Στο ερώτημα το οποίο πλανάται αυτές τις μέρες: Χριστούγεννα με Χριστό ή με βιτρίνες,

Στο ερώτημα το οποίο πλανάται αυτές τις μέρες: Χριστούγεννα με Χριστό ή Χριστούγεννα με βιτρίνες, η απάντηση μας είναι μόνο μία: 

Χριστούγεννα πρώτα με Χριστό προφανώς και μετά ΚΑΙ με βιτρίνες.

Πρέπει να χαιρόμαστε επειδή ο ερχομός του Χριστού επηρεάζει έστω και επιφανειακά τον κόσμο και όλοι έχουν γιορτές και πάρτι και οχι να ειμαστε αυστηροί και επικριτικοί,ούτε να βλέπουμε την αμαρτία παντού.

Γιατι ο Χριστός ήρθε για όλους και οχι μονο γι' αυτους που μοιράζονται εν κλειστώ

 " άρρητα πνευματικά μυστήρια ".

 Γιατί οταν περασουν οι γιορτές οι μεν επιφανειακοί θα μεινουν με αυτό το διαβόητο κενό, αλλά και οι σουπερ εναρετοι θα μείνουμε εγκλωβισμένοι στην αυτάρεσκη υπερηφάνια μιας τάχα καθαρότητας.
Έτσι όμως συκοφαντείται από εμάς η ταπείνωση του Χριστού.

Επίσης όποιος βάζει προτεραιότητα τον Χριστό και γεμίζει από όλο αυτό, όλα τα βλέπει λαμπρά και καλά και δεν επηρεάζεται ούτε από τον καταναλωτισμο ούτε γνωρίζει από κατάθλιψη εορτών. Όλα γύρω του φαίνονται στην θέση που τους αρμόζει να είναι. Πανηγυρικά.

Οι Ρωμιοί πρόγονοι μας γνώριζαν να εορτάζουν συνδυαζοντας κόσμο και Εκκλησία. Εμείς όλα τα βάζουμε σε κουτάκια και σχήματα και σε δυαλισμούς. Είναι μια ασθένεια η οποία μας ήρθε από την πολιτική και το πνεύμα της ιδεολογικοποιημένης πίστης. Εμείς τέτοιες λεπτολογιες δεν γνωρίζαμε. Στενέψαμε...

π. Panteleimon Krouskos

Ο Μαρξ για την εξωτερική πολιτική επί Καποδίστρια

 Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ

(Από την αποκήρυξη του Υψηλάντη… στο Καποδιστριακό τελεσίγραφο στον Σουλτάνο.(18/7/1821).Το  πολεμικό τελεσίγραφο που έσωσε την επανάσταση και έμεινε στην ιστορία ως τελεσίγραφο Στρογγάνωφ. )

Οι θέσεις του Μαρξ για την Ρωσική εξωτερική πολιτική και την Ελληνική επανάσταση παραμένουν  αναξιοποίητες από τους μελετητές του 21.

Παραμένουν  θαμμένες στην λήθη ιδιαίτερα από τους παραδοσιακούς Έλληνες Μαρξιστές ( Σκληρό, Κορδάτο, Ζεύγο) αλλά και σύγχρονους  Μαρξίζοντες μελετητές του 21 γενικά και του Καποδίστρια ιδιαίτερα. . Παραβλέπονται συνειδητά   από τους καλλιεργητές του αφηγήματος του «αντεπαναστάτη»,  και «αυταρχικού»  Καποδίστρια .

Στο βιβλίο των Μαρξ-‘Εγκελς <Η Ελλάδα η Τουρκία και το Ανατολικό ζήτημα.>(Εκδόσεις Γνωση1985,Εισαγωγή μετάφραση, υπομνηματισμός Παναγιώτη Κονδύλη), στο κείμενο 118 με τίτλο «Η Εξωτερική πολιτική του Ρώσικου Τσαρισμού», παρουσιάζεται αυτή η πολιτική «διαβολικά» υποστηρικτική των επαναστατικών κινημάτων στην Ευρώπη αλλά και φιλελληνική με τα ακόλουθα λόγια.. 

