Λίγα λεπτά αργότερα μια σφαίρα τρυπάει το παράθυρο....και καρφώνεται στην εικόνα πάνω απο το κρεβατι.

 Δεκέμβριος 1941.Οι Γερμανοί έχουν μπει στα Μέγαρα. Στην περιοχή Έξω Βρύση που βρίσκεται το σπίτι της γιαγιάς Μαρίας και Ανδρέα Ζέρβα, γίνεται συμπλοκή. Ο παππούς Ανδρέας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου στα Ελληνοαλβανικά σύνορα και πολεμαει. Έξω από το σπίτι ακούγονται πυροβολισμοί. 

"Πέστε κάτω"λέει ο γέρο Καραβάς, ο γεροντότερος της οικογενειας, ο προπάππους Γεώργιος Ζέρβας.. 

Λίγα λεπτά αργότερα μια σφαίρα τρυπάει το παράθυρο, χτυπάει το καντήλι και μετά καρφώνεται στην εικόνα πάνω απο το κρεβατι. Είναι η εικόνα του Αγίου Ελευθερίου. Η γιαγιά Μαρία και ο παππούς Ανδρέας έδωσαν ευχή και κατάρα στην οικογένεια να κρατήσουν σαν κόρη οφθαλμού το κειμήλιο που το θεωρούσαν σημαδιακό!

Πηγή: Νίκος Νικόλιζας.

Ἂν ὁ μεγάλος μας ἔρωτας ἦταν ὁ Θεός, τίποτε δέν θά ἐμπόδιζε,νά Τόν ἔχουμε πάντα στό κέντρο τῆς καρδιᾶς καί τοῦ μυαλοῦ

Ἐντύπωση προκαλεῖ ὅτι μᾶς προσκαλεῖ σὲ μέγα δεῖπνο ὁ Θεός, ἀλλὰ ἐμεῖς προσπαθοῦμε πάσῃ θυσία νὰ τὸ ἀποφύγουμε. Ἐκεῖνος μᾶς ὑπόσχεται χαρὰ καὶ καλοπέραση, ἐμεῖς, κολλημένα στὰ δικά μας, προτιμᾶμε τὴ μιζέρια μας. Καὶ οἱ δικαιολογίες μας; Πραγματικὰ γιὰ κλάματα. Προφασιζόμαστε δουλειές, φροντίδες καὶ διάφορα (Κυριακὴ ΙΑ΄ Λουκᾶ).

 Ἀνάμεσα στὶς «σημαντικές» αἰτίες ποὺ προβάλλουμε γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὴν ἀποχή μας ἀπὸ τὸ πλούσιο καὶ πανευφρόσυνο τραπέζι τοῦ Θεοῦ, εἶναι καὶ τὸ «γυναῖκα ἔγημα». Ἡ οἰκογένεια. Οἱ μέριμνες γιὰ τὴ συντήρηση καὶ τὴν προκοπή της δὲν μᾶς ἀφήνουν περιθώριο γιὰ ἐνασχόληση μὲ τὸν Θεό.

Ἡ οἰκογένεια ὅμως μᾶς δόθηκε γιὰ καλό. Ἔπλασε ὁ Θεὸς τὴν Εὔα ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τὴν ἔφερε μπροστά του γιὰ νὰ τὸν βοηθάει στὸν μεγάλο σκοπό του, ὄχι νὰ τὸν ἐμποδίζει. Νὰ τὸν συντροφεύει στὴ μεγάλη του προσπάθεια γιὰ τὴ θέωση. Τοὺς εὐλόγησε καὶ τοὺς δύο νὰ κάνουν παιδιὰ καὶ νὰ τὰ χαίρονται. Νὰ τὰ ἔχουν συνοδοὺς στὴν πορεία τους πρὸς τὸν ἔσχατο προορισμό τους, νὰ φτάσουν ὅλοι μαζὶ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Πῶς γίνεται τώρα ἐμεῖς νὰ τὰ βλέπουμε ὅλα ἀντίστροφα; Νὰ θεωροῦμε κατάρα τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ; Καὶ τὴν οἰκογένεια ἐμπόδιο στὸ κάλεσμά του νὰ τὸν συναντήσουμε πρόσωπο πρὸς πρόσωπο, νὰ βρεθοῦμε σὲ μιὰ σχέση ἄμεσης κοινωνίας καὶ ἀληθινῆς ἀγάπης μαζί του; Θέτουμε ἀμέσως δυὸ εὐλογημένες πραγματικότητες, τὴν οἰκογένεια καὶ τὸν Θεό, σὲ ἄμεση ἀντίθεση, σὲ σχέση ἀποκλεισμοῦ μεταξύ τους. Κάποιο λάθος γίνεται σίγουρα ἀπ’ τὴν πλευρά μας.

Ενώ είμαστε κλητοί,δεν γινόμαστε εκλεκτοί....Κυριακή ΙΑ Λουκά

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός-Δύο ερωτήματα που ζητούν απάντηση

Κυριακή ΙΑ Λουκά: Πρόσκληση στο Μεγάλο Δείπνο

«Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί» (Λουκ. 14, 24 και Ματθ. 22, 14)
«Γιατὶ σᾶς βεβαιώνω πὼς κανένας ἀπὸ κείνους ποὺ κάλεσα δὲν θὰ γευτεῖ τὸ δεῖπνο μου. Γιατί, πολλοὶ εἶναι οἱ καλεσμένοι, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί». 

Οι περισσότεροι από εμάς δεν θα δυσκολευόμασταν να ομολογήσουμε ότι θα μας άρεσε η πρόσκληση από κάποιον επιφανή, με δύναμη στην κοινωνία, σε ένα δείπνο. Θα κολακευόμασταν, θα αισθανόμασταν ότι το πρόσωπό μας έχει αξία, διότι για να μας καλέσουν, σημαίνει ότι θεωρούμαστε σημαντικοί. Θα το σκεφτόμασταν πολύ σοβαρά να μην πηγαίναμε σε ένα τέτοιο δείπνο. Μάλλον θα θεωρούσαμε ως απώλεια μιας μεγάλης ευκαιρίας να δείξουμε ποιοι είμαστε μία τέτοια άρνηση.

 Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου μάς δείχνει ότι για τον Θεό είμαστε μοναδικής αξίας. Είμαστε, άλλωστε, οι πλασμένοι κατ’ εικόνα Του. Είμαστε τα παιδιά Του και ο Πατέρας θέλει, ακόμα κι αν αυτά έχουν μεγαλώσει και ζούνε την ελευθερία τους, να τα συναντήσει. Η πόρτα του σπιτιού Του είναι ανοιχτή. Δεν φέρεται σε αυτά ως ο κύριος προς τους υπηρέτες, αλλά ως ισότιμα πρόσωπα, τα οποία ταιριάζει να είναι καθισμένα μαζί Του στο ίδιο τραπέζι, για να μοιραστούν όχι μόνο την υλική τροφή, αλλά την κοινωνία της αγάπης. 

«Ἡ Σιωπηλή Θυσία καί ἡ Φρουρὰ τῶν Ἁγίων»

Ἡ Κέρκυρα, τὸ νησὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων, στέκει ἀκόμη μέσα στοὺς αἰῶνες, σὰν πλοῖο ἀρχαῖο, ἡ Ἀπείδαλος Ναῦς — ἐκείνη ἡ θαυμαστὴ ναῦς ποὺ ἀνέφερε ὁ Ὅμηρος, χωρὶς πηδάλιο, μὰ ὁδηγούμενη ἀπὸ Θεία πρόνοια.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ψυχή τῆς Κέρκυρας·πλοῖο δίχως τιμόνι ἀνθρώπινο, μὰ μὲ ὁδηγό τή Χάρη.
Κι ἂν κρατᾶ ἀκόμη τὸ νησί, εἶναι γιατί τὸ κυβερνοῦν ὄχι οἱ ἄρχοντες τῶν καιρῶν,
μὰ οἱ Ἅγιοι ποὺ ἐπέλεξαν νὰ κατοικήσουν σ’ αὐτὸ τὸ πέτρινο καράβι τῆς πίστης.
Στὸν μεγαλοπρεπῆ ναὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ὅπου ἀναπαύεται ὁ ὐπέρμαχος τῆς συνόδου τῆς πρώτης, ὁλοζώντανο τὸ ἄφθαρτο σκήνωμά του,
ἡ Κέρκυρα ἀνασαίνει ἀκόμη.

Ὁ Ἅγιος, ποὺ θεράπευσε κάποτε τὸν υἱὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου,
ζεῖ μαζί μας ἀπὸ τὸ ἔτος 1456· καὶ κάθε χρόνο, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, περπατᾶ ἀόρατος στὰ σοκάκια τῆς πόλης, εὐλογεῖ τὰ σπίτια, φυλάει τὰ κύματα, γιατρεύει τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὶς ψυχές τους.

Λίγο πιὸ κάτω , στὸν Μητροπολιτικὸ ναό, ἀναπαύεται καὶ ἡ Ἁγία Αὐτοκράτειρα Θεοδώρα, ἐκείνη ποὺ ἐδικαίωσε τὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ στήριξε τὴν Πίστη ὅταν
ὁ κόσμος την ἀρνιόταν.

«Ο Χριστός ενήργει εν τω αγίω Σπυρίδωνι»

 Ο άγιος Σπυρίδων έχει την προσωνυμία θαυματουργός. Είναι τόσα πολλά τα θαύματα που έκανε και συνεχίζει να κάνει – διότι βεβαίως οι άγιοί μας είναι ζωντανοί ως μέλη Χριστού ανήκοντας στη θριαμβεύουσα λεγόμενη Εκκλησία απ’ όπου μας παρακολουθούν και μετέχουν στη ζωή μας – ώστε και η απλή καταγραφή τους θα πήγαινε σε μεγάλη έκταση. 

Εντελώς ενδεικτικά: θεράπευσε τον ίδιο τον βασιλιά Κωνστάντιο που έπασχε από βαριά ασθένεια· μετέβαλε ένα φίδι σε χρυσάφι προκειμένου να βοηθήσει μια φτωχή γυναίκα, κι αργότερα το επανέφερε στην κανονική του κατάσταση· προσευχήθηκε σε περίοδο ανομβρίας και έβρεξε αμέσως, ενώ σταμάτησε από την άλλη τη μακρά περίοδο βροχών που είχε αρχίσει να δημιουργεί κινδύνους· κατέστρεψε σχέδιο πονηρών εμπόρων σίτου, οι οποίοι πήγαν να δημιουργήσουν τεχνητή κρίση για να πλουτίσουν εις βάρος του απλού λαού· μίλησε με την κεκοιμημένη κόρη του, η οποία πέθανε αιφνιδίως και δεν πρόλαβε να πει σε ποιο σημείο κρατούσε θησαυρό που της είχε εμπιστευθεί κάποια γυναίκα κ.ά.π.

Το ερώτημα βεβαίως είναι σαφές: τι ήταν εκείνο που καθιστούσε τόσο θαυματουργό τον μεγάλο αυτόν άγιο; Ποια «ιδιαιτερότητα» ενδεχομένως είχε που γινόταν δίοδος τέτοιων θαυμαστών καταστάσεων; 

Η απάντηση είναι απλή και μονολεκτική, ενώ εξαγγέλλεται ποικιλοτρόπως και από την υμνολογία της Εκκλησίας μας.

Μέσα του ενεργούσε ο ίδιος ο Κύριος. «Ο Χριστός ενήργει εν αυτώ». 

Που θα πει: οτιδήποτε θαυμαστό προσφέρει στον κόσμο ένας άγιος, στην πραγματικότητα είναι προσφορά του ίδιου του Θεού, ο Οποίος βρίσκει την καθαρή καρδιά ενός πιστού Του - δηλαδή την καρδιά τη γεμάτη αγάπη στον συνάνθρωπο - για να λειτουργεί ως το χέρι Του και ως «βοηθός» Του. Ο Θεός μας χαίρεται να προσφέρεται στον άνθρωπο κυρίως μέσω των ανθρώπων. Κι ένας τέτοιος άνθρωπος του Θεού, ευλογία κυριολεκτικά για όλον τον κόσμο σε όλες τις εποχές, είναι ο αγαπημένος άγιος Σπυρίδων.

Ο Άγιος Σώστης στην λεωφόρο Συγγρού το 1902

Ο Άγιος Σώστης στην λεωφόρο Συγγρού το 1902, πανταχόθεν ελεύθερος, μέσα στην ερημιά.
Αφορμή για την ανέγερση του Ναού στάθηκε η απόπειρα δολοφονίας, στις 14 Φεβρουαρίου του 1898 του βασιλέως Γεωργίου του Α΄ και της κόρης του Μαρίας, στη θέση «Ανάλατος» όπως λεγόταν τότε η περιοχή. Και επειδή από την απόπειρα δολοφονίας σώθηκαν, ο Ναός ονομάστηκε, Σώστης, Άγιος Σώστης.

πηγή

Το θαύμα του παραλυτικού όπως το κατάγραψε ο Σπυρίδων Τρικούπης.

Επ΄ ευκαιρία της εορτής του πολιούχου του Μεσολογγίου Αγίου Σπυρίδωνος.
Το θαύμα του παραλυτικού όπως το κατάγραψε ο Σπυρίδων Τρικούπης.

Τον 17ο αιώνα, αλλά άγνωστο ποιού ακριβώς χρόνου, πάντως την παραμονή του Αγίου Στεφάνου, πραγματοποιήθηκε στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος Μεσολογγίου ένα θαύμα, που ονομάστηκε «το θαύμα του παραλυτικού».

Επρόκειτο για το παιδί ενός αγνού πατέρα ο οποίος βλέποντάς το να μην μπορεί να περπατήσει το πήγε στην εκκλησία του πολιούχου της πόλης μέσα στην οποία παρέμεινε προσευχόμενος, μαζί με την οικογένειά του, ολόκληρη τη νύχτα.
Ξημερώνοντας του Αγίου Στεφάνου διαπιστώθηκε ότι το παιδί είχε θεραπευθεί και περπατούσε.
Το γεγονός αυτό ο Σπυρίδων Τρικούπης, με βάση τις μνήμες των γερόντων που το διηγούνταν, το κατέγραψε ως χειρόγραφο ποίημα το οποίο στη συνέχεια μελοποιήθηκε και έγινε ιερή ακολουθία.

Το 1907 οι επίτροποι του Αγίου Σπυρίδωνος εξέδωσαν την ακολουθία αυτή σε βιβλίο, αναγράφοντας ως ημερομηνία το έτος 1800.

Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι ο χρόνος είναι εσφαλμένος διότι το 1800 ο Τρικούπης ήταν ακόμη παιδί, σημασία έχει ότι το σπουδαίο αυτό κείμενο που συνέγραψε ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδος, διασώθηκε και ανατυπωμένο με επιμέλεια του λόγιου Μεσολογγίτη δικηγόρου Ανδρέα Θ. Κίτσου – Μυλωνά (1938-2004) περιλαμβάνεται μεταξύ των σπάνιων βιβλίων της Αρχειακής μας Βιβλιοθήκης.

πηγή

Άστρο της Κύπρου και λύχνε φωτοφόρε της Εκκλησίας!

Άστρο της Κύπρου και λύχνε φωτοφόρε της Εκκλησίας!
Άγιε Σπυρίδων, υπέρμαχε της Πίστεως,
ήσουν σαν παιδί απλός, αθώος σαν παιδί!
Ώ Σπυρίδων, φωτοφόρε λύχνε της Εκκλησίας,
στρατιώτη του Χριστού,πρέσβευε υπέρ ημών!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

(12 Δεκεμβρίου • μνήμη Αγίου Σπυρίδωνος του Θαυματουργού)

πηγή

Αν δεν ανακαλέσει θα μείνει εφ'όρου ζωής φυλακισμένος!

Ο Enoch Burke, ένας δάσκαλος στην Ιρλανδία, καταδικάστηκε σε φυλακή επειδή αρνείται να αποκαλέσει τα κορίτσια 'αγόρια' και τα αγόρια 'κορίτσια' (κάποια από αυτά που το απαιτούν δηλαδή). Οδηγήθηκε, μάλιστα, στο δικαστήριο αλυσοδεμένος λες και ήταν κάποιος βαρύς εγκληματίας που θα δραπέτευε με την πρώτη ευκαιρία. Είναι ολοφάνερο πως πρόκειται για εκφοβιστική των πολιτών πρακτική των κυβερνητικών της χώρας.

Και η καταδικαστική απόφαση δεν βγήκε με δικαιολογία την άρνηση του να δεχθεί, ο Burke, ότι είναι λογικό να καλεί κορίτσια ως 'αγόρια' και αγόρια ως 'κορίτσια' αλλά... με την δικαιολογία ότι αγνοεί τον νόμο. Τον νόμο που λέει ότι πρέπει να δεχόμαστε να αποκαλούμε κάποιο άτομο κατά πως θέλει αυτό. Αν είναι γυναίκα και θέλει να την αποκαλούμε 'άντρα' θα πρέπει να υποτασσόμαστε στην επιθυμία της (όπως και το αντίστροφο).

Καταδικάστηκε δηλαδή όχι επειδή πιστεύει, ο ίδιος προσωπικά, ότι είναι παράλογο να αποκαλείς, πχ, ένα κορίτσι 'αγόρι' επειδή σου το ζητάει αλλά επειδή την συμμόρφωση με την θέληση του κοριτσιού (στο προκείμενο παράδειγμα) την επιβάλλει ο νόμος της χώρας.

1675-Η Παναγία του Ποτσάεβ αποκρούει έναν στρατό 50.000 Τουρκοτατάρων!

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Ποτσάεβ ...[ΕΔΩ]

Στις 2 Αυγούστου 1675, ένας στρατός πενήντα χιλιάδων Τουρκοτατάρων με επικεφαλής τον Χαν Νουρεντίν πλησίασε το Μοναστήρι του Ποτσάεβ. Οι κάτοικοι των γειτονικών οικισμών συνέρρευσαν στο μοναστήρι, το οποίο τότε περιβαλλόταν μόνο από ένα πρόχειρο ξύλινο περίφραγμα. 

Το μοναστήρι του Ποτσάεβ

Όλοι όσοι μπορούσαν να φέρουν όπλα, τόσο μοναχοί όσο και λαϊκοί, σηκώθηκαν για να υπερασπιστούν το μοναστήρι.

Πόσο αλλοιώνει την προσωπικότητά μας η φιλαργυρία;

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Η φιλαργυρία είναι προσκύνηση των ειδώλων, θυγατέρα της απιστίας, προφασίστρια νόσων, μάντης γηρατειών, υποβολεύς ανομβρίας, προμηνυτής λιμών.

Φιλάργυρος είναι εκείνος που καταφρονεί τις ευαγγελικές εντολές και της παραβαίνει ενσυνείδητα.
Οποίος απέκτησε αγάπη διεσκόρπισε χρήματα. Όποιος όμως ισχυρίζεται πως συμβιβάζει στη ζωή του και τα δύο, αυτοαπατήθηκε.
Όποιος ενίκησε το πάθος αυτό, έπαψε να έχει μέριμνες. Όποιος είναι δεμένος μαζί του, ποτέ δεν θα κάνει καθαρά προσευχή.

Αρχή της φιλαργυρίας, η πρόφαση της ελεημοσύνης. Τέλος δε αυτής, το μίσος προς τους πτωχούς. Έως ότου κάποιος συγκεντρώσει τα χρήματα, κάνει ελεημοσύνες. Όταν όμως τα συγκεντρώσει, σφίγγουν τα χέρια του.

Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος

 Με έναν καρκίνο ούτε «ομολογίες» θα μας ένοιαζαν, ούτε θα πασχίζαμε να πείσουμε ότι είμαστε ορθοδοξότεροι από τους ορθόδοξους.
 Όταν ο θάνατος όχι απλά σου κτυπά την πόρτα αλλά την ανοίγει με ορμή τότε σταματάς να ασχολείσαι με μικρότητες, με τις ζωές των άλλων, με ψευτοευλάβειες, με γκρίνιες και εγωισμούς.
 Μόνο η μετάνοια και η προσευχή θα είχε θέση στην ζωή μας. Μόνο η δίψα για συγχώρεση θα υπήρχε μέσα μας.
Θέλει όμως μαγκιά να αποκτήσεις μετάνοια και προσευχή όταν είσαι καλά.
Τότε θα σιωπούσαμε,τώρα κακαρίζουμε.
Τότε θα συμφιλιωνόμασταν,τώρα διαβάλουμε και χωριζόμαστε...
Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος...

Αρχιμανδρίτης Paulos Papadopoulos

Τρία μνημεία, τρεις εποχές της Πόλης

Τρία μνημεία, τρεις εποχές της Πόλης, σε μία πανέμορφη λήψη: ο Ιερός Ναός της Αγίας Τριάδας στο Σταυροδρόμι, ο πύργος του Γαλατά και το τζαμί του σουλτάνου Σουλεϊμάν!

ΠΗΓΗ

«Κάθε άνθρωπος ας είναι γρήγορος ν’ ακούσει και αργός να μιλήσει...»

"...Μια καλή λέξη, τον άλλοτε ακάθαρτο εκείνο ληστή, τον έκανε καθαρό και άγιο και τον έβαλε στον Παράδεισο. και μια λέξη ανάρμοστη έφραξε στον Μωυσή τη γη της επαγγελίας.

 Να μην νομίσουμε, λοιπόν, μικρή αρρώστια τη φλυαρία· γιατί οι φιλοκατήγοροι και φλύαροι αποκλείουν τον εαυτό τους από τη βασιλεία των Ουρανών. Ο άνθρωπος πού έχει κακή γλώσσα, κι αν ακόμη προκόψει στην εδώ ζωή, όμως εκεί δε θα προκόψει, αλλά θα σκοντάψει και θα τον συλλάβουν ως θήραμά τους οι κακές τιμωρίες και θα τον καταστρέψουν. 

Σωστά έλεγε κάποιος σοφός, ότι είναι καλύτερο να πέσεις από ψηλά στο έδαφος, παρά από γλώσσα. Πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε τον Απόστολο Ιάκωβο, που γράφει: «Κάθε άνθρωπος ας είναι γρήγορος ν’ ακούσει και αργός να μιλήσει...».

Όσιος Ιωάννης Καρπάθιος

Αγία Άννα Τραπεζούντας

Απ` όλους τους ναούς της Τραπεζούντας, πιο πολύ η Αγία Άννα με συγκινεί.
Αυτός ο μικρός ναός που δεν έγινε τζαμί, που στέκεται έτσι βουβός και στριμωγμένος μέσα σε νεώτερα οικήματα, που φαντάζει μυστηριώδης σε όσους έχουν σταθεί μπροστά στις κλειστές του πόρτες.
Ε, αυτό το μυστήριο είναι που μαγνητίζει. Να στέκεσαι μέσα στο ημίφως και να νιώθεις κάτω από τα πόδια σου, στους τάφους της κρύπτης, ιερείς, αξιωματούχους, δευτέριους, πρωτοβουλάριους, πρωτέκτητους. Δέος…

Η Αγία Άννα πρέπει να χτίστηκε στη θέση παλαιότερου κτίσματος, εκ βάθρων, γιατί η κατασκευή της φαίνεται ενιαία. Στο εσωτερικό της μάλιστα, βλέπουμε ιωνικά κιονόκρανα που χρησιμοποιήθηκαν στην ανακατασκευή της, από το παλαιότερο κτίσμα.
Από την ανάγλυφη επιγραφή που υπάρχει πάνω από τη νότια θύρα (με έναν ένοπλο μαχητή και έναν άγγελο), μαθαίνουμε ότι η ανακαίνιση του ναού, έγινε στα χρόνια του Πρωτοσπαθάριου Αλεξίου και αναφέρονται οι αυτοκράτορες Βασίλειος ο Α`, Λέων ο Στ` και Αλέξανδρος. Και οι τρεις της Μακεδονικής Δυναστείας. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι σώζεται και η χρονολόγηση: «ςτργ», δηλαδή 6.393 από κτίσεως κόσμου, δηλαδή το 884/5 μΧ.

Σήμερα, πάνω από τη νότια θύρα, βλέπουμε και τέσσερις πλάκες με ανάγλυφους σταυρούς, αλλά αυτή είναι προσθήκη μετά τις αρχές του 20ου αιώνα, αφού σε δύο φωτογραφίες του 1893 και του 1910, δεν υπάρχουν. Προφανώς προήλθαν από τη λεηλασία των τάφων της κρύπτης, μετά την ανταλλαγή πληθυσμών και ως «περίσσευμα» είπαν να το χρησιμοποιήσουν κατά το δοκούν, για να «εμπλουτίσουν» την εξωτερική εικόνα του ναού.

Ο εορτασμός της Αγίας Άννης στη Μικρά Ασία

Στα μέρη της Ιωνίας στη Σμύρνη, στη Φώκαια, στα Βουρλά και στα μικρά παράλια χωριά η 9η Δεκεμβρίου, η γιορτή της Αγίας Άννης, δεν ήταν μεγάλη πανήγυρη. Ήταν όμως μια ημέρα βαθιάς ευλάβειας, μια γιορτή της μάνας, του παιδιού και του σπιτικού. Από νωρίς το πρωί οι καμπάνες χτυπούσαν ήρεμα, κι οι γυναίκες, τυλιγμένες με τα ζεστά μαντήλια τους, κατέβαιναν στους ναούς και τα μικρά εξωκλήσια για τη λειτουργία. Στην εικόνα της Αγίας Άννης με τη μικρή Παναγία στην αγκαλιά, άναβαν κερί και άφηναν ταπεινά τάματα, υφαντά, μαντήλια, μικρά παιδικά ρουχαλάκια, σιτάρι ή μια πρέζα αλάτι δεμένη προσεκτικά σε κόκκινο ύφασμα. Όλα σημάδια πίστης, προσδοκίας και ευχή για γονιμότητα, υγεία και καλοσύνη στο σπιτικό.

Στη Σμύρνη, οι γυναίκες από τις συνοικίες του Κορδελιού και της Προκυμαίας μαζεύονταν μετά τη λειτουργία στα σπίτια για καφέ, λουκούμια και σεκέρια, μιλώντας χαμηλόφωνα για τα τζιέρια τους , τις έγνοιες και τις χαρές της ζωής. Στη Φώκαια, πάλι, ο κόσμος ανέβαινε στα μικρά εξωκλήσια στα υψώματα· εκεί, μετά την προσευχή, μοιράζονταν σύκα, σταφίδες και βραστό σιτάρι — το «φαγητό της ευλογίας», όπως το έλεγαν.

Νά κατακεραυνώνουμε τά πάθη μας καί ὄχι νά τά δικαιολογούμε

Μοῦ ἔλεγε ἕνας Πνευματικός πολύ καλός:
- Τούς κόβω ὅταν μοῦ λένε τίς ἱστορίες τους καί ὄχι τίς ἁμαρτίες τους...
Δέν πᾶμε στόν Πνευματικό νά ποῦμε τήν ἱστορία τῆς ζωῆς μας ἤ τό πῶς ἔγινε τό τάδε περιστατικό. Αὐτό φέρνει μιά ψυχολογική ἀνακούφιση, ἀλλά δέν εἶναι ἡ θεραπεία αὐτό.

Στόν Πνευματικό θά πεῖς τίς ἁμαρτίες σου, ἕνα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, καί θά πεῖς κάποια χαρακτηριστικά συμβάντα γιά νά δώσεις στόν Πνευματικό τήν εἰκόνα σου νά καταλάβει τί συμβαίνει στήν ψυχή σου. Συνεπῶς δέν χρειάζονται πολλά λόγια.
Λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος: "μέ πέντε λόγια δίνω εἰκόνα στόν Πνευματικό". 

Καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἐξομολογεῖτο, ἀλλά δέν ἔλεγε ἀτέλειωτες ἱστορίες. Πόσο θέλει νά πεῖς δέκα ἁμαρτίες; Δύο λεπτά. Ἀντε νά πεῖς καί μία εἰκόνα στό κάθε χαρακτηριστικό.. Πέντε λεπτά! Ὄχι μισή ὥρα καί μία ὥρα.

«Ἄχ, Παπα-Νικόλα μου! Παρακάλεσε τόν Ἅγιο Ἰάκωβο νά γίνω καλά κι ἐγώ θά τόν γιορτάζω, ὅσο πιό ἐπίσημα μπορῶ!»

Πρὶν ἀπὸ χρόνια κάλεσε τὸν Ἅγιο Νικόλαο τὸν Πλανᾶ μιὰ οἰκογένεια ἐδῶ στὴν Ἀθήνα, νὰ πάει νὰ τῆς κάνει Εὐχέλαιο.
Ἕνα δωμάτιο τῆς αὐλῆς τοῦ σπιτιοῦ της τὸ εἶχε νοικιάσει κάποιος ποὺ ἦταν ἄρρωστος σὲ προχωρημένο ἐπίφοβο βαθμό.
Ὅταν τελείωσε τὸ Εὐχέλαιο, τοῦ εἶπε ἡ οἰκοδέσποινα νὰ περάσει καὶ στὸν ἀσθενῆ νὰ τὸν μυρώσει.
Ἀφοῦ τὸν μύρωσε σταυροειδῶς μὲ τὸ λάδι τοῦ Εὐχελαίου, κάθισε κοντά, καὶ τὸν ρώτησε πῶς τὸν λένε κλπ.
Τοῦ λέει ὁ ἀσθενὴς ὅτι τὸν λένε Ἰάκωβο.
-Ἄαααα! Μπράβο, παιδί μου! Ἔχεις καὶ τ’ ὄνομα τοῦ Ἀδελφοθέου Ἰακώβου, ἀδελφοῦ τοῦ Κυρίου!».
Αὐτός, ὅμως, μὲ ἀρκετὴ ἀπιστία καὶ μὲ σχετικὴ εἰρωνεία, τοῦ εἶπε:
-«Μπααα! Εἶχε κι ἄλλα ἀδέλφια ὁ Χριστός;»
Κάθισε ὁ Παπποῦς καὶ τοῦ ἀνέπτυξε τὸ ζήτημα καὶ τοῦ ἐξιστόρησε ὅτι ὁ Ἰωσὴφ ὁ Μνήστωρ, πρὶν ἀκόμη μνηστευθεῖ τὴν Κυρία Θεοτόκο, εἶχε ἀπὸ νόμιμο γάμο πέντε παιδιά, γι αὐτὸ καὶ ὁ γιός του, ὁ Ἰάκωβος, ὀνομάσθηκε «Ἀδελφόθεος».
Τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, τοῦ ἦρθε κατάνυξη ἀπὸ τὴν ἀφήγηση τοῦ Ἁγίου Πατέρα μας Νικολάου καὶ εἶπε:
-«Ἄχ, πάτερ μου! Παρακάλεσε τὸν Ἅγιο Ἰάκωβο νὰ γίνω καλὰ κι ἐγὼ θὰ τὸν γιορτάζω κάθε χρόνο, ὅσο πιὸ ἐπίσημα μπορῶ!»

Η Εκλογή του Αγίου Αμβροσίου Επισκόπου Μεδιολάνων και ο Τρόπος Εκλογής Επισκόπων τον 4ο Αιώνα στην Ιταλία

  Η εκλογή του Αγίου Αμβροσίου ως Επισκόπου Μεδιολάνων είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και θαυμαστά γεγονότα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Μέσα από το παράδειγμα αυτό μπορούμε να κατανοήσουμε πώς γινόταν η εκλογή Επισκόπου τον 4ο αιώνα στη Δύση, ποια ήταν η θεσμική διαδικασία, ποιος ο ρόλος των Επισκόπων και τι συνέβαινε με τον λαό (λαϊκά μέλη της Εκκλησίας).

  Μετά τη νομιμοποίηση του Χριστιανισμού από τον Μ. Κωνσταντίνο (313 ), η Εκκλησία απέκτησε πιο καθορισμένη οργανωτική μορφή, η οποία στηρίχθηκε στο Μητροπολιτικό σύστημα που διαμορφώθηκε ήδη από τον 3ο αιώνα και κατοχυρώθηκε Κανονικά με την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325 ). 

Η εκλογή των Επισκόπων συνέχισε να πραγματοποιείται σύμφωνα με τις αρχές της αρχαίας εκκλησιαστικής παράδοσης. Οι σχετικοί εκκλησιαστικοί κανόνες (όπως ο 4ος κανόνας της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, 325 ) καθόριζαν ότι:

 «Τον Επίσκοπο πρέπει να εκλέγουν οι Επίσκοποι της επαρχίας, με την ομόφωνη ή κατά πλειοψηφία ψήφο τους.» (Ἐπίσκοπον προσήκει μάλιστα μὲν ὑπὸ πάντων τῶν ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ καθίστασθαι· εἰ δὲ δυσχερὲς εἴη τὸ τοιοῦτο, ἢ διὰ κατεπείγουσαν ἀνάγκην, ἢ διὰ μῆκος ὁδοῦ, ἐξ ἅπαντος τρεῖς ἐπὶ τὸ αὐτὸ συναγομένους συμψήφων γινομένων καὶ τῶν ἀπόντων, καὶ συντιθεμένων διὰ γραμμάτων, τότε τὴν χειροτονίαν ποιεῖσθαι· τὸ δὲ κῦρος τῶν γινομένων δίδοσθαι καθ' ἑκάστην ἐπαρχίαν τῷ μητροπολίτῃ.)

Η διαδικασία περιλάμβανε τρία βασικά στάδια:

Όταν συνηθίζεις να εγκαταλείπεις το ανυπεράσπιστο, χάνεις την ικανότητα να αγαπάς και να αντιστέκεσαι.

Φανταστείτε πως ένα πρωί η Πολιτεία ανακοινώνει ότι λόγω μιας «πιθανής απειλής», μιας ασαφούς οδηγίας ή μιας διοικητικής «αναγκαιότητας», πρέπει να θανατώνονται 440 κατοικίδια σκυλιά την ημέρα.
Όχι αδέσποτα.Τα δικά μας σκυλιά.
Εκείνα που κοιμούνται δίπλα μας, που μεγαλώνουν με τα παιδιά μας, που μας κοιτούν με μάτια που μιλάνε χωρίς λέξεις.
Η ανακοίνωση έρχεται ψυχρή, γραφειοκρατική, άψυχη:
«Μέτρο πρόληψης».
«Αποφυγή διασποράς».
«Προστασία του πληθυσμού».
Καμία εξήγηση.
Καμία απόδειξη.
Καμία φροντίδα.
Τα συνεργεία ξεκινούν.Οι γειτονιές ξυπνούν από ουρλιαχτά.
Οι άνθρωποι στέκονται μπροστά στην πόρτα, με το λουρί στο χέρι, μην ξέροντας αν πρέπει να υπακούσουν ή να αντισταθούν.
Κάποιοι κλαίνε.Κάποιοι παγώνουν.Κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν τα ζώα τους στο μπάνιο ή στο υπόγειο.Κάποιοι βγαίνουν στο δρόμο με τα σώματά τους σαν ασπίδα.
Κι όμως, πολλοί -πάρα πολλοί- μένουν απλώς σιωπηλοί.
«Τι να κάνουμε; Έτσι λένε οι ειδικοί.»
«Δεν καταλαβαίνουμε, αλλά κάτι θα ξέρουν.»
«Δεν μπορούμε να τα βάλουμε με το κράτος.»
«Είναι κρίμα, αλλά πρέπει.»
Μέχρι που, μέρα με τη μέρα, η φρίκη γίνεται συνήθεια.

Όλη σας η ζωή πρέπει να είναι μια προετοιμασία για την Θεία Κοινωνία

«Γιατί δεν κοινωνείς σήμερα;» μπορεί να ρωτήσεις μια άλλη γυναίκα.
«Δεν είμαι έτοιμη σήμερα.»

 - «Γιατί δεν κοινωνείς;»

 - «Ούτε εγώ είμαι έτοιμη.»
- «Για τι ετοιμάζεσαι τέλος πάντων;! Εντάξει, δεν είσαι έτοιμη τη Δευτέρα, ούτε την Τρίτη... Αλλά την Κυριακή; Πού μετά; Είναι η τελευταία μέρα της εβδομάδας!
«Έξι μέρες θα εργάζεσαι και θα κάνεις όλη σου τη δουλειά, αλλά η έβδομη μέρα είναι για τον Κύριο.» Εσύ, άνθρωπε, αφιέρωσε την έβδομη μέρα σε Εμένα... Άλλωστε, ο Θεός το πρόσταξε αυτό. Σου έδωσε 24 ώρες την ημέρα, οπότε πώς μπορείς να Του αφιερώσεις έστω και μια ώρα στην προσευχή;! Ο ίδιος ο Δημιουργός του σύμπαντος είναι έτοιμος να συνομιλήσει μαζί σου, αρκεί να στραφείς σε Αυτόν.

Ο Κύριος μας επέτρεψε να Τον αποκαλούμε Πατέρα. Σε εμάς, που είμαστε σκόνη και στάχτη, μας κληροδότησε την προσευχή «Πάτερ ημών».

