ΠΟΙΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΤΩΡΑ Ν’ ΑΚΟΥΣΤΕΙ;

Άδειος κι ορφανός ο κόσμος μας, όπως λέει το τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι. Κι εμείς γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Όχι από ανθρώπους, διότι κυριαρχεί ένας υπερπληθυσμός, αλλά από νόημα. Μοιάζει η Ευρώπη στην οποία ανήκουμε μια έρημη χώρα, όπως είχε προφητέψει ο σπουδαίος Νομπελίστας ποιητής T.S. Elliot. Έρημη από αγάπη, από πίστη στην ανάσταση, από έγνοια για τον συνάνθρωπο. 

Μπορεί να φορτώνεται η ψυχή μας από συναισθήματα, όταν βλέπουμε πόνο, δυστυχία, πόλεμο, θάνατο, αλλά όλα μετριούνται με βάση τις ιδέες, τις απόψεις και τα συμφέροντά μας. Δικαιολογημένος είναι ο πόλεμος όταν τον διεξάγουν αυτοί που υποστηρίζουμε. Η δυστυχία μάς προβληματίζει όταν έχει να κάνει με οικείους, όχι με ξένους. Και ένα αίσθημα μηδενισμού κυβερνά τον προοδευμένο άνθρωπο, αυτόν που έχει ορθολογικοποιήσει τον ουρανό, χωρίς όμως να μπορεί να ελπίσει σε μια ζωή στην οποία δεν είναι μόνο το εγώ που κυβερνά.

 Γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Τα έχουμε μετατρέψει σε γιορτή γέννας, παιδιών, δώρων, ξεκούρασης, φαγητού, ταξιδιών. Είναι η γιορτή στην οποία απλώς κρατάμε έθιμα και κάλαντα, για να γυρίζουμε στην παιδικότητά μας, όχι όμως ως προς τη συγχώρεση, την αγάπη, την προσδοκία της αγκαλιάς, αλλά για να μην μας τρελαίνει το ότι μεγαλώνουμε, το ότι νιώθουμε στο βάθος μοναξιά, το ότι όσο κι αν προσπαθούμε να ξεγελάσουμε την αδυναμία να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, καθώς δεν είναι προτεραιότητα για τους πολλούς η κένωση, το άδειασμα από τον παντοδύναμο, αλλά και αμαυρωμένο εαυτό μας, νιώθουμε ότι μόνο με το να γίνουμε ή να χαζεύουμε τα παιδιά υπάρχει παρηγοριά.

Προσπερνούμε όμως την πρόκληση για πρόσληψη της αγάπης που ο Θεός μας έφερε ως δωρεά ανεκτίμητη και ανεπίστροφη, ως δωρεά που περνά από τον θάνατο για να γίνει ανάσταση, περνά από τον κόπο και την παραίτηση από κάθε εξουσία, για να γίνει ζωή διακονίας του άλλου. Έτσι, τα Χριστούγεννα θα έλθουν και θα παρέλθουν, σαν μια ευχάριστη, όχι όμως λυτρωτική αλλαγή. Γιατί αν δεν αλλάξουμε εντός μας, η αλήθεια θα μας καταβάλει.

Τι να μας πει η Εκκλησία σε τέτοιους καιρούς; Πώς να λειτουργήσει σαν προφήτης που θα ακουστεί, σαν φωνή σε στέρνα κλειστή; Κάποτε μοιάζει και η Εκκλησία να είναι κλεισμένη σ’ αυτή τη στέρνα. Του βολέματος. Της διατήρησης της ταυτότητας ως αυτάρκειας και όχι ως διαλόγου. Η Εκκλησία που έχει χάσει την επαναστατική της ορμή, αυτή που δεν περιορίζεται στη φιλανθρωπία του Ντίκενς, αλλά που με την πίστη ως όπλο μάς δείχνει ότι για να ζήσεις, πρέπει να πεθάνεις. Δεν είναι ανάγκη να μαρτυρήσεις. Ανάγκη είναι όμως να πεθάνεις ως προς το εγώ σου, ώστε να ξυπνήσεις, να ακούσεις την καμπάνα της συνείδησής σου, να μιλήσεις με χαμόγελο και όχι κουνώντας το δάχτυλο, να καλέσεις όχι σε άρνηση του κόσμου στον οποίο ζούμε, αλλά σε απόφαση να πάρουμε από το χέρι όσους μπορούμε για να τους δείξουμε ότι «παιδός η βασιλίη». Και παιδί είναι όποιος αγαπά, ακόμη και τον εχθρό, τον αδιάφορο, τον ψεύτικο, τον ακοινώνητο, αυτόν που η ζωή του όλη είναι μία εικόνα, μία τοξίνη, μία άρνηση.

Προφητική είναι η φωνή που προσεύχεται και εναποθέτει στον Χριστό το ελλείπον. Αρκεί να το νιώθουμε εντός μας. Να βγούμε από την αποθέωση της αυτοθέωσης και να παραδοθούμε στην Αγάπη Του. Παιδίον νέον Εκείνος, άνθρωποι νέοι εμείς. Κοντά Του.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 24 Δεκεμβρίου 2025