Η μαζική δολοφονία των συμμαθητών του από τον 14χρονο στο σχολείο του Βελιγραδίου είχε ως αιτία την μίμηση του περιεχομένου των διαδικτυακών ηλεκτρονικών παιχνιδιών, στα οποία ήταν εθισμένος. Πέρα από την όποια ψυχολογική του κατάσταση, εκτός του ότι ήταν εκπαιδευμένος από τον πατέρα του στην χρήση όπλων, η αποξένωσή του από την κοινωνικότητα της αγάπης, της φιλίας, του μοιράσματος της ζωής, διότι ο όποιος ελεύθερος χρόνος του ήταν δοσμένος στην οθόνη και στο πληκτρολόγιο, είναι ένα ακόμη σημάδι ότι πορευόμαστε σε έναν κόσμο στον οποίο ο άνθρωπος γίνεται ολοένα και περισσότερο άτομο που λειτουργεί με κριτήριο τον εαυτό του, την απόλαυσή του, κυρίως όμως την μίμηση του κακού, αφού αυτό γίνεται η ζωή.
Δεν είναι θέμα κινδυνολογίας, ούτε γκρίνιας. Ούτε είναι εύκολο να υπάρξει αναστροφή σε μια πορεία στην οποία λείπει από την καθημερινότητά μας η ποιότητα της ανθρώπινης επαφής, η έγνοια για τον άλλον, η συζήτηση γονέων και παιδιών, αυτό που λέμε "κοινωνία", αλληλεπίδραση προς το αγαθό, ό,τι δηλαδή έρχεται μέσα από το κοινοτικό πνεύμα, αυτό του ότι "υπάρχω και για σένα και υπάρχεις και για μένα". Το δυσκολότερο είναι πως στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε απόλυτα την ζωή μας, να ρυθμίσουμε τις λεπτομέρειές της, να την απαλλάξουμε από την ανία που θεωρούμε ότι αλλιώς επέρχεται, δεν αφήνουμε περιθώριο στο απροσδόκητο, στην έκπληξη, στην χάρη του Θεού να της δώσει ένα αλλιώτικο νόημα αγάπης.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε πλήξη και ανία δεν μπορεί να εκτιμήσει τη γιορτή. Δεν μπορεί να θεωρήσει την παρέα ως κάτι ξεχωριστό, διότι δεν δημιουργεί ο ίδιος στον ελεύθερο χρόνο του κάτι δικό του. Τι να το κάνεις ότι είσαι με παρέα όταν δεν έχεις να μοιραστείς ένα βιβλίο που διάβασες, ένα κείμενο που αλίευσες στο Διαδίκτυο, κάτι που ένιωσες ότι σε ελκύει και το έψαξες, το ταλέντο σου, την γνώση που σε σαγήνευσες, την εμπειρία που σου έδωσε χαρά; Όταν η διασκέδαση είναι μαζική, όταν νιώθεις την ανάγκη να βγαίνεις, ει δυνατόν κάθε μέρα, όχι για να συναντήσεις την γειτονιά, το παιχνίδι, τον άλλον που θα του μιλήσεις και θα σου μιλήσει, αλλά για να ξεβαρεθείς σε χώρους όπου δεσπόζει η δυνατή μουσική, μόνο και μόνο για να μην ακούς και να μην ακούγεσαι, τότε πώς να μάθεις ότι ο άλλος δεν είναι αναλώσιμος ή ένα παιχνίδι ανάμεσα σε όλα τα άλλα;
Το κακό σήμερα, το οποίο στην πραγματικότητα είναι απουσία του αγαθού, ελκύει διότι σε κάνει να πλήττεις λιγότερο. Σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι σπουδαίος, καθώς εξουσιάζεις. Αυτός είναι ο όρος της επιτυχίας για τους καιρούς μας: ο πρώτος είναι το παν. Πρέπει να κυριαρχήσει με κάθε μέσο. Από κει και πέρα ο δρόμος είναι ολάνοιχτος προς το να θεωρούνται οι υπόλοιποι υποτακτικοί μας.