 Εμείς οι Χριστιανοί είμαστε του Χριστού. Έχυσε το Αίμα Του για εμάς... Αλλά αυτή, βλέπετε, δεν είναι έτοιμη για Κοινωνία... Τι ετοιμάζεστε λοιπόν;"
Ναι, όλη σας η ζωή πρέπει να είναι μια προετοιμασία για την Κοινωνία. Σιγά σιγά, πρέπει να αφιερώνετε όλο και περισσότερο χώρο στον Θεό στη ζωή σας. Ο εχθρός δεν θα σας αφήσει να φύγετε εύκολα. Αλλά με τη βοήθεια του Θεού, όλα είναι δυνατά. Ο Παράδεισος μας περιμένει. Όλοι πρέπει να επιστρέψουμε εκεί - στη ζωή για την οποία δημιουργηθήκαμε, αλλά από την οποία εκδιωχθήκαμε - στον Παράδεισο.

Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος (Γκαριγιάντς)-Όπτινα

Η υπόσκαφη Μονή του Αγίου Νικολάου

Η υπόσκαφη Μονή του Αγίου Νικολάου/Σινασός Καππαδοκίας

πηγή

Το χριστοκεντρικό ήθος μέσα από τη ζωή ενός λαοφιλούς αγίου

 Αιώνες πριν ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης θα μας διατρανώσει ότι: " ἡ ἠθικὴ ἐξ ἔθους παραγίγνεται," δηλ. "η ηθική έχει τις ρίζες της στις συνήθειες." Πράγματι ο κάθε άνθρωπος μέσα από τον τρόπο ζωής του φανερώνει και τις συνήθειές του. Χαρακτηρίζεται από τις αντιδράσεις του σε μια δυσκολία ή δοκιμασία. Προσδιορίζεται από τις καθημερινές του πράξεις. Και γενικά αποκαλύπτεται ως άνθρωπος μέσα απ' όλη την παρουσία του στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Γι' αυτό και στην αρχαιότητα δεν γίνεται λόγος περί του ενός "ήθους", αλλά για πολλά "ήθη", δηλ. τον τρόπο ζωής, τα έθιμα, τις συνήθειες και την συμπεριφορά των ανθρώπων στην καθημερινότητα.

  Όμως τι σχέση υφίσταται μεταξύ του ήθους και της Εκκλησίας; Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία μας διδάσκει το δικό της ήθος, το ορθόδοξο χριστιανικό ήθος. Πρώτος Διδάσκαλος αυτού του ήθους υπήρξε από τη στιγμή της Σάρκωσής Του μέχρι και την εις Ουρανούς Ανάληψή Του, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Και βεβαίως το ήθος Του αντέγραψαν η Παναγία Μητέρα Του και οι αναρίθμητοι άγιοι μάρτυρες και όσιοι της Εκκλησίας μας. Αναζητώντας λοιπόν πρότυπα ορθόδοξου χριστιανικού ήθους, η εκκλησιαστική ιστορία βρίθει πολλών παραδειγμάτων.

 Σε τι όμως συνίσταται το χριστιανικό ήθος; Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης δεν είναι παρά "η εν Χριστώ ζωή", το χριστοβίωμα, το να ζει κάποιος τη ζωή του Θεανθρώπου Κυρίου.

Eπέθηκεν αὐτῇ τάς χεῖρας(Κυριακή Ι'Λουκά)

«Ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ ᾿Ιησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν» (Λουκ. 13, 12-13)

«Ὅταν τὴν εἶδε ὁ ᾿Ιησοῦς, τὴ φώναξε καὶ τῆς εἶπε· «Γυναίκα, ἀπαλλάσσεσαι ἀπὸ τὴν ἀρρώστια σου».῎Εβαλε πάνω της τὰ χέρια του κι ἀμέσως ἐκείνη ὀρθώθηκε καὶ δόξαζε τὸν Θεό».

  Μια κίνηση τρυφερότητας, ευλογίας και μετάδοσης της δικής Του θεϊκής ενέργειας κάνει ο Χριστός στη συναγωγή των Ιουδαίων, ημέρα Σάββατο. Στο ακροατήριο της διδαχής Του ήταν και μια συγκύπτουσα, μια κυρτωμένη επί δεκαοκτώ χρόνια γυναίκα. Μπορεί να βίωνε το μαρτύριο της ασθένειας, όμως δεν έχασε την πίστη της στον Θεό. Γι’ αυτό και, παρά το οικτρό θέαμα της όψης της, το οποίο συνδυαζόταν με την πεποίθηση που είχαν οι πολλοί ότι κάποια αμαρτία έπρεπε να είχε κάνει για να τιμωρούνταν τόσο πολύ, η γυναίκα παραμένει στη συναγωγή, παραμένει κοντά στον Θεό. Και η παρουσία του Χριστού της δίνει την υγεία, τη λύτρωση, την αποκατάσταση. Δεν το ζήτησε από τον Χριστό. Ο Κύριος βλέπει τη δύναμη της πίστης της και την υπομονή της, το αγόγγυστο για τον Θεό, και θαυματουργεί.

Κυριακή Ι΄ Λουκά-Ο εργάτης της αμαρτίας

 Ο Χριστός ένα Σάββατο μπήκε σε μια εβραϊκή συναγωγή και δίδασκε. Μεταξύ των ακροατών του ήταν και μια άρρωστη γυναίκα. Επί δέκα οκτώ χρόνια ήταν «συγκύπτουσα». Διπλωμένη στη μέση, χωρίς να μπορεί να σηκώσει εντελώς το κεφάλι της. Χωρίς καν να το ζητήσει η ίδια, ο Χριστός τη θεράπευσε. Η γυναίκα αυτή δεν ήταν απλώς ασθενής. Είχε «πνεύμα ασθενείας». Ήταν άρρωστη από επήρεια δαιμονικού πνεύματος. Τη γυναίκα αυτή «έδησεν ο σατανάς δέκα και οκτώ έτη». Όμως ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για ένα συγκεκριμένο λόγο. «Εις τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιω. 3, 8). Γι’ αυτό και λύνει την θυγατέρα του Αβραάμ από τα δεσμά του σατανά θεραπεύοντάς την (Κυριακή Ι΄ Λουκά).

 Ώστε έχουμε και αρρώστιες που προκαλούνται από τον διάβολο; Καθόλου παράξενο. Εξ αρχής ο διάβολος στοχεύει αταλάντευτα στην καταστροφή του ανθρώπου. Δεν αντέχει να βλέπει δημιούργημα από ύλη, με σάρκα και οστά, να ζει στον Παράδεισο, από όπου αυτός, πνεύμα με πολύ ανώτερες προοπτικές, εξέπεσε. Με τη σατανική του μαεστρία λοιπόν σχεδιάζει την πτώση του ανθρώπου, την έξωσή του από τον Παράδεισο, για να οδηγήσει στη φθορά, την αρρώστια και τον θάνατο το θεόπλαστο και θεόμορφο σώμα του. Αίτιος λοιπόν για να αρρωσταίνουν τα ανθρώπινα σώματα «ο αλιτήριος γέγονε σατανάς» (αγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας, Εξήγησις υπομνηματική εις το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, εν ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Θεσ/νίκη 2005, τ. 26, σ. 26).

Είναι μεγάλη ἁμαρτία ὅσοι τό λένε αὐτό.

''Ἀκοῦμε πολλούς νά λένε : Εἶμαι ἐντάξει, δέν ἔχω κάνει κάποια ἁμαρτία.

 Εἶναι μεγάλη ἁμαρτία ὅσοι τό λένε αὐτό. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πλανῶνται καί εἶναι ὁ σατανᾶς μέσα τους καί λένε, ὅτι εἶναι ἐντάξει. Ὁ ἄνθρωπος ἀπό τή στιγμή πού παραδεχθεῖ ὅτι εἶναι ἐντάξει, ἤδη δέν εἶναι ἐντάξει. 

