῦ φοράει τή στολή τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν).

 Τό προεόρτιο σύντομο ἐξαποστειλάριο τοῦ Ὄρθρου μέ τρόπο συνεπτυγμένο μᾶς καθοδηγεῖ πρός τά σωτηριώδη γιά τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου: 

 Μή τυχόν καί μείνουμε, τονίζει ὁ ἅγιος ὑμνογράφος, μόνο στή Βηθλεέμ, ἔστω κι ἄν ἐκεῖ πραγματοποιήθηκε τό μέγα μυστήριο τῆς πίστεώς μας, δηλαδή ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου. 

Ἀκολουθεῖ κι ἄλλο Μυστήριο, μπροστά στό ὁποῖο φρίσσει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς: ὁ ἐρχομός Του στόν Ἰορδάνη ποταμό.

Τα πάθη της ψυχής είναι μεταδοτικά

  Τα πάθη της ψυχής είναι μεταδοτικά, π.χ. η κακία και όταν ακόμη δεν εκφρασθή με λόγους, και όταν δεν εκδηλωθή με πράξεις, αλλ’ είναι κρυμμένη εις την καρδίαν και αντανακλάται ελαφρώς εις το πρόσωπον και τους οφθαλμούς, αμέσως μεταδίδεται εις την ψυχήν του ανθρώπου κατά του οποίου τρέφω την κακίαν και οι άλλοι δε την εννοούν, αν ταράσσωμαι από κανένα πάθος η ταραχή μου μεταδίδεται εις την καρδίαν άλλου όπως η πνευματική εκχείλισις ακαθάρτου ρεύματος από μίαν ηλεκτρικήν στήλην εις την άλλην.

  Αν εκριζώσης από εντός σου το πάθος κατά του αδελφού σου, εκριζώνεις το αυτό πάθος και από την ψυχήν την ιδικήν του, όταν ειρηνεύσης και αυτός θα ειρηνεύση.
Πόσον στενή επικοινωνία υπάρχει μεταξύ των ψυχών!

Πραγματικώς μεταξύ των ανθρωπίνων ψυχών υπάρχει επίσης στενή επαφή και επικοινωνία. Δια τούτο ακριβώς, καλαί, ευσεβείς, ειλικρινείς διαθέσεις και ιδιαιτέρως καλά έργα μεταδίδονται εις τας ψυχάς των άλλων.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Εάν στην Εκ­κλη­σία μοί­ρα­ζαν χρυ­σό...

Εάν στην Εκ­κλη­σία μοί­ρα­ζαν χρυ­σό, δεν θα μου έλε­γες θα έρθω αύ­ριο στην Εκ­κλη­σία, αλλά θα ερ­χό­σουν σή­με­ρα στην Εκ­κλη­σία τρέ­χον­τας! Επει­δή όμως δεν σου προ­σφέ­ρει ο με­γά­λος Δω­ρη­τής ''ύ­λη'', αλλά κα­θα­ρό­τη­τα ψυ­χής, πλά­θεις ένα σωρό δι­καιο­λο­γί­ες και προ­φά­σεις για να μην πας στην Εκ­κλη­σία, ενώ έπρε­πε να προ­στρέ­ξεις να πά­ρεις το Δώρο αυτό.

Μέγας Βασίλειος

Ο Παπαδιαμάντης,ο πνευματικός οδηγός μας(Φ.Κόντογλου)

3 Ιανουαρίου είναι η επέτειος του θανάτου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Πολλά είχε γράψει γι αυτόν ο Φώτης Κόντογλου όπως επίσης τον είχε ζωγραφίσει αρκετές φορές.Ας δούμε τι είχε γράψει σε άρθρο για την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, μαζί με ένα έργο που ζωγράφισε.

Ο Παπαδιαμάντης, ο πνευματικός οδηγός μας.

«Ου πας ο λέγων μοι «Κύριε, Κύριε» εισελεύσεται είς την βασιλείαν των ουρανών αλλά ο ποιών το θέλημα του πατρός μου του εν τοις ουρανοίς».

Έτσι κι εμείς δεν θα γίνουμε αληθινοί Έλληνες και χριστιανοί με το να παινεύουμε μοναχά με κούφια λόγια τους ανθρώπους που λέμε πως τους έχουμε για πνευματικούς οδηγούς, αλλά σαν πορευόμαστε σύμφωνα με όσα είπανε και πράξανε.