«..Για να στηριχτεί η Ελληνική εξέγερση έπρεπε να εμποδιστεί η ανάμειξη της Δύσης. Έπρεπε δηλ η Δύση να παραμένει απασχολημένη με τα εσωτερικά της προβλήματα. Για τον σκοπό αυτό είχε προσφέρει λαμπρή προεργασία ο κούφιος λόγος για την νομιμότητα. Οι νόμιμοι κύριοι είχαν γίνει παντού μισητοί, πέρα για πέρα

..Οι προσπάθειες παλινόρθωσης της προ επαναστατικής κατάστασης αναστάτωσαν την αστική τάξη σε ολόκληρη την Δύση. Στην Γαλλία και στη Γερμανία η κατάσταση βρισκόταν σε αναβρασμό. Στην Ισπανία και στην Ιταλία ξέσπασαν ανοιχτές εξεγέρσεις. Η τσαρική διπλωματία είχε βαλμένο το χέρι της σε όλες αυτές τις συνομωσίες και εξεγέρσεις. Όχι ότι τις έκαμε ή έστω τη συνέβαλε ουσιαστικά στη στιγμιαίες τους επιτυχίες τους, όμως με τους επίσημους εκπροσώπους της έκανε ότι μπορούσε για να σπείρει ταραχή στο εσωτερικό των νομίμων συμμάχων της. Όμως προστάτευε άμεσα τα επαναστατικά στοιχεία της Δύσης μόλις αυτά εμφανίζονταν με το προσωπείο του φιλελληνισμού. Και ποιοί άλλοι ήσαν οι φιλέλληνες που μάζευαν χρήματα και έστελναν ολόκληρα ένοπλα επικουρικά σώματα στην Ελλάδα αν όχι οι καρμπονάροι  και άλλοι φιλελεύθεροι  της Δύσης;

Όλα αυτά δεν εμπόδισαν τον πεφωτισμένο Τσάρο Αλέξανδρου να καλέσει τους νομίμους συναδέλφους του στα συνέδρια του Άαχεν, του Τροπάου, του Λαϊμπαχ και της Βερώνας να πάρουν τα πιο ενεργά μέτρα εναντίον των εξεγερμένων υπηκόων τους και να στείλουν στα 1821 τους αυστριακούς στην Ιταλία και στα 1823 τους Γάλλους στην Ισπανία για να καταστείλουν την επανάσταση και ακόμα και να καταδικάσουν φαινομενικά την εξέγερση των ελλήνων ενώ ταυτόχρονα την υποκινούσε ο ίδιος και έβαζε ανθρώπους του να ενημερώσει τους φιλέλληνες της δύσης ώστε να διπλασιάσουν τη δραστηριότητά τους…σελ 474.».

«Θεοβάδιστος»

Ὁ τόπος αὐτὸς δὲν εἶναι τυχαῖος,εἶναι ὄντως Θεοβάδιστος,μὲ τὰ μεγάλα γεγονότα τῶν Θεοφανειῶν ποὺ ἀπετέλεσαν καὶ αὐτὸ ποὺ λέμε«Παλαιὰ Διαθήκη», «παλαιὴ συμφωνία» τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀνθρώπους.
Ἡ λέξη «Θεοβάδιστος» εἶναι πανέμορφη λέξη καὶ τὴν συσχετίζω πάρα πολὺ μὲ τὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως στὰ πρῶτα του κεφάλαια,ποὺ ἀναφέρεται ὁ Θεὸς νὰ περπατᾶ στὸν Παράδεισο.
Ἀπὸ ἐκεῖ ἴσως ἔγινε καὶ τὸ ἀνάλογο,καταλαβαίνουμε βέβαια ὅτι πρόκειται γιὰ ἀνθρωπομορφικὲς ἐκφράσεις τοῦ θείου,γιατὶ ἄκουσε λέει ὁ Ἀδὰμ τὸν Θεὸ νὰ βαδίζει.
Εἶναι βέβαιο ὅτι εἶχαν παραμείνει αὐτὰ τὰ γεγονότα στὴν κοινὴ συνείδηση τῶν λαῶν,
ἂν προσθέσουμε δὲ καὶ τὸ κατάλληλο κλίμα τῆς ἐρήμου ποὺ ἥλκυε μιὰ ψυχὴ,
ἂς τὸ πῶ,ἐρωτευμένη μὲ τὸν Θεὸ,ποὺ δὲν ἤθελε νὰ διασπᾶται μὲ τίποτε ἄλλο
ἀλλὰ νὰ εἶναι ἐπικεντρωμένη ἐκεῖ.

Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπίσκοπου Σινᾶ, Φαρὰν καὶ Ραϊθῶ
καὶ Ἡγουμένου Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Αικατερίνης Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ κ. Συμεών
Οἱ Ἅγιοι τοῦ Σινᾶ (ἀπόσπασμα)
Πειραϊκή Εκκλησίατεῦχος 383, Νοέμβριος 2025

Ας ποτίζετε και τις.... ρίζες της ψυχής με την Αγία Εξομολογηση.

Ρωτάει ενας κύριος τον Γέροντα της Μονης:
-Πάτερ,πως να προσεύχομαι;
-Τι ρωτάς ευλογημένε;
Δηλαδή άμα είναι να φας εναν γύρο με τζατζίκι, ή μια τούρτα, θα με ρωτήσεις πως θα την φας;Βάλε την καρδιά σου μπροστά και ακόλουθα.

Άλλη μια μεσόκοπη κυρια τότε, ρωτά τον Ηγούμενο.
Και εμείς Γέροντα κάθε πότε πρέπει να εξομολογούμαστε;
-Εεε όποτε βγαίνει η ρίζα απο τα μαλλιά και θέλει βάψιμο ,τότε ας ποτίζετε και τις ρίζες της ψυχής με την Αγία Εξομολογηση.

Δυστυχώς ,ενώ για τα εφήμερα γινόμαστε πρόθυμοι, για τα πνευματικά είμαστε αδιάφοροι σε σημείο να απορούμε και να ρωτάμε για τα αυτονόητα.

π.Διονύσιος Ταμπάκης

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΑΓΑΘΗ

Συνομιλητές Κλείτος Ιωαννίδης και Βαρβάρα Μεταλληνού,φιλόλογος, θεολόγος

Κ.Ι.: Η Ορθόδοξη μας παράδοση δεν έχει να παρουσιάσει μόνο μεγάλους Γέροντες και πατέρες" έχει να παρουσιάσει και μεγάλες Γερόντισσες και μητέρες. Για μια τέτοια μεγάλη μητέρα και Γερόντισσα, τη μοναχή Αγάθη από την Κεφαλληνία, θα μας μιλήσει η κυρία Βαρβάρα Μεταλληνού, η οποία επίσης κατάγεται από το ωραίο αυτό νησί του Ιονίου.

Β.Μ.: Θεωρώ ιδιαίτερη ευλογία το γεγονός ότι, λίγα χρόνια μετά την κοίμηση της Γερόντισσας, μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για την αγία μορφή της, για το βίο της και την πολιτεία της.

Η Γερόντισσα Αγάθη στάθηκε για το νησί μας, την Κεφαλληνία, ένας πνευματικός φάρος. Ήταν Ηγουμένη και κτιτόρισσα συγχρόνως της ιεράς Μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου Κορωνάτου ή Δακρυροούσσης, όπως λέγεται, διότι υπάρχει μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας εκεί.

Η Γερόντισσα, από μικρή ηλικία, σ' αυτή την, ερειπωμένη τότε, εκκλησία στράφηκε, διότι από μικρή είχε την κλίση και την κλήση ν' αφοσιωθεί στη μοναχική πολιτεία. Καταγόταν από απλή οικογένεια, που ζούσε σ' ένα χωριουδάκι λίγο έξω από το Ληξούρι της Κεφαλλονιάς. Γεννήθηκε το 1896, από τον Ανδρέα και την Αναστασία Μεγαλογένη.

Η Γερόντισσα Αγάθη συνέχισε τη μεγάλη παράδοση, την οποία έχει η Κεφαλληνία, που παρουσίασε μεγάλες μορφές αγίων, όπως είναι ο Άγιος Γεράσιμος, ο Όσιος Άνθιμος ο Κεφαλλήν και ο Άγιος Παναγής Μπασιάς, ο παπα-Μπασιάς όπως είναι γνωστός. 

Μέσα σ' αυτή την παράδοση μεγάλωσε η Γερόντισσα, κάτω από την πνευματική μητρότητα της οποίας είχα τη μεγάλη ευλογία να βρίσκομαι κι εγώ.

Η μοναχή Αγάθη αναδείχθηκε πνευματική μητέρα και διδασκάλισσα και φωτιστής πάρα πολλών ανδρών και γυναικών στο νησί μας, όχι μόνο με το λόγο της, αλλά κυρίως με το παράδειγμα της. Σήμερα δε, που έχω κι εγώ μια κάποια ηλικία και με τη θεολογική κατάρτιση που απέκτησα στο μεταξύ, θαυμάζω πραγματικά πώς μια απλοϊκή χωριατοπούλα, μια γυναίκα που μόλις το δημοτικό σχολείο είχε τελειώσει, κατάφερε να γίνει, όπως είπα και προηγουμένως, πνευματικός φάρος και πνευματική μητέρα ανδρών και γυναικών. Πολλοί άνδρες, πνευματικά της τέκνα, διακρίθηκαν είτε μέσα στον Κλήρο είτε μέσα στον ιερό χώρο της θεολογίας μας, ενώ γυναίκες, που ήταν πνευματικές θυγατέρες της, διακρίθηκαν στο μοναχισμό ειδικά και στην πνευματική μας ζωή γενικά.

Το θαύμα της Αγίας Μαρίνας και το ψευδοβάπτισμα των παπικών

«… Ἡ Ἁγία Μαρίνα τήν θεράπευσε, ὅπως τῆς ὑπεσχέθη καί τῆς ὑπέδειξε ὅτι τό μυστήριον τοῦ “Βαπτίσματός” της, ὡς Ρωμαιοκαθολική, εἶναι ἄκυρον-ἀνυπόστατον… »
Διήγηση: Ὁ Οἰκονόμος τοῦ Ἱεροῦ Μετοχίου νήσου Κυρᾶς Παναγιᾶς Ἱερομόναχος Ὀνούφριος Ἁγιαννανίτης.

 «Ἦταν ἡμέρα Σάββατον, τήν 15ην Αὐγούστου τοῦ 2020, ἡμέρα τοῦ Πανορθοδόξου ἑορτασμοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Εὑρισκόμεθα εἰς τήν νῆσον Κυρά Παναγία, Μετόχι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀπό τό ἔτος 993, στίς Βόρειες Σποράδες, βορείως τῆς νήσου Ἁλοννήσου, 3 ὧρες διαδρομή μέ τό ψαροκάϊκο, ἀπό τό Πατητήρι ‒πρωτεύουσα τῆς Ἁλοννήσου‒ ἕως τήν Ἱεράν Μονήν Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, στά ἀνατολικά τῆς νήσου Κυρά Παναγιά.

 Τό νησί Κυρά Παναγιά εἶναι ἀκατοίκητον ἀπό λαϊκούς, εἶναι ἕνα ἀμιγές «Καλογερονήσι» ἐδῶ καί 1030 ἔτη! Ὅμως τήν ἡμέρα αὐτῆς τῆς ἑορτῆς, τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, προσέρχονται ἀρκετοί προσκυνηταί μέ τά ἰδιωτικά των σκάφη, ἱστιοφόρα καί ταχύπλοα, καί ἄλλα καΐκια, διά νά προσκυνήσουν στήν Ἱερά Μονή τήν «Κυρά Παναγιά», τήν ἐφέστιον εἰκόνα της καί νά προσευχηθοῦν.

 Αὐτή δέ τή χρονιά, στό μικρό προαύλιο τῆς Μονῆς εἶχαν συγκεντρωθῆ περίπου 110 προσκυνηταί. Μετά τήν ὑπαίθριο ψαλμωδία τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος, τήν παράθεσιν τοῦ παραδοσιακοῦ κεράσματος τῆς Μονῆς καί τήν σύντομον ξενάγησιν, ἕνα ζευγάρι μοῦ ζήτησε νά μέ ἀπασχολήση, εἰ δυνατόν, ἰδιαιτέρως. Ἔτσι ἀπομακρυνθήκαμε καί οἱ τρεῖς ὀλίγον ἀπό τό ὑπόλοιπον πλῆθος, διά νά τούς ἀκούσω.  Ἐκεῖ, λοιπόν, μοῦ λέγει ἡ Ἰωάννα:
‒«Πάτερ, ἐγώ καί ὁ Ἰωάννης εἴμεθα μαζί ‒ζευγάρι‒ καί θέλουμε νά παν­τρευθοῦμε, ἀλλά ὁ Ἰωάννης εἶναι ἀβάπτιστος. Θέλουμε νά βαπτισθῇ ἐδῶ στήν Ἱ. Μονή, διά νά κάνουμε μετά τόν γάμο μας. Μπορεῖτε, εἶναι δυνατόν;»