Ο τρόπος της Εκκλησίας γίνεται ολοένα και πιο μοναχικός. Δεν ακούγεται στους πολλούς, όχι γιατί δεν βιώνεται ή δεν έχει παραδείγματα, αλλά γιατί δεν γίνεται προτεραιότητα, συχνά και από όσους θεωρούμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε χριστιανοί. Μία μικρή αντίσταση θα ήταν όχι απαραίτητα η κατάργηση για μας του ηλεκτρονικού κόσμου, αλλά η απόφαση πρόταξης της συνάντησης μεταξύ μας και με τα παιδιά μας στον ναό, στην κατήχηση, στο οικογενειακό τραπέζι, στον αθλητικό χώρο, στην κατασκήνωση, στην λειτουργία μετά την λειτουργία. Ας κάνουμε αρχή!
Δεν είναι θέμα κινδυνολογίας, ούτε γκρίνιας. Ούτε είναι εύκολο να υπάρξει αναστροφή σε μια πορεία στην οποία λείπει από την καθημερινότητά μας η ποιότητα της ανθρώπινης επαφής, η έγνοια για τον άλλον, η συζήτηση γονέων και παιδιών, αυτό που λέμε "κοινωνία", αλληλεπίδραση προς το αγαθό, ό,τι δηλαδή έρχεται μέσα από το κοινοτικό πνεύμα, αυτό του ότι "υπάρχω και για σένα και υπάρχεις και για μένα". Το δυσκολότερο είναι πως στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε απόλυτα την ζωή μας, να ρυθμίσουμε τις λεπτομέρειές της, να την απαλλάξουμε από την ανία που θεωρούμε ότι αλλιώς επέρχεται, δεν αφήνουμε περιθώριο στο απροσδόκητο, στην έκπληξη, στην χάρη του Θεού να της δώσει ένα αλλιώτικο νόημα αγάπης.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε πλήξη και ανία δεν μπορεί να εκτιμήσει τη γιορτή. Δεν μπορεί να θεωρήσει την παρέα ως κάτι ξεχωριστό, διότι δεν δημιουργεί ο ίδιος στον ελεύθερο χρόνο του κάτι δικό του. Τι να το κάνεις ότι είσαι με παρέα όταν δεν έχεις να μοιραστείς ένα βιβλίο που διάβασες, ένα κείμενο που αλίευσες στο Διαδίκτυο, κάτι που ένιωσες ότι σε ελκύει και το έψαξες, το ταλέντο σου, την γνώση που σε σαγήνευσες, την εμπειρία που σου έδωσε χαρά; Όταν η διασκέδαση είναι μαζική, όταν νιώθεις την ανάγκη να βγαίνεις, ει δυνατόν κάθε μέρα, όχι για να συναντήσεις την γειτονιά, το παιχνίδι, τον άλλον που θα του μιλήσεις και θα σου μιλήσει, αλλά για να ξεβαρεθείς σε χώρους όπου δεσπόζει η δυνατή μουσική, μόνο και μόνο για να μην ακούς και να μην ακούγεσαι, τότε πώς να μάθεις ότι ο άλλος δεν είναι αναλώσιμος ή ένα παιχνίδι ανάμεσα σε όλα τα άλλα;
Το κακό σήμερα, το οποίο στην πραγματικότητα είναι απουσία του αγαθού, ελκύει διότι σε κάνει να πλήττεις λιγότερο. Σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι σπουδαίος, καθώς εξουσιάζεις. Αυτός είναι ο όρος της επιτυχίας για τους καιρούς μας: ο πρώτος είναι το παν. Πρέπει να κυριαρχήσει με κάθε μέσο. Από κει και πέρα ο δρόμος είναι ολάνοιχτος προς το να θεωρούνται οι υπόλοιποι υποτακτικοί μας.
Ο τρόπος της Εκκλησίας γίνεται ολοένα και πιο μοναχικός. Δεν ακούγεται στους πολλούς, όχι γιατί δεν βιώνεται ή δεν έχει παραδείγματα, αλλά γιατί δεν γίνεται προτεραιότητα, συχνά και από όσους θεωρούμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε χριστιανοί. Μία μικρή αντίσταση θα ήταν όχι απαραίτητα η κατάργηση για μας του ηλεκτρονικού κόσμου, αλλά η απόφαση πρόταξης της συνάντησης μεταξύ μας και με τα παιδιά μας στον ναό, στην κατήχηση, στο οικογενειακό τραπέζι, στον αθλητικό χώρο, στην κατασκήνωση, στην λειτουργία μετά την λειτουργία. Ας κάνουμε αρχή!
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 10 Μαΐου 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου