Ο Αγωνιστής που δεν πέθανε ποτέ...

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ

  Eίχε γίνει επαναστάτης από μικρό παιδί... από τότε που εκείνος ο Τούρκος τον είχε χαστουκίσει, όταν πιτσιρικάς έσερνε το κάρο με τα ξύλα στους δρόμους της Τριπολιτσάς.

  Από εκείνη τη στιγμή είχε ορκιστεί ότι άλλο τέτοιο εξευτελισμό δε θα δεχόταν... και ότι δε θα ξαναπατούσε εκεί, σαν σκλάβος. Έφυγε από τον τόπο του και πήρε τα βουνά. 15 χρονών ήταν, όταν έγινε αρματολός και δεν έπαψε ποτέ να νοιώθει αρματολός μέχρι τα γεράματά του. πέρασε όλη τη νιότη του ως επικηρυγμένος, ένας αντάρτης των βουνών κι ένας κουρσάρος. 

  Οι politically correct προεστοί δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να τον συλλάβουν και να απολαύσουν τα οφέλη από το Σουλτάνο... δεν είχαν ενδοιασμό, μα συνάμα δεν είχαν δύναμη: δεν ήταν μόνο ότι τούτος ο αρματολός δεν ήταν εύκολο να δαμαστεί. ήταν και που ο λαός αγαπά τους αρματολούς και συχαίνεται τους προύχοντες: προστατεύει όποιον πολεμά και συχαίνεται όποιον προσκυνά... κι έτσι ο νεαρός Κολοκοτρώνης δεν έπεσε ποτέ στα χέρια των προυχόντων, δεν έπεσε ποτέ στα χέρια των κατακτητών. 

 Κράτησε την υπόσχεσή που 'χε δώσει στον εαυτό του και έζησε ελεύθερος στα βουνά σαν παράνομος, μέχρι που αξιώθηκε να ζήσει ελεύθερος και στο σπίτι του ως πολίτης... και φρόντισε να ίδιος να ελευθερώσει την Τριπολιτσά, για να μη φάει άλλο παιδί χαστούκι από τον κατακτητή...

 Για όλα αυτά η πατρίδα τον τίμησε με μια καταδίκη σε θάνατο! Η κατηγορία ήταν ότι ο άνθρωπος που είχε πολεμήσει τους Οθωμανούς κατακτητές, τώρα πολεμούσε τους Βαυαρούς... δεν κατάλαβε αυτή η πατρίδα ότι ο ελεύθερος άνθρωπος δεν έχει πρόβλημα με την εθνικότητα του κατακτητή... με την κατάκτηση έχει πρόβλημα κι σ' αυτήν αντιστέκεται... μόνο δύο άνθρωποι κατάλαβαν την ύβρη της καταδίκης και αρνήθηκαν να την υπογράψουν...

 4 Φεβρουαρίου ήταν όταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, γέρος και ταλαιπωρημένος, κάλεσε τα παιδιά του στο σπίτι όπου ζούσε με την Μαργαρίτα Βελισσάρη. Τους αποχαιρέτησε και τους έδωσε το κληροδότημα για το οποίο είχε παλέψει σ' όλη του τη ζωή: τη συμβουλή να παραμείνουν μονοιασμένοι και ελεύθεροι... μετά ως αληθινός επαναστάτης ξέφυγε από τα δεσμά της φθοράς... κι εκείνη η πατρίδα που τον είχε προδώσει, τίμησε στο τέλος τον αγώνα του με έναν συμβολισμό: ο Κολοκοτρώνης κηδεύτηκε έχοντας την τουρκική σημαία κάτω από τα τσαρούχια του... γιατί από τα 15 χρόνια από εκείνο το χαστούκι, ο Γέρος του Μοριά δεν είχε δεχτεί άλλο λάβαρο πάνω του εκτός από αυτό της καρδιάς του...

ΠΗΓΗ