 Οἱ προτεστάντες καί ὅλοι οἱ αἱρετικοί παραδέχονται τέτοια πράγματα ὅτι εἶναι ἐντάξει, ἐνῶ ὁ πραγματικά Ὀρθόδοξος, οὐδέποτε θά παραδεχτεῖ ὅτι εἶναι ἐντάξει καί οὐδέποτε θά πιστέψει ὅτι εἶναι σεσωσμένος, ἀλλά πράττει αὐτό πού λέει ὁ Θεός καί ἐλπίζει στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Οὐδέποτε νά παραδεχτεῖτε καί νά πιστέψετε ὅτι εἶστε ἐντάξει, ποτέ! 

Αὐτή εἶναι ἡ σωστή στάση, πού πρέπει νά κρατᾶμε στό θέμα αὐτό. 

Μπορεῖ κάποιος νά μήν ἔχει χέρια, νά μήν ἔχει πόδια καί νά εἶναι σιωπηλός ὅλη τή μέρα καί παρ΄ ὅλα αὐτά νά ἁμαρτάνει θανάσιμα μέ τήν διάνοιά του, μέ τούς λογισμούς του.''

 Δημητρίου Παναγόπουλου-Ιεροκήρυκος

Στο ερώτημα το οποίο πλανάται αυτές τις μέρες: Χριστούγεννα με Χριστό ή με βιτρίνες,

Στο ερώτημα το οποίο πλανάται αυτές τις μέρες: Χριστούγεννα με Χριστό ή Χριστούγεννα με βιτρίνες, η απάντηση μας είναι μόνο μία: 

Χριστούγεννα πρώτα με Χριστό προφανώς και μετά ΚΑΙ με βιτρίνες.

Πρέπει να χαιρόμαστε επειδή ο ερχομός του Χριστού επηρεάζει έστω και επιφανειακά τον κόσμο και όλοι έχουν γιορτές και πάρτι και οχι να ειμαστε αυστηροί και επικριτικοί,ούτε να βλέπουμε την αμαρτία παντού.

Γιατι ο Χριστός ήρθε για όλους και οχι μονο γι' αυτους που μοιράζονται εν κλειστώ

 " άρρητα πνευματικά μυστήρια ".

 Γιατί οταν περασουν οι γιορτές οι μεν επιφανειακοί θα μεινουν με αυτό το διαβόητο κενό, αλλά και οι σουπερ εναρετοι θα μείνουμε εγκλωβισμένοι στην αυτάρεσκη υπερηφάνια μιας τάχα καθαρότητας.
Έτσι όμως συκοφαντείται από εμάς η ταπείνωση του Χριστού.

Επίσης όποιος βάζει προτεραιότητα τον Χριστό και γεμίζει από όλο αυτό, όλα τα βλέπει λαμπρά και καλά και δεν επηρεάζεται ούτε από τον καταναλωτισμο ούτε γνωρίζει από κατάθλιψη εορτών. Όλα γύρω του φαίνονται στην θέση που τους αρμόζει να είναι. Πανηγυρικά.

Οι Ρωμιοί πρόγονοι μας γνώριζαν να εορτάζουν συνδυαζοντας κόσμο και Εκκλησία. Εμείς όλα τα βάζουμε σε κουτάκια και σχήματα και σε δυαλισμούς. Είναι μια ασθένεια η οποία μας ήρθε από την πολιτική και το πνεύμα της ιδεολογικοποιημένης πίστης. Εμείς τέτοιες λεπτολογιες δεν γνωρίζαμε. Στενέψαμε...

π. Panteleimon Krouskos

Ο Μαρξ για την εξωτερική πολιτική επί Καποδίστρια

 Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ

(Από την αποκήρυξη του Υψηλάντη… στο Καποδιστριακό τελεσίγραφο στον Σουλτάνο.(18/7/1821).Το  πολεμικό τελεσίγραφο που έσωσε την επανάσταση και έμεινε στην ιστορία ως τελεσίγραφο Στρογγάνωφ. )

Οι θέσεις του Μαρξ για την Ρωσική εξωτερική πολιτική και την Ελληνική επανάσταση παραμένουν  αναξιοποίητες από τους μελετητές του 21.

Παραμένουν  θαμμένες στην λήθη ιδιαίτερα από τους παραδοσιακούς Έλληνες Μαρξιστές ( Σκληρό, Κορδάτο, Ζεύγο) αλλά και σύγχρονους  Μαρξίζοντες μελετητές του 21 γενικά και του Καποδίστρια ιδιαίτερα. . Παραβλέπονται συνειδητά   από τους καλλιεργητές του αφηγήματος του «αντεπαναστάτη»,  και «αυταρχικού»  Καποδίστρια .

Στο βιβλίο των Μαρξ-‘Εγκελς <Η Ελλάδα η Τουρκία και το Ανατολικό ζήτημα.>(Εκδόσεις Γνωση1985,Εισαγωγή μετάφραση, υπομνηματισμός Παναγιώτη Κονδύλη), στο κείμενο 118 με τίτλο «Η Εξωτερική πολιτική του Ρώσικου Τσαρισμού», παρουσιάζεται αυτή η πολιτική «διαβολικά» υποστηρικτική των επαναστατικών κινημάτων στην Ευρώπη αλλά και φιλελληνική με τα ακόλουθα λόγια.. 

«..Για να στηριχτεί η Ελληνική εξέγερση έπρεπε να εμποδιστεί η ανάμειξη της Δύσης. Έπρεπε δηλ η Δύση να παραμένει απασχολημένη με τα εσωτερικά της προβλήματα. Για τον σκοπό αυτό είχε προσφέρει λαμπρή προεργασία ο κούφιος λόγος για την νομιμότητα. Οι νόμιμοι κύριοι είχαν γίνει παντού μισητοί, πέρα για πέρα

..Οι προσπάθειες παλινόρθωσης της προ επαναστατικής κατάστασης αναστάτωσαν την αστική τάξη σε ολόκληρη την Δύση. Στην Γαλλία και στη Γερμανία η κατάσταση βρισκόταν σε αναβρασμό. Στην Ισπανία και στην Ιταλία ξέσπασαν ανοιχτές εξεγέρσεις. Η τσαρική διπλωματία είχε βαλμένο το χέρι της σε όλες αυτές τις συνομωσίες και εξεγέρσεις. Όχι ότι τις έκαμε ή έστω τη συνέβαλε ουσιαστικά στη στιγμιαίες τους επιτυχίες τους, όμως με τους επίσημους εκπροσώπους της έκανε ότι μπορούσε για να σπείρει ταραχή στο εσωτερικό των νομίμων συμμάχων της. Όμως προστάτευε άμεσα τα επαναστατικά στοιχεία της Δύσης μόλις αυτά εμφανίζονταν με το προσωπείο του φιλελληνισμού. Και ποιοί άλλοι ήσαν οι φιλέλληνες που μάζευαν χρήματα και έστελναν ολόκληρα ένοπλα επικουρικά σώματα στην Ελλάδα αν όχι οι καρμπονάροι  και άλλοι φιλελεύθεροι  της Δύσης;

Όλα αυτά δεν εμπόδισαν τον πεφωτισμένο Τσάρο Αλέξανδρου να καλέσει τους νομίμους συναδέλφους του στα συνέδρια του Άαχεν, του Τροπάου, του Λαϊμπαχ και της Βερώνας να πάρουν τα πιο ενεργά μέτρα εναντίον των εξεγερμένων υπηκόων τους και να στείλουν στα 1821 τους αυστριακούς στην Ιταλία και στα 1823 τους Γάλλους στην Ισπανία για να καταστείλουν την επανάσταση και ακόμα και να καταδικάσουν φαινομενικά την εξέγερση των ελλήνων ενώ ταυτόχρονα την υποκινούσε ο ίδιος και έβαζε ανθρώπους του να ενημερώσει τους φιλέλληνες της δύσης ώστε να διπλασιάσουν τη δραστηριότητά τους…σελ 474.».

«Θεοβάδιστος»

Ὁ τόπος αὐτὸς δὲν εἶναι τυχαῖος,εἶναι ὄντως Θεοβάδιστος,μὲ τὰ μεγάλα γεγονότα τῶν Θεοφανειῶν ποὺ ἀπετέλεσαν καὶ αὐτὸ ποὺ λέμε«Παλαιὰ Διαθήκη», «παλαιὴ συμφωνία» τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀνθρώπους.
Ἡ λέξη «Θεοβάδιστος» εἶναι πανέμορφη λέξη καὶ τὴν συσχετίζω πάρα πολὺ μὲ τὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως στὰ πρῶτα του κεφάλαια,ποὺ ἀναφέρεται ὁ Θεὸς νὰ περπατᾶ στὸν Παράδεισο.
Ἀπὸ ἐκεῖ ἴσως ἔγινε καὶ τὸ ἀνάλογο,καταλαβαίνουμε βέβαια ὅτι πρόκειται γιὰ ἀνθρωπομορφικὲς ἐκφράσεις τοῦ θείου,γιατὶ ἄκουσε λέει ὁ Ἀδὰμ τὸν Θεὸ νὰ βαδίζει.
Εἶναι βέβαιο ὅτι εἶχαν παραμείνει αὐτὰ τὰ γεγονότα στὴν κοινὴ συνείδηση τῶν λαῶν,
ἂν προσθέσουμε δὲ καὶ τὸ κατάλληλο κλίμα τῆς ἐρήμου ποὺ ἥλκυε μιὰ ψυχὴ,
ἂς τὸ πῶ,ἐρωτευμένη μὲ τὸν Θεὸ,ποὺ δὲν ἤθελε νὰ διασπᾶται μὲ τίποτε ἄλλο
ἀλλὰ νὰ εἶναι ἐπικεντρωμένη ἐκεῖ.

Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπίσκοπου Σινᾶ, Φαρὰν καὶ Ραϊθῶ
καὶ Ἡγουμένου Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Αικατερίνης Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ κ. Συμεών
Οἱ Ἅγιοι τοῦ Σινᾶ (ἀπόσπασμα)
Πειραϊκή Εκκλησίατεῦχος 383, Νοέμβριος 2025

Ας ποτίζετε και τις.... ρίζες της ψυχής με την Αγία Εξομολογηση.

Ρωτάει ενας κύριος τον Γέροντα της Μονης:
-Πάτερ,πως να προσεύχομαι;
-Τι ρωτάς ευλογημένε;
Δηλαδή άμα είναι να φας εναν γύρο με τζατζίκι, ή μια τούρτα, θα με ρωτήσεις πως θα την φας;Βάλε την καρδιά σου μπροστά και ακόλουθα.

Άλλη μια μεσόκοπη κυρια τότε, ρωτά τον Ηγούμενο.
Και εμείς Γέροντα κάθε πότε πρέπει να εξομολογούμαστε;
-Εεε όποτε βγαίνει η ρίζα απο τα μαλλιά και θέλει βάψιμο ,τότε ας ποτίζετε και τις ρίζες της ψυχής με την Αγία Εξομολογηση.

Δυστυχώς ,ενώ για τα εφήμερα γινόμαστε πρόθυμοι, για τα πνευματικά είμαστε αδιάφοροι σε σημείο να απορούμε και να ρωτάμε για τα αυτονόητα.

π.Διονύσιος Ταμπάκης

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΑΓΑΘΗ

Συνομιλητές Κλείτος Ιωαννίδης και Βαρβάρα Μεταλληνού,φιλόλογος, θεολόγος

Κ.Ι.: Η Ορθόδοξη μας παράδοση δεν έχει να παρουσιάσει μόνο μεγάλους Γέροντες και πατέρες" έχει να παρουσιάσει και μεγάλες Γερόντισσες και μητέρες. Για μια τέτοια μεγάλη μητέρα και Γερόντισσα, τη μοναχή Αγάθη από την Κεφαλληνία, θα μας μιλήσει η κυρία Βαρβάρα Μεταλληνού, η οποία επίσης κατάγεται από το ωραίο αυτό νησί του Ιονίου.

Β.Μ.: Θεωρώ ιδιαίτερη ευλογία το γεγονός ότι, λίγα χρόνια μετά την κοίμηση της Γερόντισσας, μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για την αγία μορφή της, για το βίο της και την πολιτεία της.

Η Γερόντισσα Αγάθη στάθηκε για το νησί μας, την Κεφαλληνία, ένας πνευματικός φάρος. Ήταν Ηγουμένη και κτιτόρισσα συγχρόνως της ιεράς Μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου Κορωνάτου ή Δακρυροούσσης, όπως λέγεται, διότι υπάρχει μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας εκεί.

Η Γερόντισσα, από μικρή ηλικία, σ' αυτή την, ερειπωμένη τότε, εκκλησία στράφηκε, διότι από μικρή είχε την κλίση και την κλήση ν' αφοσιωθεί στη μοναχική πολιτεία. Καταγόταν από απλή οικογένεια, που ζούσε σ' ένα χωριουδάκι λίγο έξω από το Ληξούρι της Κεφαλλονιάς. Γεννήθηκε το 1896, από τον Ανδρέα και την Αναστασία Μεγαλογένη.

Η Γερόντισσα Αγάθη συνέχισε τη μεγάλη παράδοση, την οποία έχει η Κεφαλληνία, που παρουσίασε μεγάλες μορφές αγίων, όπως είναι ο Άγιος Γεράσιμος, ο Όσιος Άνθιμος ο Κεφαλλήν και ο Άγιος Παναγής Μπασιάς, ο παπα-Μπασιάς όπως είναι γνωστός. 

Μέσα σ' αυτή την παράδοση μεγάλωσε η Γερόντισσα, κάτω από την πνευματική μητρότητα της οποίας είχα τη μεγάλη ευλογία να βρίσκομαι κι εγώ.

Η μοναχή Αγάθη αναδείχθηκε πνευματική μητέρα και διδασκάλισσα και φωτιστής πάρα πολλών ανδρών και γυναικών στο νησί μας, όχι μόνο με το λόγο της, αλλά κυρίως με το παράδειγμα της. Σήμερα δε, που έχω κι εγώ μια κάποια ηλικία και με τη θεολογική κατάρτιση που απέκτησα στο μεταξύ, θαυμάζω πραγματικά πώς μια απλοϊκή χωριατοπούλα, μια γυναίκα που μόλις το δημοτικό σχολείο είχε τελειώσει, κατάφερε να γίνει, όπως είπα και προηγουμένως, πνευματικός φάρος και πνευματική μητέρα ανδρών και γυναικών. Πολλοί άνδρες, πνευματικά της τέκνα, διακρίθηκαν είτε μέσα στον Κλήρο είτε μέσα στον ιερό χώρο της θεολογίας μας, ενώ γυναίκες, που ήταν πνευματικές θυγατέρες της, διακρίθηκαν στο μοναχισμό ειδικά και στην πνευματική μας ζωή γενικά.