Γιατί ο άνθρωπος έχει κλίση στο να φτιάχνει κάποια είδωλα και να τα προσκυνά, νομίζοντας πως τιμά την αλήθεια ενώ τιμά το ψεύτικο ομοίωμά της. Αυτό το πράγμα γίνεται και με τον Παπαδιαμάντη: Τον δοξάζουμε και τον ανεβάζουμε ίσαμε τον ουρανό, πλην κανένας μας δεν θέλει να ζήσει όπως έζησε ο Παπαδιαμάντης. Δεν θέλω να πω να ζήσει στη φτώχεια και κουρελιασμένος, αλλά να ζήσει με τον τρόπο που ένοιωθε την Ελλάδα εκείνος.

Μας αρέσει η απλότητα, αγαπούμε την ταπείνωση, ενθουσιαζόμαστε με την ειλικρίνεια, τιμούμε την καλοσύνη, θαυμάζουμε την πίστη του, αλλά εμείς ζούμε με έναν τρόπο ολότελα διαφορετικόν. Τα γυρίσαμε όλα σε λόγια. Με τα λόγια ζούμε και με τα λόγια πεθαίνουμε. Δεν καταλάβαμε πως δεν υπάρχει τέχνη, παρά πως υπάρχει ζωή. Αυτό που λέμε τέχνη, είναι ένα ψεύτικο ομοίωμα της ζωής, ένα είδωλο νεκρό, αν δεν το ζωοποιεί η αληθινή ουσία της ζωής και τότε τέχνη και ζωή είναι ένα πράγμα.

Ορφέας Περίδης - Εικόν'αχειροποίητη

                          

Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης 

Μουσική: Ορφέας Περίδης 

Εικόν' αχειροποίητη

 μες στην καρδιά μου σ' είχα

 κι είχα για μόνο φυλαχτό

 μια της κορφής σου τρίχα 

Ονείρατα στον ύπνο μου

 μαυροφτερουγιασμένα

 σαν περιστέρι στη σπηλιά 

με τάραξαν για 'σένα. 

Τ' αηδόνια αυτά που κελαηδούν 

μου φαίνονται να κλαίνε κίνδυνο,

 μαύρο σύννεφο 

οι μάγισσες μου λένε. 

Η Οσιακή Κοίμηση του Αγίου Σεραφείμ

 Η 1η Ιανουαρίου 1833 ήταν Κυριακή. Ο στάρετς ήλθε στο ναό των αγίων Ζωσιμά και Σαββατίου που στα νειάτα του, είχε μαζέψει τα λεφτά για την κατασκευή του, με εράνους, προσκύνησε τις εικόνες, τους άναψε κεριά – πράγμα που ήταν αντίθετο προς τις συνήθειές του – και κοινώνησε στη Λειτουργία.

Κατά την διάρκεια της Λειτουργίας άκουσε το ανάγνωσμα της Δευτέρας Επιστολής προς Τιμόθεον που διαβάζουν αυτή την ήμερα:
«Εγώ γαρ ήδη σπεύδομαι, και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε, τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα· λοιπόν απόκειται μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού» (Β’ Τιμοθ. 4, 6 – 8 ).

Μετά την λειτουργία αποχαιρέτησε τους αδελφούς που ήταν παρόντες, τους ασπάστηκε, τους ευλόγησε, και βγήκε από την εκκλησία από τη βορεινή πόρτα. Έβλεπε κανείς την κούρασή του, τη σωματική του αδυναμία· η συμπεριφορά του όμως ήταν, όπως συνήθως, γαλήνια και χαρούμενη.Όλη την ημέρα δεχόταν πολύ κόσμο. 

Σε μια από τις αδελφές τού Ντιβέγιεβο έδωσε διακόσια ρούβλια για ν’ αγοράση ψωμί από το γειτονικό χωριό, γιατί οι προμήθειες του κοινοβίου είχαν τελειώσει.
Σε μιαν άλλη είπε:
«Αχ, Μάτουσκα [Μητερούλα, Γερόντισσα], τι Πρωτοχρονιά θα κάνετε! Η γη θα γεμίση δάκρυα και αναφιλητά».
Κανένας όμως δεν ήθελε να πιστέψη πως θα πέθαινε.
Εν τούτοις ο αδελφός Παύλος παρατήρησε πως τρεις φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας ο στάρετς βγήκε από το κελλί του για να πάη μέχρι το ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στο μέρος που είχε ο ίδιος ορίσει για το μελλοντικό ενταφιασμό του, και όπου κάθησε αρκετή ώρα σκεφτικός κοιτώντας τη γη.

Αργά το βράδυ ο αδελφός Παύλος τον άκουσε να ψέλνη. Ήταν περίοδος Χριστουγέννων· και όμως Πασχαλιάτικοι ύμνοι ακούγονταν από το κελλί του πατρός Σεραφείμ.

 «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι…», «Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ…», «Ω Πάσχα το μέγα και ιερώτατον, Χριστέ…», «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας…».