 Ἐγώ, βλέποντας τόν Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ἦταν ψηλός καί εὔσωμος, ἐσχημάτησα τήν ἐντύπωσιν περί τοῦ ὁρίου τῆς ἡλικίας του, τόν «ἔκοψα» διά «45άρη», κατόπιν, εἶδα στήν ταυτότητα, ὅτι ἦτο 46 ἐτῶν, καί μέ ἔκπληξη τόν ἐρώτησα:
‒Καλά, Ἰωάννη, σ’ αὐτήν τήν ἡλικία εἶσαι ἀκόμη ἀβάπτιστος;

Μοῦ ἀπαντᾶ:
‒Ὄχι πάτερ, εἶμαι βαπτισμένος, ἀλλά Καθολικός.

 Καί ἐγώ μέ ἀπορία καί ἐνδιαφέρον τόν ἐρωτῶ:
‒Καί πῶς τώρα, διά ποιόν λόγο θέλης νά γίνῃς Ὀρθόδοξος;
‒Συνέβη ἕνα πολύ σημαντικό γεγονός στήν οἰκογένειά μας καί εἶμαι πεπεισμένος, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει τήν Χάρι καί τήν ἀλήθεια καί διά τοῦτο ἀπεφάσισα νά βαπτισθῶ.
‒Ποιό γεγονός Ἰωάννη;
Τόν ἐρώτησα μέ ἐνδιαφέρον καί περιέργεια, καί μοῦ διηγήθη τά ἑξῆς θαυμαστά καί πρωτάκουστα!
‒Ἐμεῖς, Πάτερ, καταγόμεθα ἀπό τήν νῆσο Τῆνο, ἀλλά μετακομίσαμε στήν Ἡλιούπολι Ἀθηνῶν ἀπό μικρή ἡλικία καί ἐκεῖ μεγαλώσαμε. Ἔχω δέ μία ἀδελφή, τήν ὁποία λένε Χριστίνα, παντρεμένη μέ δύο παιδιά. Προσεβλήθη ἀπό τόν καρκῖνον τοῦ μαστοῦ. Ἐάν ὑπάρχουν 100 διαβαθμίσεις σ’ αὐτήν τήν ἀρρώστια, αὐτή εἶχε τήν 99η, μέ συνεχεῖς χημιοθεραπεῖες, μεταστάσεις κ.λπ. Ἔφθασε πλέον σ’ ὁριακά σημεῖα, ἦτο πολύ ἀδύναμη καί ἐξηντηλημμένη. Ὁ Ὀγκολόγος θεραπευτής της ἐδήλωνε, ὅτι δέν μποροῦμε νά κάνουμε κάτι ἄλλο καί νά ἑτοιμαζώμεθα νά ἀντιμετωπίσωμε τόν θάνατόν της!

Μόνο ο Θεός

''Ένας μόνο ξέρει τί έχεις περάσει και μόνο Αυτός, μπορεί να σου δώσει δύναμη. Μόνο ο Θεός''.

Άγιος Νεκτάριος

πηγή

ΑΛΛΟ «μου αρέσει», ΑΛΛΟ «αγαπώ»!

Άλλο το μου αρέσει κάτι, και άλλο το αγαπώ...

Αν σου αρέσει ένα λουλούδι,το κόβεις..
Άν το αγαπάς, το ποτίζεις κάθε μέρα...
Aγιος Παΐσιος Αγιορείτης

 «Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο «μ’ αρέσει» και στο «αγαπώ». Το «μ’ αρέσει» δεν περιέχει δέσμευση. Το «αγαπάω» είναι δέσμευση. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι δεν μιλάνε πολύ πια για αγάπη.»

Για την ακρίβεια, οι άνθρωποι τείνουν να εκφράζονται (όσοι εκφράζονται) για την αγάπη με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην υπάρχει δέσμευση. Λένε για παράδειγμα, αγαπώ τα παγωτά. Μα, πώς μπορείς να αγαπήσεις τα παγωτά; Μπορεί να σ’ αρέσουν, μα δεν μπορείς να τ’ αγαπήσεις! Το «αγαπώ» θέλει συναίσθημα, βάζεις συναίσθημα στο παγωτό;

Λένε αγαπώ το αυτοκίνητό μου, αγαπώ τούτο κι εκείνο...

Ἠδύνατο ἡ ἑνωτική πολιτική τῶν Παλαιολόγων νά διασώση τό Βυζάντιο;

 Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης

 Τὸ δίλημμα ἐπιλογῆς ἀνάμεσα σὲ ἀλλόθρησκους Τούρκους καὶ σὲ δυτικοὺς χριστιανοὺς δὲν ἦταν πραγματικό. Σὲ κάθε περίπτωση, ὁ ὑστεροβυζαντινὸς ἑλληνισμὸς ἦταν καταδικασμένος νὰ ὑποστεῖ τὴν τουρκικὴ ὑποδούλωση, ἀφοῦ τὸ ὀθωμανικὸ κράτος βρισκόταν τότε σὲ φάση ἀνόδου, ἐνῶ τὸ βυζαντινὸ κράτος βρισκόταν πλέον στὴ φάση τῆς παρακμῆς του.

 Ὅπως ἀποδείχθηκε ἀπὸ τοὺς αἰῶνες ποὺ ἀκολούθησαν, ἀκόμα καὶ οἱ λατινοκρατούμενες ἑλληνικὲς περιοχὲς σταδιακὰ ὑπέκυψαν στὴν τουρκικὴ ἐπεκτατικότητα. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἅλωση, ἡ Δύση ποτὲ δὲν ἐπιχείρησε μία ἐκστρατεία γιὰ ἀπελευθέρωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ἔτσι ἀποδείχθηκε ὅτι ἡ σωτηρία τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς δὲν ἀποτελοῦσε πραγματικὴ ἐλπίδα. Ἡ Δύση, στὴν ὁποία οἱ Παλαιολόγοι αὐτοκράτορες εἶχαν ἐναποθέσει τὶς τελευταῖες ἐλπίδες τους, ἦταν ἀπρόθυμη νὰ βοηθήσει. Ἡ φιλενωτικὴ-φιλοδυτικὴ στάση τῶν Παλαιολόγων αὐτοκρατόρων ἦταν μάταιη καὶ καταστρεπτική. Ὁ αὐτοκράτορας Ἰωάννης Η΄ Παλαιολόγος ἀντὶ νὰ συνεργαστεῖ μὲ τοὺς ἄλλους ὀρθόδοξους χριστιανικοὺς λαοὺς τῶν Βαλκανίων, κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν, στὴν καθοριστικὴ μάχη τῆς Βάρνας ( 1444 ), προτίμησε νὰ ἐκλιπαρεῖ τὴ βοήθεια τῶν Φράγκων καὶ τοῦ πάπα, μὲ ἀντάλλαγμα τὴν ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴ Δύση. Ἐπιπλέον ἡ πολιτικὴ αὐτὴ ἔγινε αἰτία νὰ διχαστοῦν οἱ Βυζαντινοὶ σὲ ἑνωτικοὺς καὶ ἀνθενωτικούς, τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν ὅλοι ἑνωμένοι.

 Ἔτσι ἐνῶ ἄλλοτε ὁ πάπας ὀργάνωνε ὁλόκληρες σταυροφορίες, τώρα τὸ μόνο ποὺ ἔκανε, ἦταν νὰ στείλει 200 τοξότες, ποὺ ἔφτασαν μαζὶ μὲ τὸν καρδινάλιο Ἰσίδωρο γιὰ νά…ἑορτάσουν τὴν ἕνωση τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ποὺ εἶχε ὑπογραφτεῖ τὸ 1439![1] 

Λίγες μέρες ἀργότερα ναύλωσε τρία γενοβέζικα πλοῖα μὲ ὅπλα καὶ τρόφιμα γιὰ τοὺς ὑπερασπιστές. Τὰ πλοῖα αὐτὰ μαζὶ μὲ ἕνα βυζαντινὸ κατόρθωσαν ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ πλοίαρχου Φλαντανελᾶ νὰ διασπάσουν τὸν τουρκικὸ κλοιὸ καὶ νὰ μποῦν στὸν Κεράτιο κόλπο. Ἡ Βενετία ἔστειλε κι αὐτὴ λίγα καράβια, τὰ ὁποῖα ὅμως ἔφτασαν δύο μέρες μετὰ τὴν Ἅλωση!