Εκείνος θα φροντίσει όλες τις δικές σας μικρές στεναχώριες

Καλή και ευλογημένη νέα χρονιά!

"Εκείνος που φροντίζει να ανατείλει αύριο το πρωί ο ήλιος στην συγκεκριμένη ώρα και στο συγκεκριμένο δευτερόλεπτο, θα φροντίσει όλες τις δικές σας μικρές στεναχώριες.Περισσοτερη πίστη,λιγότερη στεναχώρια."

Άγιος Νικόλαος Βελιμιροβιτς

πηγή

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ

 Ο σπουδαίος αυτοκράτορας Βασίλειος ο Β΄, κατά την διάρκεια της βασιλείας του οποίου η Αυτοκρατορία γνώρισε την μεγαλύτερη δύναμή της, παρήγγειλε και πλήρωσε τον εξωραϊσμό του ναού της Αγίας Σοφίας στην Αχρίδα (αρχές του 11ου αιώνα).

  Η αυτοκρατορική χορηγία εκφράστηκε με μια ωραία παράσταση στο Ιερό Βήμα του ναού, αντί για κάποια επιγραφή. Εικονίστηκε ο συνώνυμος άγιος του αυτοκράτορα, ο άγιος Βασίλειος της Καισάρειας, λειτουργός μπροστά από μια Αγία Τράπεζα με μαρμάρινο κιβώριο και αυτοκρατορικό πολύτιμο πορφυρογάλανο κάλυμμα.

  Πάνω στην Αγ. Τράπεζα διακρίνεται το Ευαγγέλιο σε πλάγια θέση, όπως τοποθετείται μέχρι σήμερα μετά τον Χερουβικό Ύμνο, ένα ασημένιο Ποτήριο και όμοιος Δίσκος με ένα ολόκληρο προσφοράκι με σφραγίδα σταυρού χωρίς γράμματα. Πίσω του δύο υποδιάκονοι ριπίζουν τα δώρα με δύο ριπίδια-εξαπτέρυγα στα χέρια. Κάτω από τα τίμια δώρα δεν υπάρχει αντιμήνσιο, αντίθετα με την σημερινή συνήθεια. Ο Ιεράρχης φοράει απλά ολόλευκα άμφια με χρυσοκεντημένα επιμάνικα και επιγονάτιο. 

Έτσι, γνώρισα τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ.

Χαρίκλεια Γ. Ζησίμου (ιεραπόστολος) 

” Τη Γερόντισσα Γαβριηλία τη γνώρισα έξω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου Αμαρουσίου. Όπως καλημεριστηκαμε, μου λέει:

” Μήπως είσαι η Χαρίκλεια που τρέχεις για την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων στην Άνω Πεύκη;” 

Της απαντώ:” Ναι, εγώ είμαι ” και τη ρωτώ:

” Μήπως είσαι η Γερόντισσα Γαβριηλία η ιεραπόστολος που ακούω;”

 Μου λέει:” Ναι. Έλα, τώρα που γνωριστήκαμε να μην χωρίσουμε ποτέ “.

 Κι έτσι έκτοτε είχαμε συχνή επαφή και συνεργασία. 

Την έφερα σε επαφή στο σπίτι μου με τον πατέρα Αθανάσιο Ανθίδη, ιεραπόστολον ορθόδοξον Έλληνα, ο οποίος εκοιμήθη στας Ινδίας στην εξωτερική Ιεραποστολή. … Πέρασαν τα χρόνια… Γύρισε από την Ιεραποστολή στας Ινδίας. Εγώ ήμουν στην Άνω Πεύκη και τρέχαμε για την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων να την κτίσουμε. Βλέπω στον ύπνο μου την Γερόντισσα Γαβριηλία, σαν να πετούσε στον αέρα και να μου λέει:

” Έλα που σε θέλω “.

Ξυπνώντας λεγω:”Φαίνεται με θέλει και δεν ξέρει που μένω “. 

Αυτή έμενε τότε στην οδό Άρεως Αμαρουσίου με την αδελφή της Πωλίνα. Τυχαίως μια μέρα πέρασα και την είδα που ήτο όρθια στην βεράντα. Μόλις με βλέπει, μου λέει:

” Έλα που σε θέλω “.

Πήγα κοντά της και μου λέει:” Έρχεσαι να καθίσεις 20 μέρες με τα αδέλφια μου που είναι μεγάλα και θα ήθελαν να έχουν συντροφιά μέχρι να γυρίσω; Έχω να πάω με τον πατέρα Ηλία Μαστρογιαννοπουλο και άλλους προσκυνητές στα Ιεροσόλυμα. ” 

Της απαντώ :”Έρχομαι “.

«Από τον Ιπποκράτη στον Μέγα Βασίλειο»

Αρχιμ. Ειρηναίου Λαφτσή

[...] Ο Ιπποκράτης καθιέρωσε την επικοινωνία με τον ασθενή. Δίδασκε στους μαθητές του να μιλούν με τους ασθενείς, να καταγράφουν το ιστορικό τους και να κερδίζουν την εμπιστοσύνη τους. Αυτό είναι μέρος της θεραπείας. Για τον Ιπποκράτη η νοσολογία στηρίζεται σε μία τριαδική αρχή: άρρωστος-αρρώστια-γιατρός. Δεν παρέλειψε να τονίσει τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της ιατρικής, αλλά και σε ότι αφορά τους γιατρούς δίδαξε για τη ρευστότητα των γνώσεων, τη σχετικότητα των διαγνώσεων και το περιορισμένο των ιατρικών δυνατοτήτων.

 Ο Ιπποκράτης επηρεασμένος από τη φιλοσοφία του μεγάλου Σωκράτη, που ήταν και σύγχρονός του, θεώρησε ότι ολοκληρωτική θεραπεία δεν είναι μόνο του σώματος, αλλά και της ψυχής. Στο έργο του Πλάτωνα «Διάλογος με τον Χαρμίδη» ο νέος παραπονείται στον Σωκράτη ότι ταλαιπωρείται από ισχυρούς πονοκεφάλους και μ’ αυτήν την αφορμή αναπτύσσει στους συνομιλητές τους ποια ιατρική αγωγή είναι άριστη. Σύμφωνα με τον Σωκράτη είναι αδύνατον να θεραπεύσει ο γιατρός το σώμα ενός ασθενή πλήρως εάν δεν διαγνώσει και από τι πάσχει η ψυχή, δηλ. αν δεν επικοινωνήσει, αν δεν τον εμπιστευθεί ο ασθενής και εάν δεν κατανοήσει τον ψυχικό του κόσμο και τον τρόπο σκέψης του. 

Χαρακτηριστικά λέει ο Σωκράτης ότι «…δεν μπορείς να θεραπεύσεις το μερικό, αν δεν δεις το ολικό»[1]. Στο έργο αυτό ο Σωκράτης καταλήγει ότι όταν η ψυχή διαμέσου ενός φιλικού και ωραίου λόγου ζεσταθεί και θεραπευθεί, τότε ολόκληρο το σώμα μαζί με το πάσχον όργανο μπορεί να θεραπευθεί.

 Αυτήν την φιλοσοφική άποψη του Σωκράτη ασπάσθηκε ο Ιπποκράτης στην άσκηση της ιατρικής του επιστήμης. Για τον Ιπποκράτη αντικείμενο της προσοχής και του ενδιαφέροντος του γιατρού δεν είναι αποκλειστικά η εξέταση των συμπτωμάτων της δυσλειτουργίας ενός οργάνου, αλλά η δυσλειτουργία ολόκληρου του ανθρώπου. Άρα για τον Ιπποκράτη ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως ψυχοσωματική οντότητα.

 Αυτήν ακριβώς την ιπποκρατική ιατρική φιλοσοφία ασπάζονται και οι χριστιανοί ιατροί από τον 4ο αιώνα κι έπειτα με πρώτο τον Μέγα Βασίλειο. Ο χριστιανισμός ντύνει την ιατρική τέχνη των μεγάλων ελλήνων ιατρών με τον μανδύα της αγάπης και της φιλανθρωπίας. Η νέα χριστιανική διδασκαλία θεωρεί τον πάσχοντα ιερό πρόσωπο και τον ταυτίζει με τον Χριστό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία από μέρους της Εκκλησίας ξενώνων, νοσοκομείων, ιατρικών σχολών και ιατρικής δεοντολογίας.

 Πρώτος ο Μέγας Βασίλειος χτίζει συγκρότημα προνοιακών και νοσοκομειακών ιδρυμάτων που ονομάστηκε «Βασιλειάδα».

Ἄγγελος ἐλίσσων τόν οὐρανόν

Καλή χρονιά, με τον Άγγελο από τη Μονή της Χώρας να βαστάζει δοξαστικά το στερέωμα ( Ἄγγελος ἐλίσσων τόν οὐρανόν).
Έτσι, όπως καταυγάζει το μαύρο του κόσμου, να γεννιούνται οι χαρές και οι ελπίδες μας. Χρόνια πολλά!

πηγή

Αν γίνω εγώ καλύτερος, ίσως αυτό να φτάνει.

Ο χρόνος ναν’ καλύτερος, σαν δύσκολο μου κάνει.
Αν γίνω εγώ καλύτερος, ίσως αυτό να φτάνει.

Stamatis Spanoudakis Σταμάτης Σπανουδάκης (OFFICIAL)